Gefopt door het weer. Het was na een regenachtige dag gister, vandaag weer heerlijk zonnig. En volgens de weerberichten zou dat hier ook zo blijven. Alleen in het westen zouden af en toe wat buien vallen. Dus toen halverwege de ochtend de zon zoveel kracht kreeg, dat het heerlijk aangenaam aanvoelde, hebben we de dekens afgedaan. Maar we hadden ze nog maar net af, toen het helemaal dicht begon te trekken, en begon te regenen. We hebben hard geroepen dat het vast een grapje was, want we wonen hier toch echt niet in het westen. Gelukkig was het inderdaad een klein grapje, en een klein buitje, en ging vrij snel daarna de zon weer schijnen.

Joy is een lieve en vriendelijk merrie, die geliefd is in de groep, maar die niet zo snel op de voorgrond treed. Daarom zetten we haar vandaag, op haar eigen rustige manier, even en keer in de spotlight.

We hebben deze week een flinke temperatuursdaling te verwerken. Het is nog steeds even mooi helder en zonnig, maar het scheelt een winterjas en handschoenen. Voor ons is het fijn dat we die begin van de week nog uit konden laten, en lekker in t-shirt konden lopen. Maar de paarden zijn volop bezig hun wintervacht aan te maken, en die kunnen ze op zo'n warme dag niet zomaar even uitdoen. Voor hun passen de huidige temperaturen dus veel beter. Het grootste feest is echter voor Naffi vandaag. Doordat het afgelopen nacht best gevroren heeft, durfden we het aan hem lekker bloot, zonder eczeemdeken, naar buiten te laten gaan.

Tot nu toe hadden we maar één bak waaruit we de oude-paarden-prut konden voeren. Daarom kregen Sanne en Filon hun middagmaaltijd achter elkaar aan. Met dank aan Tessie hebben we nu een tweede bak, en kunnen ze tegelijk eten. Omdat de vriendschap tussen die beide zo aan het groeien is, hebben we geprobeerd om ze naast elkaar binnen op het gangpad te zetten. Maar wie had ooit verwacht, dat Sanne haar voernijd nog eens zo aan de kant zou zetten, dat dit mogelijk zou worden?

Naffi en Jake hebben méér jeuk in de staart en de manen, dan ze de hele zomer gehad hebben. Terwijl we vorig jaar toch ook een prachtige nazomer hebben gehad, hebben ze toen vanaf begin oktober de eczeemdekens niet meer om gehad. Ik begrijp niet zo goed wat er dit jaar nu zoveel anders is, waardoor ze zo laat in het seizoen nog zo'n jeuk hebben, maar sneu is het wel.

Het is dat de paarden zo druk bezig zijn met het aanmaken van hun wintervacht, maar anders zou je toch denken dat het lente was gister. Wat ons er ook aan herinnert dat het herfst is, dat is de prachtige beuk in onze voortuin.

Ook Filon krijgt nu tussen de middag een portie oude-paarden-prut (Subli Seniores Priores) Lekker smullen en kliederen.

Af en toe komt er iemand kijken voor het rusthuis, om te ervaren of het hier een geschikte plek is voor hun paard. De paarden die hier al wonen vinden dat wel gezellig, want dan kun je lekker knuffels halen. Iets minder vaak, maar ook een enkele keer, komen mensen ons PaddockParadijs bekijken. Bijvoorbeeld omdat ze zelf ook eentje aan willen gaan leggen, en dan eerst op deze manier ideeen opdoen. Ook dan laten de paarden graag zien hoe gelukkig ze zijn dat ze hier wonen, en dat ze in zijn voor knuffels. Maar nu kwam er iemand kennismaken met de Tennessee Walking Horse. Dus nu moesten specifiek Jake, Dean en Nilam hun beste beentje voorzetten. Dat is aan hun wel besteed en niets teveel gevraagd. Maar zoals gewoonlijk kwamen er méér kennismaken, want iedereen is leuk, en je weet maar nooit wat dat aan knuffels en lekkers brengt. Toch had Jake deze keer echt een uitzonderingspositie, omdat hij zijn speciale gangen onder zadel mocht laten voelen. Hij wist dat denk ik, want hij heeft extra goed z'n best gedaan. Dankjewel jongen.

Helaas was ik eigenlijk wat aan de late kant buiten, maar heb nog net een plaatje kunnen schieten van de volle actie

Dan is het tijd om uit te blazen

Met de staart nog omhoog van het laatste showdrafje

En dan uitstappen, om weer op adem te komen

Gelukkig ging Filon vanochtend gewoon weer lekker enthousiast naar buiten. Misschien had Grandeur hem aangestoken, want die kon het allemaal niet snel genoeg gaan deze keer. We krabben Grandeur nog elke ochtend de voeten uit, sinds hij een aantal maanden geleden hoefzweren heeft gehad. Terwijl Bert daar nog mee bezig was ontdekte Grandeur dat de staldeur niet in de grendel zat. Hij duwde hem met z'n neus open en stapte vast maar zelf naar buiten. Leuke grapjas.

Zou Filon gewoon jaarlijks last hebben van een herfstdipje? 2 jaar geleden woonde hij hier pas in het najaar, dus hebben we sowieso geen verschil gemerkt. Vorig jaar was zijn Eva voor 2 maanden heeeeel ver weg, en dachten we dat het daar aan lag. Maar vanochtend leek het opnieuw raak. Hij wilde helemaal niet naar buiten. Bert bracht z'n grote vriend Naffi vast naar buiten toen ik nog bezig was Filon z'n regendeken om te doen. Daarna snel z'n halster om, staldeur open, om hem naar Naffi te brengen. Dachten we, maar hij verzette geen stap. Oh, hij had ook wel erg veel stro voor z'n voeten liggen. En ja hoor, nadat ik dat wat weggehaald had kwamen z'n voorvoeten uit de stal, om vervolgens weer alles schrap te zetten en te zeggen dat hij geen zin had. Dan maar proberen samen met Joy mee, maar ook dat kon hem nog steeds niet bekoren. Met Sanne dan maar. Sanne had haar eten nog net niet helemaal op, maar dan krijgt ze dat er vanmiddag wel weer bij. Tussen Filon en Sanne is een best wel hechte vriendschap aan het groeien, dus misschien was dat het tovermiddel. En jawel! Filon is met Sanne samen naar buiten gegaan. En gelukkig vermaakt hij zich vandaag prima buiten, en hopen we dat het een zeer kort, eendaags, dipje was.

Dat is wel even weer wennen zeg. Voor de tweede dag achter elkaar de paarden de regendekens om. De dekendroger draait 's avonds overuren zo. En zelf moeten we het regenpak aan tijdens het uitmesten. Op zulke dagen zijn we extra blij met Krocky, want als alles zo nat is (inclusief de mest), dan zou het uitmesten met de kruiwagen letterlijk en figuurlijk een zeer zware klus zijn.
Voor Naffi en Jake heeft dit weer als grote voordeel, dat ze de eczeemdeken niet om hoeven. Zo heb elk nadeel toch z'n voordeel.

Het gaat toch nog steeds beter met de snelheid van het hooi-eten overdag. Ondanks dat we de oude matten, met de grotere mazen er weer op hebben gedaan, gaan ze gelukkig toch steeds langzamer eten. En daarmee wordt de tijd steeds korter tussen dat de bakken leeg zijn, en dat ze naar binnen gaan. We zijn daar heel erg blij mee, dat ze zelf weer zover zijn gekomen.
Sinds een week krijgen ze binnen van het hooi wat naar de grasdrogerij geweest is. Best spannend om daarmee te beginnen. Het was even puzzelen hoeveel ze daarvan moeten hebben, en of iedereen zich kon redden met de mat erop. Dat is best een handigheidje wat ze moeten leren, doordat ze geen plukken door de mat heen kunnen trekken, omdat het kort gehakseld is. Maar als iemand er niet handig genoeg in zou zijn, zodat de mat er beter af kon, waren we in eerste instantie bang, dat ze dat korte spul niet voldoende zouden kauwen. Gelukkig zit er voldoende structuur in, zodat onze angst ongegrond bleek. Bij Do, Joy, Filon en Grandeur hebben we de mat eraf gehaald,en die hebben de bak nog niet half leeg als we onze laatste ronde om 22 uur doen.
Al met al zijn we dus weer aangekomen bij het punt dat alle paarden (zo goed als) onbeperkt hooi tot hun beschikking hebben. Super!

Buurvrouw Coby kwam langs gefietst toen de paarden net speeluurtje hadden. Ze is een poosje blijven staan kijken. Op mijn vraag wat ze ervan vond antwoordde ze, dat ze er zo van kon genieten als dieren zo'n plezier hebben. Ze kon ook precies zien dat dat kleine zwartje (Nilam) de hele boel aan het opjutten was, en dat die grote witte (Tyshock) ook flink z'n best deed er een mooi feestje van te maken.
Verder zijn al die bruinen voor een buitenstaander wat moeilijk uit elkaar te houden, maar die deden ook allemaal vrolijk mee. Dus mede namens buurvrouw Coby, dank aan allen die hieraan meegewerkt hebben, dat jullie er weer zo'n vrolijke dag van gemaakt hebben.

Het heeft een klein nadeeltje, dat het zulk ontzettend mooi nazomer weer is. Jake leek namelijk gistermiddag toch wat jeukerig in z'n manen, dat ik besloten heb vandaag toch z'n halsdeken nog maar weer even om te doen. Hij had hem niet meer om gehad sinds de paarden 's nacht binnen zijn. De eerste avond binnen heb ik gelijk de vlechten uit z'n manen gehaald. Die vlechten leken me makkelijker onder die deken, wat vandaag duidelijk het geval bleek. Jake heeft zo'n enorme bos manen gekregen sinds hij ze niet meer af kan schuren door de halsdeken erom 's zomers.
Naast dit kleine nadeel genieten we verder volop van de heerlijke nazomer.

Een harde klap trok vanmiddag de aandacht van de paarden. In eerste instantie schrokken ze ervan, maar vervolgens waren alle oren en ogen gericht op de kruising, waar een aanrijding plaatsvond. Bijna iedereen stond aan de andere kant van het huis, maar nieuwsgierig als ze allemaal waren, gingen ze stuk voor stuk naar de andere kant, om alles van dichterbij te bekijken. Vooral toen een poosje later de bergingsauto kwam, stonden een paar te dringen in de hoek. Gelukkig was er geen persoonlijk letsel, alleen blikschade.

Gister was het Wereld Dierendag. Wij doen daar verder niets bijzonders aan, we hebben hier alle dagen dierendag. Maar de dag heeft de paarden wel iets extra's gebracht. In tegenstelling tot het zuidelijker deel van Nederland hadden we hier best redelijk weer. Dat is op zich natuurlijk al een kadootje. En dan is ook nog van het stuk land hiernaast de mais afgegaan.

Toen de stroken pal naast het pad eraf gingen kon de hakselaar de oogst niet goed in de kiepwagen spuiten. En aangezien de wind onze kant op stond, kregen wij dat wat er overheen waaide. Daar hebben de paarden even heerlijk van gesnoept.
Ook het uitzicht naar het bos is weer helemaal vrij. Daar genieten de paarden ook van, nu kunnen ze weer alles observeren wat er aan die kant gebeurt.

Toen we Krocky vorig jaar net hadden voor het uitmesten, ging Wendy altijd mee.

In februari was het zo koud, dat ze niet meer mee ging, en sindsdien is ze het ook nog niet weer gaan doen. Jammer hoor, want het is zo gezellig als ze wel meegaat.
Echter neemt Kruimel de laatste tijd de honeurs waar. Zij gaat niet mee op Krocky, maar loopt het hele pad mee. We moeten daardoor wel wat extra oppassen, want soms gaat ze zich voor een wiel uitgebreid zitten poetsen. Maar dat mag de pret niet hinderen.
Nu ik het fototoestel bij me had, om deze grote hulp vast te leggen op de gevoelige plaat, was ze er net niet bij. Ze kwam pas daarna, toen we bezig waren de hooibakken te vullen. Zoals ik een poosje geleden al een keer schreef, is ze daar ook nogal eens bij, en daarbij heb ik haar nog wel kunnen fotograveren.

Sarah en Ruben helpen hier normaal gesproken niet bij, maar die wilden ook op de foto, dus vooruit dan maar. Heerlijk al die dierenvrienden om ons heen.