Woensdagmiddag waren Sanne en Paco ineens verliefd.

Sanne was daar acuut hengstig door geworden. Daardoor vonden we het niet zo raar, dat ze 's avonds haar eten niet helemaal op had. Want als ze zo hengstig is, dan kunnen we er bijna op wachten dat ze buikpijn krijgt. Om haar dan toch goed aan het eten te houden, had Bert wat brokjes voor haar geweekt. Dat vindt ze zó lekker, dat ze daar altijd gelijk aan begint te eten, maar woensdagavond niet. Toen zagen we ineens dat ze flinke pijn aan haar rechter achterbeen had. Haar temperatuur gemeten, en ze bleek al koorts te hebben. Alleen de kogel was nog maar dik, maar we waren toch bang dat ze weer Einzuss had. De dierenarts is geweest om pijnstiller/ontstekingsremmer te injecteren, maar ondanks dat was haar been toch 's nachts al dik tot over de hak, en voelde ze nog steeds koortsig.
Ondanks dit alles, wilde ze 's morgens toch graag gewoon naar buiten, kon ze redelijk goed lopen, en keek fris uit de ogen. Haar been was nog verder omhoog dik aan het worden, en ze had nog steeds koorts. De dierenarts is nogmaals geweest, om nu ook antibioticum te spuiten, plus een flinke stoot Prednison. Sanne knokt ervoor om dat gekke Einzuss-been voor de derde keer te overwinnen, en wij proberen haar daarbij aan het eten en drinken te houden, wat ze redelijk goed doet.

Naast alle zorgen en verdriet van deze week hebben we ook nog even 290 pakjes geweldig mooi droog hooi binnen gehaald. Dit lichtpuntje is fijn te onthouden, want het ruikt echt heerlijk in de stallen, met dit verse hooi op zolder.