Shanti stond al een poosje bij het poortje van de wei te wachten, om erop te gaan. Maar wij waren nog bezig om alle vliegendekens weer op te doen. Ze had het wel goed in de gaten, dat we ze daarna inderdaad op de wei wilden zetten. En doordat Shanti als één van de eersten deze keer de vliegendeken op had, was zij er al lang en breed klaar voor. Echter, toen Bert net door de wei heen naar het poortje liep, om dat open te doen, liep Shanti net over het pad daar vandaan. Ze was ongeveer 30 meter verderop toen Bert haar riep. Met een luide hinnik keerde ze zich weer om, om eindelijk de wei op te gaan. Zo schattig!

We moesten er nu toch aan geloven, om de vliegendekens om te doen. Joy en Sanne waren er het eerst aan toe.

Daarna konden we de rest redelijk rustig om gaan doen, omdat ze die net wat minder plaagden. Het is niet echt een spoken-parade meer tegenwoordig, want volgens mij maken ze de dekens groener dan eerder.

Begin van de middag was er de eerste dazen-explosie. We hadden al een enkele daas gesignaleerd, maar vanmiddag was dat ineens een flinke hoeveelheid. We waren echter even niet in de gelegenheid om de vliegendekens om te doen. Achteraf lijkt dat een klein gelukje (dat we onze tijd daar niet in gestoken hebben) want het was maar van hele korte duur. Er kwam vrij kort nadien wat bewolking en een zuchtje wind, waardoor de dazen waarschijnlijk gedacht hebben dat ze het koud kregen, en maar snel op de vlucht geslagen zijn. Paarden blij, wij blij.

Gefeliciteerd meid! Annemarie had een paar lekkere wortels voor Candy.

Om je handen bij af te likken.

En daarna je eigen lippen en tong.

Het lijkt of Do, Tyshock en Orion leuke plannetjes smeden. Dat gaf weer zo'n mooi fotomoment, waarbij ik geen camera bij me had. Ik wilde Do ophalen om hem binnen te brengen, toen ze met z'n drieën heel dicht bij elkaar stonden. Ze stonden een klein beetje in de vorm van een waaier, met de achterkanten iets uit elkaar, en de gezichten heel vlak naast elkaar. Do stond daarbij in het midden, waardoor ik hem bijna het halster niet om kon krijgen. Door de snuiten van Tyshock en Orion wat opzij te duwen, kon ik Do het halster omdoen, terwijl ik vóór hem stond. Ernaast gaan staan om dat te bewerkstelligen, ging zeker niet lukken.

Ruben is er gezellig bij in de wei.

Sinds gister staan een aantal paarden weer een paar uurtjes per dag op de weide. Vanochtend heb ik daar deze mooie foto van gemaakt.

Toen ze een poosje later allemaal op het voorste stukje waren, is het gelukt om de hele kudde tegelijk op een foto te krijgen, inclusief de paarden die op het pad blijven.

Woensdagmiddag waren Sanne en Paco ineens verliefd.

Sanne was daar acuut hengstig door geworden. Daardoor vonden we het niet zo raar, dat ze 's avonds haar eten niet helemaal op had. Want als ze zo hengstig is, dan kunnen we er bijna op wachten dat ze buikpijn krijgt. Om haar dan toch goed aan het eten te houden, had Bert wat brokjes voor haar geweekt. Dat vindt ze zó lekker, dat ze daar altijd gelijk aan begint te eten, maar woensdagavond niet. Toen zagen we ineens dat ze flinke pijn aan haar rechter achterbeen had. Haar temperatuur gemeten, en ze bleek al koorts te hebben. Alleen de kogel was nog maar dik, maar we waren toch bang dat ze weer Einzuss had. De dierenarts is geweest om pijnstiller/ontstekingsremmer te injecteren, maar ondanks dat was haar been toch 's nachts al dik tot over de hak, en voelde ze nog steeds koortsig.
Ondanks dit alles, wilde ze 's morgens toch graag gewoon naar buiten, kon ze redelijk goed lopen, en keek fris uit de ogen. Haar been was nog verder omhoog dik aan het worden, en ze had nog steeds koorts. De dierenarts is nogmaals geweest, om nu ook antibioticum te spuiten, plus een flinke stoot Prednison. Sanne knokt ervoor om dat gekke Einzuss-been voor de derde keer te overwinnen, en wij proberen haar daarbij aan het eten en drinken te houden, wat ze redelijk goed doet.

Naast alle zorgen en verdriet van deze week hebben we ook nog even 290 pakjes geweldig mooi droog hooi binnen gehaald. Dit lichtpuntje is fijn te onthouden, want het ruikt echt heerlijk in de stallen, met dit verse hooi op zolder.

Lieve Dean,
Diep respect hebben we voor de wijze waarop je tot het laatst vrolijk en vriendelijk bent gebleven. Je vechtlust en doorzettingsvermogen zullen we nooit vergeten. Rust zacht allerliefste grote topper.

De Paardenkamp in Soest had vandaag de Dag van het Oudere Paard georganiseerd. Er waren diverse verschillende lezingen en demonstratie, waarvan je 5 kon kiezen om bij te wonen. Erg leuk en leerzaam, en gedeeltelijk voor ons ook een bevestiging dat we goed bezig zijn.

Paco is flink bezig met z'n integratie. Onze kleinste bewoonster Candy had daar heel groot voordeel bij. Die had de hele middag de beide grootste bewoners (Falco en Paco) aan haar zijde.

Toen Do vanochtend buiten kwam, kon hij Orion niet vinden. En Orion leek niet in de gaten te hebben, dat Do alweer buiten was. In gedachten praatte ik tegen hen, dat Do even naar de andere kant moest lopen, of dat Orion hem anders op moest halen. Het leek of Nilam die gedachten telepathisch had opgevangen, want opeens kwam die aan galopperen. Hij stuurde Orion weg van de hooibak waar die bij stond, en joeg hem voor zich uit richting Do. Bij Do aangekomen hield Nilam gelijk op met galopperen, en hij liet Orion met rust. Nilam stapte daarna rustig verder, en liet Do, Orion en mij beduusd achter. Ik ging verder met het uitmesten van het pad, maar Do en Orion leken het even niet meer te weten. Daarom heb ik ze omgedraaid, en weer richting de hooibak gestuurd, waar Orion even daarvoor nog stond. Toen zijn ze daar samen rustig naartoe gestapt.

Waarschijnlijk was vandaag de moeilijkste dag voor Paco (en voor ons).Voor de rest van de kudde is de nieuwigheid er af, hun nieuwsgierigheid is voldoende bevredigd, en ze gaan weer over tot de orde van de dag. Zoals elke nieuwkomer, nu dus Paco, sta je dan even buiten de groep. Dan gaat de tijd komen dat je als nieuwe bewoner je eigen plekje binnen de groep moet gaan veroveren. Onderzoeken wie je het liefst vind, en met wie je je liever niet teveel bemoeid. Het ene paard doet een paar dagen over deze fase, de ander is hier veel sneller doorheen. Paco begon aan het eind van de middag alweer meer in de groep te gaan. Daar zijn we heel blij mee, want ook al weten we dat het erbij hoort, het blijft lastig om door de fase te moeten, van het buiten de groep staan.

Zoals ik op 13 mei schreef was ik bezig met de mestonderzoeken op wormen. Al een dikke week ben ik daar op 1 na mee klaar. Alleen Falco moest nog, maar die zag ik maar niet mesten. Tot vanmiddag de hoefsmid er was. Die was met Falco z'n eerste voet bezig, toen het gebeurde. Echter heb ik dat gedachteloos opgeruimd, voordat de hoefsmid naar Falco z'n achtervoeten zou gaan. Een kwartier later hoorde ik ineens het plastic zakje in m'n broekzak ritselen, en dacht ik weer aan de mestonderzoeken. Gelukkig kon ik op de mestbult nog kleurverschil zien, wat de verse van Falco was, zodat ik dit foutje alsnog goed kon maken.

Sanne stond nog niet klaar bij het poortje voor haar middagmaaltijd. Dat komt niet zo vaak voor. Ik riep haar dus maar even, dan komt ze meestal wel gelijk. Deze keer ging dat echter wel heel .... (weet eigenlijk niet zo goed wat voor woord hier nu het beste past) Ze kwam met verschrikte ogen, in noodvaart, om de hoek van de schuur: ik ben toch nog niet te laat? Natuurlijk niet lieverd, kom maar gauw mee, je eten staat vast nog wel te wachten.

Zodra Paco buiten komt vanochtend, nemen Omar en Nilam hem gelijk onder hun hoede.

Vóór 9 uur zijn Omar en Paco al aan het spelen.

Een poosje later spelen Nilam en Paco samen.

Met Dean gaat Paco kroelen.

En met Tyshock eerst alleen even neuzen.

Ik vind dat mooi om te zien van Tyshock, dat deed hij een poosje geleden echt nog niet met een nieuw kuddelid. Tyshock woont hier nu al bijna 4 jaar, maar die is nog steeds aan het veranderen. Hij wordt steeds opener en zelfverzekerder. Zelfs zo dat hij een paar uren later ook al met Paco gaat kroelen.

En spelen, maar daar heb ik helaas geen foto van.
Door alle kennismakingen kwam Paco niet toe aan hooi eten, daarom hebben we hem 2 keer een uurtje op het gras gezet. We wisten ook niet of hij al gedronken had, daarom ging Bert even naar hem toe met een emmer water. Maar Paco had geen dorst zei hij.