De tandarts was in juli geweest, maar hij moest vandaag weer komen voor Falco. Die was een tand verloren, maar er was een klein stukje tandwortel blijven zitten. Dat kan heel erg gaan ontsteken, dus het was een geluk dat we gezien hadden dat hij die tand verloren was. Die was eruit gevallen toen hij aan het brokjes eten was, waardoor we hem vonden in z'n voerzak.
De vorige keer dat de tandarts er was, moesten Falco z'n beide vriendinnen ook gedaan worden, omdat hij er toen was voor 'regulier onderhoud'. Ik was benieuwd wat er zou gebeuren, nu we Falco in z'n eentje naar binnen haalden. Maar dat ging helemaal goed. Falco kreeg een roesje, en blijkbaar vonden Shanti en Candy het buiten prima omdat zij elkaar nog hadden. Toen het roesje echter begon uit te werken zette Falco het op een hinniken en kreeg hij flink antwoord van buiten. We dachten dat hij dus wel weer naar buiten kon, maar eenmaal buiten leek dat toch niet zo'n goed idee. Aan z'n manier van lopen was te zien, dat het toch nog niet voldoende uitgewerkt was. Daarom ben ik eerst maar een paar keer op en neer de oprit met hem gelopen, met de gedachte dat hij daar ook nog wel beter wakker van zou worden. Dat was goed gedacht, want vanaf dat moment ging elke stap beter en heb ik hem weer bij de groep gezet. Hij hinnikte naar z'n meiden die net voor de zoveelste keer de moed op hadden gegeven of hij ooit nog weer terug zou komen. Daarop volgde een ontroerende begroeting en waren Falco, Shanti en Candy herenigd.