Vanaf deze plek wil ik graag iedereen heel hartelijk bedanken voor alle steun die we mochten ontvangen. En alle praktische hulp, die ervoor gezorgd heeft, dat de dieren in hun vaste dagritme konden blijven. Het geeft ons veel kracht waarmee we weer verder kunnen. Dankjewel!

Je vader blijft je vader
zo eigen en vertrouwd
Je wilt hem niet graag missen
omdat je van hem houdt
Maar eens dan komt de dag
dat je hem moet laten gaan
Je verstand zegt dat het goed is
maar in je ogen blinkt een traan

Afgelopen maandag is, volkomen onverwacht, Bert z'n vader overleden. In mijn zoektocht naar een mooi gedicht, wat ik graag vrijdag tijdens zijn begrafenis voor zou dragen, kwam ik bovenstaande tegen. Deze is zo erg van toepassing...

En toen werd Sanne de nacht erna flink ziek. Ze had een wondje gehad aan een hoefbal, en hoewel we dachten dat dat goed aan het genezen was, heeft er toch een bacterie kans gezien om daar naar binnen te slaan en een fikse ontsteking te veroorzaken. Het hele been was opgezet, en Sanne had bijna 40 graden koorts. De dierenarts is geweest om haar antibioticum en ontstekingsremmer te spuiten, wat haar gelukkig goed verlichting gaf. Wat ons echter nog behoorlijk zorgen baarde was, dat ze de daarop volgende 24 uur niet weer begon te eten. Tessie heeft daarom een overheerlijke, super-de-luxe zemelenpapje voor haar gemaakt, wat ze wel smaakvol naar binnen heeft gewerkt.

We durfden het toen ook wel aan, om haar weer een poosje naar buiten te doen. Ze mocht even in Do z'n stal, die in verbinding staat met de paddock.

Dat waren al heel wat stapjes in de goede richting, maar we zijn er nog niet. We zijn heel erg blij, dat Tessie zelf veel aan de verzorging kan doen op het ogenblik.

Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Naffi!

Gefeliciteerd jongen, met je 9e verjaardag!

Wat kunnen we toch een hoop leren van de dieren. En nu kunnen we vooral de innerlijke (veer)kracht gebruiken die we van ze leren, sinds we vrijdag gehoord hebben, dat mijn broer een vreselijk gevecht aan moet gaan voor z'n leven. Door hen kunnen we onze eigen kracht vinden, om mijn broer te steunen en er voor hem te zijn. Helaas is dat waarschijnlijk het enige wat we voor hem kunnen doen. Ook kunnen de dieren ons zo goed troosten. Speciaal voor m'n broer een paar plaatjes daarvan.

We hebben opnieuw een zeer heftig emotioneel weekje achter de rug. De dagelijkse dingen gaan op de automatische piloot, en het genieten van alle dieren lukt in de loop van de week gelukkig weer steeds beter. Vooral ook doordat vriendin Pernille van woensdag- tot donderdagmiddag hier geweest is. Hierover schreef ze op haar facebook: Genoten van een nachtje in Dwingeloo bij Bert en Monique en hun beestenboel.
We konden het alledrie heel goed gebruiken, om weer even heel bewust van die beestenboel te genieten. En die beestenboel heeft op hun beurt daar weer heerlijk van genoten. Poes Kruimel klom bij Pernille op haar schouder, en legde de staart helemaal om haar heen. Een aantal paarden heeft genoten van een uitgebreide poetsbeurt. En iedereen kwam voor extra knuffels bij ons vragen, die hebben we samen uitgedeeld.

Van één heerlijke lente-achtige dag woensdag, waarop alle dekens lekker af konden, zitten we binnen no-time via de herfst weer terug in de winter. Bij het wakker worden vanochtend zagen we al sneeuw op het dakraam liggen. Vandaag is het verder wel droog gebleven, wat voor de paarden een stuk fijner was dan de dag van gister. Gister was een gure koude natte herfst-achtige dag, waar de paarden best vervelend van waren. Vooral de paarden die geen deken op hebben, die moeten dat allemaal maar zo met hun lijf doorstaan, terwijl ze al bezig zijn hun wintervacht weer uit te doen. De paarden die wel een deken op hebben, die hebben we maar weer hun dikste op gedaan. En zelf de dikste winterjas weer aan, handschoenen aan en muts op.

We hebben alleen nog maar via niet-officiele weg gehoord dat we de schuur mogen gaan bouwen, nog steeds niets van de burgemeester of wethouder zelf, of schriftelijk. Toch zijn we maar vast begonnen met de voorbereidende werkzaamheden, zoals het afbreken en opruimen van dat wat nu nog op die plek staat.

Het deert de paarden nu nog niet, die gaan lekker door met hun dagelijkse dingen, zo pal naast de werkzaamheden. Dat zal vast nog wel anders worden, als dat 'gebouwtje' helemaal weg is, want dan missen ze toch tijdelijk een weer- en windvanger. Voordeel daarbij is, dat het weer niet zo vaak uit het noorden komt. Maar ook het pad erachter zal smaller gaan worden, en dat is een definitieve maatregel. Daar tegenover staat ook weer een positieve maatregel, dat de verharde voerplek wat ruimer zal gaan worden. Al gebeurt dat pas als de nieuwe schuur klaar is. In die tussentijd kunnen ze wel lekker nieuwsgierig gaan bestuderen wat de timmermannen allemaal doen. Dat gaan ze vast een leuke bezigheid vinden.

Nog geen bericht van de gemeente, terwijl ze gister of vanochtend van zich zouden laten horen. Het vertrouwen in de gemeente was al gezakt tot het 0-punt, maar ze hadden het nog iets terug kunnen winnen, door de deal tussen de wethouder en Bert te bevestigen. Maar helaas. Het enige waarin ik bij hun nu nog vertrouwen heb, is dat ze heel erg goed zijn in blijven tegenwerken terwijl ze het steeds weer laten lijken op meewerken.
Maar vanmorgen was speciaal voor mij het liedje op de radio: 'don't let yourself hurt'. Dus we gaan het zelf maar weer maken vandaag, en geven alle aanwezige wezens hier het onvoorwaardelijke vertrouwen en de liefde die ze verdienen.

Het is vandaag zulk lekker weer (de afgelopen dagen hadden we hier nog een te koude oosten wind) dat alle dekens af kunnen. Filon z'n deken was al af, maar die van Sanne moest nog, toen ze al uitgebreid begonnen te kroelen. Ik kon alleen Sanne haar buiksingels maar los krijgen, door er in vertrouwen tussen te kruipen. Maar zoals hierboven op de foto, was nog niet voldoende, zo kreeg ik ze nog niet los. Er zat niet anders op dan er echt helemaal tussen te gaan staan.

Dankjewel aan allemaal, dat wij van jullie onvoorwaardelijke liefde terugkrijgen, en dat jullie ons vertrouwen niet beschamen.

Soms moet je geluk een beetje afdwingen. We hebben nog steeds niet helemaal rond dat we de schuur mogen bouwen. Vanmiddag valt echt de laatste beslissing in de vergadering van het College van Burgemeester en Wethouders. Vooruitlopend op deze beslissing hebben we ruim een week geleden gereageerd op een oproepje in het Dagblad van het Noorden. Na de troonswisseling gaan Koning Willem Alexander en Koningin Maxima op bezoek in alle provincies. Groningen en Drenthe bijten de spits af op 28 mei 2013. Het Dagblad vroeg waar het paar in ieder geval naartoe moet gaan. Wij hebben daarop gereageerd, dat we het leuk zouden vinden als ze ons rusthuis dan komen openen. Met in gedachten erbij, dat we dan hopen de schuur af te hebben, waarmee dan eindelijk het plaatje compleet zal zijn hier. Gelukkig hadden we de wethouder al op de hoogte gebracht van dit verzoek, want uitgerekend vanochtend (!) stond onderstaand artikel in de krant:

Ik heb het mooie weer van vandaag meegenomen, en gewapend met een paar rosborstels het pad bij de paarden op gegaan. Toen ik Joy stond te borstelen kwam Grandeur erbij. De plastic rosborstel die ik even op de grond gelegd had pakte hij in z'n mond. Hij pakte die zo stevig en goed aan het handvat, dat ik het jammer vond dat ik het fototoestel niet bij me had. Verder kwam hij helaas niet, zodat ik Joy maar verder in m'n eentje ontdaan heb van de losse haren. Grandeur had me zo kunnen helpen.

Een aantal paarden is vandaag extra blij geworden. Tyshock heeft een nieuw hoofdstel gekregen.

En hij mocht het met Isabella op zijn rug uitproberen.

Verder kwam Tessie met Sanne wandelen. En toen ze Sanne daarvoor uit de groep haalde, leek Filon duidelijk te willen maken dat hij mee wilde. Hoewel het lijkt of Filon helemaal geen zin meer heeft in wandelen, wilden we vandaag wel weer een poging wagen. Dus heb ik Filon ook maar opgehaald, hem geborsteld een meegenomen. En zowaar, is hij best een flink stuk meegewandeld het bos in. Tot hij ineens iets zag, en daarom echt niet meer verder wilde. Dus zijn we toen maar omgekeerd en terug naar huis gegaan.

 Als klap op de vuurpijl mocht Filon de geraspte wortel, die Tessie voor Sanne meegenomen had, delen met Sanne.

De voorjaarskriebels beginnen nu echt steeds meer te komen, ook bij de paarden. Het is dus niet voor niets, dat vandaag de meteorologische lente begint. Helaas voor Omar heeft de dierenarts gister tegen hem gezegd, dat hij het een paar weekjes rustig aan moet doen. En eigenlijk moet hij dat al sinds vorige week, en dat heeft hij ook al niet gedaan. Vorige week donderdag zag ik namelijk een bult op zijn pees, waarbij ik gelijk een beetje bang was dat het een peesblessure was, maar ik zag hem er niet kreupel op. Dat is deze week wel gekomen, dus daarom is gister toch de dierenarts maar bij hem gekomen. Die heeft helaas mijn vermoeden bevestigd, maar geluk bij een ongeluk is dan weer dat het maar een lichte peesblessure is. En een heel groot geluk bij dit ongeluk is, dat het woord stalrust niet gevallen is, want dat zou ik Omar absoluut niet aan kunnen doen. Nu bedenk ik maar, dat hij zichzelf zoveel rust geeft als hij nodig heeft, en zijn eigen lijf hem ingeeft. En ik ben eigenlijk gewoon blij dat hij meedoet met de lentekriebels van de rest, want ik weet ook hoe hij zich terug kan trekken als hij echt veel pijn heeft.