Wateroverlast of waterpret? Ik geloof dat op Nilam na, iedereen het in eerste instantie ervoer als overlast. Nilam deed z'n best te overtuigen dat het best meeviel.

Verschillenden namen de barrière als een noodzakelijk kwaad.

Op een gegeven moment begon het wel een beetje leuk te worden.

Handig dat je er ook uit kunt drinken.

En een aantal maakten er echte waterpret van.

Pffff, Shanti haar hengstigheid is voorbij, en ze heeft zich weer aangesloten bij Falco en Candy.

Dat biedt Uzie, Ramiro en Orion M ook de mogelijkheid om weer met z'n 3-en lekker rustig te eten.

Maar de meest artistieke foto heb ik vanavond van Do gemaakt. Dan laat ik hem de bak oude-paarden-prut van Sanne leeg likken (Sanne laat een heel klein beetje voor hem over), en geniet van dit prachtige uitzicht op zijn intens rode, licht golvende voorpluk en manen (wat op de foto iets minder tot z'n recht komt als in het echt, maar ik wilde hem jullie niet onthouden)

De vorst is nog niet helemaal uit de grond, en nog niet alle sneeuw is verdwenen. Maar het is nu toch wel weer overwegend groen.

Dit in tegenstelling tot afgelopen dinsdag, waarvan ook nog een paar mooie foto's op de camera stonden.

Anders dan vorige week woensdag, kwamen deze keer beide, toen ik riep: kom maar Orion! Ik kwam met het halster van Orion aan lopen, om hem binnen te halen, want ik wist dat hij vlakbij het poortje stond te wachten. Maar Orion M stond aan de andere kant van het poortje, voor mij net uit het zicht achter de hooiopslag. Dus kwam van beide kanten een Orion naar me toe. 'Wacht maar even Orion, dan breng ik eerst Orion even binnen, en dan kom ik dan jou ophalen Orion.'

Met deze kou is Shanti 'in heat'. (Engels voor hengstig) Rare tijd van het jaar hoor. Als ze nu gedekt zou worden, dan zou ze in december dus een baby krijgen. Maar goed, daar denkt Shanti dus anders over, en die is met alle jongens aan het sjansen. Al dagen lang loopt ze steeds achter verschillende jongens aan. Maar wonder boven wonder is dat niet zoveel met Falco (die dat al heel snel in de gaten had, en lekker bij Candy blijft), maar het meest met Ramiro. Die is zo lief, dat hij haar alle aandacht geeft, die ze vraagt, maar daar is Uzie dan weer jaloers op. Ramiro vindt echter, dat hij Uzie 2 weken geleden voldoende aandacht heeft gegeven, toen hij zoveel pijn had dat hij bijna niet kon lopen. Toen was Ramiro hartstikke solidair, dus hij maakt Uzie nu steeds duidelijk dat die hem nu maar eens even bij Shanti moet laten.

In tegenstelling tot eergisteren, was het nu wel net zo mooi als het eruit zag.

En de paarden werden er vandaag dan ook wel extra blij van.

Wederom hebben we hier winterse omstandigheden. En dat zag er de hele dag lang nog wel mooi uit.

Maar als je bedenkt, dat deze foto aan het eind van de dag gemaakt is, terwijl het de hele dag gedooid heeft, dan kan iedereen misschien snappen, dat het veel minder mooi was als het eruit zag. Zelfs de paarden hadden er vanochtend al geen extra plezier door. Het is één grote blubberbende, wat geen kant op kan. We hopen van harte dat het niet gaat kloppen, dat het in besneeuwde gebieden harder kan gaan vriezen. Want we hebben helemaal niets aan het pad kunnen doen, om dat nog een beetje netjes op te laten vriezen.

Met angst en beven zien we het weekend tegemoet. De voorspellingen zeggen, dat het gaat vriezen. En de grond is zo nat, dat we niet zouden weten, hoe we het van tevoren zouden moeten egaliseren. De paarden zullen best voorzichtig zijn, als het zo hobbelig opvriest, maar ik kan me wel iets aangenamers voorstellen, dan over een bevroren hobbelpad te moeten lopen. We zullen eraan doen wat we kunnen, maar ik vrees dat dat deze keer niet zoveel is.

Het gebeurde voor het eerst, dat ik de ene Orion riep, en dat ik antwoord kreeg van de andere Orion. Helaas kreeg ik van allebei niet de reactie die ik graag wilde. Ik was bezig iedereen binnen te halen. Orion M stond vlakbij het poortje, maar liep daar juist weg, toen ik eerst iemand anders meenam. Daarom riep ik: kom maar Orion, dan kom ik jou zo ophalen. Daarop hinnikte de andere Orion, dat hij niet in de gelegenheid was om te komen. Daarvoor was hij nog veel te ver weg, en stonden er teveel andere paarden tussen hem en mij.

Uzie was het levende bewijs, hoe belangrijk beweging is voor paarden. Gelukkig gaat hij nu met hulp van medicatie weer erg goed vooruit, maar hij kwam gisterochtend erg moeilijk z'n stal uit. Z'n ene voorknie, waar hij wat artrose in heeft, bleek ontstoken te zijn geraakt, door de verplichte stalrust.
Voor ons is dit ook nog een teken, hoe goed Cortaflex werkt, bij artrose. Uzie kreeg dit tot nu toe nog niet, maar de andere paarden met artrose, die dit wel krijgen, hebben gelukkig niet zoveel last gehad van het stilstaan. Vanaf nu gaat Uzie dus ook aan de Cortaflex.

Het is nog niet gelukt om de paarden naar buiten te laten gaan. Het is net, tegen de avond, gaan regenen en dooien. Bert had wel het erf weer gestrooid vandaag, maar het ijs was nergens eerder verdwenen.
Dat we er zelf helemaal niet uit konden, daar kunnen we ons nog wel mee redden. Dat we de paarden binnen moesten houden vond ik het allerergste aan deze omstandigheden. Maar wat hebben ze zich geweldig gedragen de laatste paar dagen! Ze verdienen allemaal een hele grote pluim!

Gisteren dachten we dat het niet erger kon worden met de weersomstandigheden, maar dat bleek vanochtend een grote vergissing. Vóór de schuur, wat hier op de foto staat, was het gister tegen de avond helemaal droog/schoon. Deze foto heb ik net gemaakt.

En vandaag heeft het ook nog eens totaal geen zin om te strooien, want vanochtend ijzelde en ijsregende het nog steeds. De paarden zijn wat mopperiger dan gister, en het lukt nu echt niet om ze even naar buiten te laten gaan. En dus ook niet om de stallen uit te mesten. Laten we maar heel hard gaan duimen, dat ze morgen er wel weer uit kunnen.

Voor het eerst sinds we het rusthuis hebben, durfden we de paarden niet naar buiten te doen vanochtend. Alles was bedekt met een laag ijs, waardoor het spiegelglad was. En we hebben het pad niet kunnen slepen, zodat het ontzettend hobbelig opgevroren is. Dus het eerste wat we vanochtend deden na het ontbijt van de paarden, was hun bakken binnen weer met hooi vullen. En wat nu weer het allermooiste was aan deze dag, was dat we daarbij van niemand ook maar een enkele mopper gehoord hebben!
Bert is daarna in de tractor gestapt om te proberen nog extra strooizout te bemachtigen, waarmee hij vervolgens het hele erf, en een stuk van het paardenpad gestrooid heeft. Net na de middag had dat net voldoende effect gehad, dat we het aandurfden de paarden nog een paar uurtjes naar buiten te doen. Toen konden wij in de race-versnelling de stallen nog wat uitmesten, en hebben de paarden vanavond en vannacht weer een schoon bed. Pfff, zo kunnen wij straks moe maar voldaan weer in ons eigen schone bed stappen.

Joepie! Eindelijk is het echt winter. De paarden waren daar zo blij mee, dat ze eerst een feestje hebben gevierd, voordat ze gingen eten. Sommigen konden niet wachten op hun beurt, om naar buiten te gaan.

Voordat wij zelf gaan ontbijten, krijgen Do en Sanne alvast hun maaltijd oude-paarden-prut, zodat ze dat lekker rustig op kunnen eten. Daarbij waren we deze keer blijkbaar vergeten Do z'n deur weer goed dicht te doen, want toen we na ons ontbijt weer in de stal kwamen, stond Do daar vlak achter de ingang van de schuur. Goedemorgen!

Tyshock is in 1994 geboren. Omdat we niet weten op welke datum, vieren we vandaag zijn 22e verjaardag. Gefeliciteerd jongen!

Bert was de stallen in de wagenschuur aan het uitmesten, toen er op de deur geklopt werd. Dus hij deed de bovendeur maar open om te kijken wie dat was.