Heel kort schenen er een paar zonnestralen tussen de bewolking door. Genoeg voor mij om de camera te pakken en weer een mooie serie foto´s te maken. Ook al zijn de zonnestralen op dat moment alweer achter de bewolking verdwenen.

Orion M. en Ramiro hebben regelmatig overleg over allerlei zaken.

Hier over of ze bij liggende Jake langs kunnen of zullen gaan.

Ze besluiten het niet te doen, en een heel klein stukje terug maar te gaan stoeien.

Ze betrekken hun vrienden ook regelmatig bij het overleg. Hoewel Candy zich niet bij dat overleg laat betrekken, die trekt haar eigen plan. Soms gaan alle vrienden mee in haar plan, soms ook niet. Op deze foto is nog net Candy haar rug te zien, boven Xavi z´n rug. Ook in dit overleg doet ze niet mee.

Ook Xavi en Lucas gaan nog maar een poosje stoeien.

De mist was minder mysterieus mooi dan ik in eerste instantie dacht, maar mooi genoeg om toch wat plaatjes te maken.

Ik moest iets in het bos fotograferen in opdracht van de fysiotherapeute. Zo kon ik oefenen met fietsen, om in het bos te komen. En zo kwam ik met het fototoestel langs de weide waar Do, Roots en Chico lopen.

Chico kwam nieuwsgierig naar me toe lopen.

Hij durfde helemaal naar de draad te komen.

Maar waarschijnlijk ruik ik nog raar, want hij vond het nog zo spannend, dat hij eerst maar snel weer naar Do toe ging om troost te halen.

Ondertussen graast Roots onverstoorbaar door.

Nadat ik m´n opdracht uitgevoerd had, en een heel klein beetje conditietraining gedaan had, trof ik thuisgekomen dit mooie stel aan.

De zon nodigde mij vandaag uit, om gelijk de daad bij het woord te voegen.

(Thor heeft als enige niet genoten van de zon. Die was vannacht op stap geweest)

Vandaag is het precies 10 weken geleden, dat ik mijn ongeluk gehad heb. 3,5 week geleden ging ik behoorlijk de goede kant op, zodat ik kon gaan stoppen met het morfinegebruik. Het afbouwen en stoppen daarvan heeft me echter nog een keer ongelofelijk onderuit gehaald, waardoor het me nog steeds niet lukte om het schrijven weer op te pakken. Nu de morfine m´n lijf helemaal uit is kan ik hopelijk m´n conditie weer echt op gaan bouwen. Het zal nog steeds best een tijdje duren, voordat ik al het werk weer op kan pakken. En voor knuffels uitdelen voel ik me nog te kwetsbaar, dat doe ik nog alleen met de draad of de staldeur ertussen. Maar hopelijk kan ik vanaf nu deze stijgende lijn vast blijven houden. De paarden zitten lekker in hun dagelijkse ritme. En nu het zoveel koeler is (toen het ongeluk gebeurde op 14 oktober was het nog behoorlijk zomers) zijn ze af en toe flink aan het spelen en rennen. Ik ga proberen m´n fototoestel er weer regelmatig bij te pakken, of anders de in m´n hoofd opgeslagen beelden te gaan beschrijven.
Voor nu wensen we iedereen hele fijne feestdagen, en een gezond en liefdevol 2019! Namens alle bewoners van ´t Was ´t Weerd.

(foto van 4 december 2016)