Afscheid

Op donderdag 2 mei heb ik een laatste foto gemaakt van het mooie jongenskwartet. Ze staan lekker met z'n vieren op een rijtje te dutten.

Orion M, Xavi en Lucas namen afscheid van Ramiro, en Ramiro van hen, omdat hij vrijdag 3 mei zou gaan verhuizen.
Jake en Nilam liggen duttend hun band te versterken. Zij zijn samen zaterdag 4 mei verhuisd.

Orion M, Xavi en Lucas zijn nog een paar dagen met z'n drieën geweest. Die zijn donderdag 9 mei samen opgehaald, om als Drie Musketiers op een nieuwe plek een frisse start te maken. Zo is er een eind gekomen aan ons prachtige paardenrusthuis, wat we met zoveel liefde hebben opgezet en gedraaid. Voor ons is het tijd geworden, dat we het rustiger aan gaan doen. Vrijdag 10 mei zijn we zelf verhuisd, en morgen dragen we onze plek over aan nieuwe bewoners, precies 10 jaar nadat we bij de notaris zaten om Drift 11A op naam te krijgen. 15 mei 2009 - 15 mei 2019. Een prachtige tijd, op een prachtige plek, met prachtige dieren: 't Was 't Weerd!

We proberen alles zo goed mogelijk te regelen rondom de verhuizing, maar we konden niet voorkomen, dat Chico gister nog een paar uurtjes alleen op de weide stond, voordat hij opgehaald ging worden voor zijn verhuizing. In die uurtjes hebben we hem zo goed mogelijk in de gaten gehouden, en zo goed mogelijk proberen te begeleiden. Op een gegeven moment zagen we hem op het pad staan, met Nilam te kroelen. Toen zagen we dat we het onderste draad van de ingang naar de weide open hadden gelaten, en we bedachten dat we vergeten waren de stroom weer op de draden te zetten. Daar had Chico dankbaar gebruik van gemaakt, door daar waarschijnlijk onderdoor te gaan. Chico en Nilam leken het meeste verdriet te hebben om het overlijden van Do, en zo konden ze elkaar even steunen. Dat was ontzettend ontroerend! Om te voorkomen dat Nilam de weide op zou gaan, wilde Bert het onderste draad dicht gaan doen, ondertussen pratend tegen Chico en Nilam dat het oke was zo, als dit was wat ze graag wilden. Maar toen gaf Chico aan, toch liever weer naar de weide te gaan, dus heeft Bert het draad juist voor hem open gedaan. Chico is toen rustig gaan grazen, totdat hij opgehaald werd. En Nilam is naar Jake terug gegaan, om de rest van de dag met hem op te trekken.

Vandaag hebben we afscheid genomen van Do. Do was een begrip voor 't Was 't Weerd. Hij heeft hier gewoond vanaf bijna het begin, tot aan het eind nu. Wat een geweldig en enorm groots paard was hij, en even zo groots zal de leegte zijn die hij achter gaat laten. Do'tje kado'tje je was een groot kado'tje. We zijn dankbaar dat we jou hebben mogen kennen, en voor je hebben mogen zorgen. Je hebt de prachtige en zeer respectabele hoge leeftijd van 34 jaar mogen bereiken. Rust zacht allerliefste grote topper!

Bert heeft vandaag de mest uitgereden op de grote weide aan de zijkant. Daarvoor moet dan tijdelijk het pad afgesloten worden, zodat Bert steeds heen en weer kan.

Om dezelfde reden zijn Do en Chico verhuisd naar de binnenwei, waar zoveel paardenbloemen staan.

Een paardenweide vol paardenbloemen, met in het midden een paardenkastanje.

Daar kan je ook mooie sfeerplaatjes mee maken. Paardenbloemen op de voorgrond, en paarden op de achtergrond.

Op bovenstaande foto staat Jake achter de struiken, helemaal links op de foto. Dan een doorkijkje naar Xavi en Lucas.

En Orion M op weg naar de waterbak.

Deze foto bewust even eerst, want de foto dat hij met Ramiro bij de waterbak gearriveerd is, laat Orion M zich niet van z'n meest charmante kant zien.

Tot slot een Paasgele bloemenzee, omdat het Pasen is.

Roots was nooit zo heel erg op de voorgrond aanwezig, maar wij konden goed aan haar zien dat ze ontzettend heeft genoten van de tijd dat ze bij ons heeft gewoond. Ze kon heel duidelijk zijn, als ze iets niet wilde, of ging juist heel erg staan genieten als ik haar bijvoorbeeld borstelde.
Vandaag mocht ze gaan. Rust zacht lieve Roots!

Oeps! Ik ben een verjaardag vergeten. Zondag is Xavi 12 jaar geworden. Maar beter laat dan nooit, is het gezegde, dus alsnog gefeliciteerd jongen!

In de laatste periode dat we hier wonen, spotten we nog allerlei wild. De zwaluwen zijn op tijd terug, dat we nog even van ze mogen genieten. Maar ook zien we sinds jaren weer een aantal reeën op het land aan de overkant. Die wonen denk ik in het stukje bos bij het Planetron, maar ze hebben zich jaren niet laten zien.

En nu zien we sinds heel kort af en toe een fazanthaan, in ons eigen land. Dat hebben we zelfs nog helemaal niet eerder meegemaakt.

Het is heel veel kouder dan vorige week, en er zijn wat buitjes. Maar omdat de paarden eenmaal in het ritme zitten, dat ze buiten blijven 's nachts, willen we dat graag zo houden. Het pad is nog steeds erg mooi, waardoor de paarden prima plekken kunnen vinden, waar ze kunnen gaan liggen. Daarom hebben we ze nu voor de nacht een deken om gedaan, zodat ze het waarschijnlijk prima zullen gaan redden.

Ongeveer 8500 kilometer, deep down Africa, zo’n 420 kilometer per dag en dat een maand lang. Onze 18 gram wegende vriendjes zijn weer feilloos naar onze schuren terug genavigeerd en vandaag gearriveerd. We zullen nog 4,5 week genieten van hun unieke gekwetter. Het blijft een wonder. Hopelijk zullen de nieuwe bewoners van ons huis net zo van ze gaan genieten.

De buitentemperatuur is aangenaam, het lijkt de komende tijd droog te blijven, en het pad ligt er mooi bij. Reden genoeg om de paarden lekker buiten te laten tijdens de nachten. Hun brokjes krijgen ze dan weer uit een voerzak of -emmer.

We keken uit ons keukenraam, en zagen Orion M staan, rustig enigszins alert voor zich uit kijkend. Vraagt Bert mij wat Orion M daar onderaan z'n kaak heeft, vlak achter z'n kin. Daar zat een flinke bult, waarvan ik ook absoluut geen idee had, wat dat zou kunnen zijn. Het was bijna tijd om de paarden binnen te halen, dus we hoefden er niet speciaal voor naar buiten. Maar toen opeens draaide hij zijn hoofd opzij, en zagen we Ramiro achter hem staan. Het was dus Ramiro z'n kin wat we zagen, en helemaal geen bult aan Orion M z'n kaak. Dat Ramiro daar stond, hadden we niet gezien. Die stond blijkbaar volledig achter Orion M, benen achter de benen, romp achter de romp, hoofd achter het hoofd, en zelfs oren achter de oren, alles precies achter elkaar. Onvoorstelbaar maar waar, want we stonden er met z'n tweeën naar te kijken, en hadden het allebei niet in de gaten gehad.

Hieperdepiep hoera! Roots 28 jaar! Gefeliciteerd meid.

Met een dikke knuffel van Do.

Gister liep de temperatuur zo op, dat Do z'n deken ook af kon, en hij lekker bloot kon.

Om foto's daarvan te maken had ik z'n deken even neergelegd. Dat moest Do zelf wat beter bekijken. 

Als dat oke bevonden is, is het tijd om te kroelen. Eerst even met Roots, wat ik helaas net niet op de foto kreeg, voordat ze stopten. Daarna met Chico.

Gister schreef ik dat Candy zich er nog niet van bewust was, dat ze zou gaan verhuizen, maar paarden zijn erg intuïtieve dieren, waardoor zij en haar vrienden het waarschijnlijk toch wel in de gaten hadden. Vanochtend stond Candy al een tijdje bij het poortje te kijken wanneer ze opgehaald zou worden, maar dat was nog iets te vroeg. Toen het vanmiddag zover was, waren ze allemaal in de buurt. Haar vrienden hebben nog een kleine poging gedaan om het tegen te houden, ze omringden haar, zodat Annemarie haar niet kon pakken. Dat gaven ze echter behoorlijk snel op, omdat ze blijkbaar wisten dat het toch wel ging gebeuren. Ze leken er ook allemaal vrede mee te hebben, er is niemand gaan het rennen, of wanhopig hinniken. Blijkbaar bereiden we ze er intuïtief goed op voor. Gelukkig maar, want ik zou niet weten hoe ik zou moeten reageren, als er hartverscheurende taferelen zouden ontstaan.

Ons huis, stallen en land zijn verkocht, waardoor we vanalles aan het regelen zijn gegaan voor onze verhuizing. Door de drukte daar rondom, heb ik veel te lang niets meer hier geschreven, en geen foto's gemaakt. Vandaag, met het prachtige lenteweer, moest ik toch echt even weer een paar foto's maken. Roots heeft voor het eerst geen deken op. Lekker de zon op haar vel.

Do had z'n dunnere deken op, waar geen halsstuk op zit, en daardoor gedeeltelijk weer bloot.

Candy gaat morgen als eerste van de paarden verhuizen. Zich daar nog totaal niet van bewust geniet ze van haar laatste dag hier.

Deze foto stond vandaag in de krant, op de pagina over het weer. De paarden hier staan tegen het eind van de middag ook wel bij het hek naar ons te kijken, omdat ze er wel een beetje zat van zijn. Maar de volgende ochtend kunnen ze toch bijna niet wachten om weer naar buiten te gaan. Ze hebben nu voor het eerst deze winter allemaal een regendeken om. Doordat ze bezig zijn met hun vachtwissel, wat al extra energie kost, en het nu behoorlijk waait steeds tijdens de regen, stonden ze allemaal te rillen. Toch krijgt Bert bijna geen tijd, om alle dekens om te doen ´s ochtends, want dan wil iedereen graag naar buiten.

Ik vind eigenlijk, dat wij als mensen niet mogen zeggen, dat er eind volgende week ´gelukkig´ en overgang naar droger weer komt. Dan moeten we maar het beeld van afgelopen zomer even weer voor onze ogen toveren. Zelf ben ik ook snel zat van de regen, maar het land wil het heel graag hebben. Bovendien hebben we de mest kunnen uitrijden, voordat deze regenperiode begon, zodat de regen nog eens extra welkom is. Dit is een super goed begin van het groeiseizoen.

Het lijkt wel herfst met al die wind en buien. Tussen de buien van regen en natte sneeuw zijn de paarden het grootste deel van de tijd ook lekker stormachtig. Dat waren wederom het meest de ruinen, maar vandaag heeft merrie Roots ook heel even meegedaan.

Merrie Candy hebben ze ook vandaag nog niet mee kunnen krijgen. Die laat de kachel niet met zich aansteken. Chico vond dat Do niet helemaal snel genoeg mee ging doen, daarom beet hij die in z´n billen terwijl die stond te grazen. Op het moment dat Do verstoord op en om keek, stak Chico snel z´n neus in het gras, alsof hij wilde zeggen ´ik was het niet!´ Op de foto doet Do nog niet echt actief mee, maar dat heeft hij wel gedaan. Alleen heb ik dat niet op de foto.

Van de meesten heb ik helaas niet een echte actiefoto. Lucas heeft ook z´n staart hier ook alweer wat naar beneden, en hij is vanuit de bokkende galop alweer terug in draf.

Alleen van Nilam heb ik een paar foto´s waarbij hij in volle actie is.

Deze week begon onstuimig. Er waaide een flinke, letterlijk frisse wind. Omdat het pas geleden veel te warm was voor de tijd van het jaar, waren de paarden hier nu extra blij mee. Zij kunnen hun ´winterjas´ niet zomaar eventjes uitdoen, als de temperatuur zoveel hoger is, waardoor het voor hun dan snel té warm is. Ze waren blij met het frissere weer, en onstuimig door de forse wind. Dit resulteerde maandag in enorm gekke bokkesprongen. Zulke die denk ik maar weinig ruiters uitzitten, als een paard onder zadel zulke sprongen maakt, maar waar ik altijd blij van word, als een paard ze in vrijheid maakt.
De rest van de week werden de weersomstandigheden iets rustiger, maar nog steeds was het lekker fris en winderig. Daardoor zijn ze met elkaar, op de beide merries na, heerlijk veel aan het rennen en gekdoen geweest.

Het is geen weer om foto´s te maken of te borstelen. Maar ik heb nog wat leuke foto´s bij de serie van afgelopen week. Met de digitale camera´s van tegenwoordig, kun je zo lekker veel maken, en wat niet mooi is geworden, gooi je gewoon weer weg. Er zitten echter ook leuke foto´s tussen die een beetje ´the making of´ laten zien. Zo was er bij die foto waar Ramiro en Lucas zo lief staan te neuzen, ook een foto waarop Lucas verstoort naar mij kijkt, waarom dit zo nodig op de foto moet, en Ramiro zich met een prachtig ronde hals afvraagt waar Lucas mee bezig is.

Orion M stond lekker wat te dutten, voordat hij zo mooi opzij kijkt.

Chico stond een hele tijd naar rechts te kijken, terwijl ik scheef achter hem stond, en foto´s kon maken over zijn hals/rug heen, op verschillende hoogtes. Ik vond zelf de middelste het mooist, maar daar kan een ander natuurlijk heel anders over denken.

De zon kwam tussen de wolken door, zodat ik de camera pakte, en naar buiten ging. Helaas trokken de wolken weer voor de zon, toen ik eenmaal met de camera buiten was. Omdat het ook heerlijk weer was om te gaan borstelen, heb ik de camera maar weer weggelegd, en heb de borstels gepakt. Toen ik met die borstels buiten was, kwam de zon weer tussen de wolken door. Ik kreeg een beetje het gevoel, dat de zon me in de maling nam. Maar ik heb de borstels lekker bij me gehouden, en ben daarmee tussen de paarden gegaan. Lucas wilde deze keer wel een borstelbeurt, dus die heeft hij van me gehad. Candy krijgt vanmiddag een borstelbeurt van Annemarie. Xavi stond iets verder bij zijn vriendengroepje vandaan, maar toen hij me zag met de borstels kwam hij hoogst persoonlijk naar me toe, om ook geborsteld te worden. Toen Xavi klaar was, kwam Ramiro voor me staan om geborsteld te worden, maar mijn lijf begon eigenlijk al een beetje moe te worden. Ik had Nilam en Jake namelijk ook al geborsteld. Orion M leek dat in de gaten te hebben. Die stapte zomaar ineens tussen mij en Ramiro in. In eerste instantie vond ik dat nogal lomp overkomen. Maar toen hij Ramiro ging kroelen, besefte ik dat het eigenlijk heel erg lief was. Hij nam het zo van me over! En het mooie was, dat Ramiro hem ook ging kroelen, waarmee hij zelf gelijk ook van z´n uithaar-kriebels verlost werd.

Eigenlijk is het geen weer voor februari, maar genieten is het wel, in de zon bij 15 graden.

(Do en Roots hebben nog wel hun deken om, omdat het  in de ochtend nog licht vriest)