We dachten dat alleen de jongens steeds aan de dekens trekken, maar we hebben Joy er nu ook op kunnen betrappen. Ook zij had gelukkig een deken van Horseware Ireland te pakken, in dit geval die van Tyshock. Als er iets van zo'n deken kapot gaat, dan is het in de meeste gevallen een sluiting. En nu zelfs om een reeds gerepareerde sluiting, oftewel de staartriem die al met een strotouwtje was vastgezet. Waar de strotouwtjes al niet goed voor zijn, er kwam er nu dus alweer eentje van pas.

Filon heeft vanochtend een geweldige lachfilm gespeeld. En hij moest er zelf ook erg hard om lachen, wat mij vanmiddag nog steeds weer in de lach deed schieten als ik eraan terug dacht. De grote kist met brokjes erin staat op een electrische palletkar, die vlakbij Filon z'n stal staat. Af en toe schuurt hij zijn gezicht aan het bedieningspaneel van de palletkar. Zo heeft hij geleerd hem te bedienen, dat hij naar boven en beneden kan gaan. Vlak naast dat op- en neerknopje zit ook een claxon-knopje, wat een grappig bescheiden geluidje geeft. Dat knopje had Filon vanochtend te pakken toen wij net richting de deur liepen, om die open te doen, zodat we de paarden naar buiten konden brengen. Wij reageren op dat geluidje door gelijk naar Filon te kijken. Hij kijkt ook met een onschuldige blik naar ons, geeft een echte Filon-hinnik (die als een levensechte lach klinkt) en gaapt er tegelijkertijd bij (waarop het nog meer op een levensechte lach lijkt). Die Filon weet wel wat humor is!

Een aantal maanden geleden hebben we via Karin het supplement Cortaflex leren kennen. Karin gaf dat al af en toe aan Grandeur, en een poosje geleden had ze weer een keer een potje voor hem gekocht. We zijn heel erg blij dat we op deze manier hebben mogen kennismaken met dit geweldig spul. Het kan gegeven worden bij artrose, en dan met name als een paard daar wat extra last van heeft. Je ziet binnen enkele dagen een positief effect, en het lijkt langere tijd door te werken. Inmiddels hebben Tyshock en Omar ook elk een potje leeg gemaakt, met geweldig resultaat. Nu hebben we Do sinds ruim een week aan de Cortaflex, en ook hij voelt zich er erg prettig bij.

Bert verdient een hele grote extra pluim! Naast het feit, dat hij het alweer een tijdje alleen heeft moeten draaien, omdat ik weer ziek in bed lag, heeft hij het pad ook nog eens geweldig schoon kunnen houden. In de Siberische omstandigheden van vorige week, had hij verwacht misschien wel eens wat mest te hebben laten liggen. Gewoon omdat je het niet meer ziet liggen, omdat er sneeuw overheen gegaan kan zijn, of omdat de mest op sommige plekken vastgevroren kan zijn aan de grond. Maar nu de sneeuw weer weg is, blijkt er zeer weinig mest achtergebleven te zijn.

Ik hield altijd wel van de winter, maar nu de griep mij deze winter al voor de 4e keer te pakken heeft genomen, is de liefde een klein beetje over. Ik hoop dat die liefde volgend jaar wel terug gaat komen. Vast wel, want ik begin alweer een klein beetje te genieten van de prachtige witte wereld. Alleen de kou kan ik nog niet hebben, zelfs niet als ik dik aangekleed ben. Dus het genieten gebeurt nu nog het meest van achter de ramen. Hoewel ik het ook erg fijn vind, dat ik weer een beetje kan helpen met het uitmesten, is dat nog erg bikkelen. Dit jaar roep ik dus veel harder dan voorgaande jaren, al is het nog maar januari: laat het voorjaar maar komen!

Ik kreeg al twee keer de vraag hoe het nu met het pad gesteld is. Tja, dat krijg je als je er geen verslag meer van doet, nadat je je nare vermoedens voor de vorst uitgesproken hebt. Maar beter laat dan nooit toch? Daarom wil ik bij dezen nog graag even vertellen, dat het pad wederom geweldig mooi geworden is. Zaterdag begon het in de loop van de middag te vriezen, terwijl het pad, zoals verwacht, nog veel te nat was. De grond begon echter al wat op te vriezen toen we de paarden binnen haalden, en gingen uitmesten. Daardoor werd het al een stuk minder drassig, waardoor het slepen een geweldig beter resultaat had. Daar waar nog grote waterplassen lagen heeft Bert zondagochtend zout gestrooid, zodat dat weer wat ontdooit is, en vervolgens mooi drooggevroren. Zo hebben we al met al nu een knetterhard bevroren, maar o zo goed begaanbaar, pad.

Hoeveel poezen zouden er in een hooibak passen? Tot vandaag dachten we dat dat er drie konden zijn. Maar als we dit zo bekijken, dan kunnen het misschien wel meer dan vier worden.

Do heeft wat extra aandacht, verzorging en vertroeteling nodig. We hebben vrijdag gehoord, dat hij waarschijnlijk artrose (slijtage) aan een aantal nekwervels heeft. En ik denk dat je de eventuele artrosepijn van een paard kunt verlichten door hem wat warmer aan te kleden met dekens. Een paard heeft het beslist niet koud zónder deken, maar voor zulk soort ongemakken is het fijn om ze toch te gebruiken. Daarom doen we Do sinds vrijdagnacht een staldeken op als hij binnen is. En voor overdag buiten heeft Tessie haar creatieve naaitalent even flink ingezet. Ik had een nog nooit gebruikte halsdeken (van Omar), die je met klittenband aan een deken vast kunt zetten. Nu heeft Tessie op Do z'n winterdeken een 'tegenhangend' klittenbandstukje genaaid, zodat we Do z'n 'probleemgebied' nu lekker warm in kunnen pakken.

Tessie heeft het mooie weer vanochtend aangegrepen, om eens even weer met Naffi onder het zadel naar het bos te gaan.

Wat ontzettend jammer, dat het vanmiddag niet het mooie zonnige weer zoals vanochtend gebleven is. Normaalgesproken leg ik me er redelijk makkelijk bij neer, als het eens regent. Dan is het een kwestie van je er goed tegen kleden, en lekker gewoon doorgaan. Maar het pad is gister opnieuw doornat geregend, en vanaf morgen wordt vorst voorspeld. En zoals het weer vanochtend was, had het pad nog flink op kunnen drogen, als dat vanmiddag doorgezet had. Zo nat als het pad nu is, zo kunnen we het niet slepen om het vlak te maken. Op zich is dat ook nog niet eens het ergste. De paarden lopen dan zelf wel rustig en zoeken de makkelijkst te lopen stukken op. Maar nu is er ook een stuk, waar een waterplas over de volle breedte van het pad is. Ik moet er niet aan denken dat dat gaat veranderen in een ijsbaan, want dan moeten we toch echt andere maatregelen bedenken om benenbrekerij te voorkomen. Misschien moeten we gewoon nog maar niet vooruit lopen op de zaken, en net als de paarden leven met het moment. Want wie weet, komt het allemaal toch weer anders.

We kunnen alweer goed merken dat de dagen langer worden. In de donkere dagen voor kerst moesten we ruim vóór 4 uur beginnen met binnen zetten, om voor het donker klaar te zijn met het uitmesten. Nu kunnen we daar weer rustig mee wachten tot het 4 uur geweest is. Zelfs op dagen dat het zo somber is als vandaag. En als de voorspellingen uitkomen, dat eind deze week weer wat vorst gaat komen, dan kunnen we er al snel nog meer tijd aan plakken, dat de paarden buiten zijn. Want vaak is het dan veel lichter en helderder, dus wordt het lengen van de dagen dan ook een stuk zichtbaarder.

Grandeur ging er vandaag bij liggen. Dat lijkt ons om deze tijd van het jaar niet helemaal normaal, en er schiet gelijk een vlaag van bezorgdheid door ons heen: er zal toch niet iets met hem aan de hand zijn? Maar gelijk volgt de gedachte dat het alleen maar door de kalender komt, dat we het nu niet normaal vinden. Want de temperatuur ligt veel hoger dan normaal om deze tijd van het jaar. Bovendien is het pad weer behoorlijk opgedroogd, dat Grandeur gedacht moet hebben dat het time-to-relax was. En met hem waren er meer die dat een goed idee vonden.

Voor de foto is Grandeur net weer opgestaan, en naar een hooibak gelopen. Hij lag lekker voor Joy haar voeten, Dean links van hem en Omar rechts van hem. En achteraan liggen Tyshock links en Jake rechts.

Net terug van de laatste avondronde in de stal. Dat is toch altijd zo gezellig! Alle poezen zijn er, en willen nog wat knuffels. Wendy moet er nog even uit voor een laatste plasje, en vind het dan zo leuk dat we nog even bij haar zijn. Alle paarden krijgen nog wat troetels. Er heerst een vredige rust. De grote lampen gaan uit, en de nachtlampjes gaan aan. Tot morgen allemaal!

We zouden vanavond een etentje hebben, met alle mensen wiens paard hier woont. Helaas hebben we teveel afzeggingen, waardoor het vanavond niet door kan gaan. We proberen het binnenkort nog een keer. Vorig jaar hebben we dit ook op de eerste zaterdag in januari gedaan, en dat was erg leuk en gezellig. Iedereen komt eerst even hier bij z'n paard, om daarna gezamenlijk naar het Hof van Dwingeloo te gaan. We wilden daar graag een traditie van gaan maken. Hopelijk is over een paar weken de griep geweken.

Filon en Grandeur waren vanochtend lekker samen aan het benen strekken en spelen.

Grandeur vindt dat Filon eigenlijk aan een nieuwe deken toe is.

Filon pikt dat niet, en grijpt achterom, laag naar Grandeur z'n voorbeen, terwijl die het nu van de zijkant probeert.

Grandeur houdt vol: af dat ding!

Maar hij heeft de pech, en Filon het geluk, dat het een echte 'Horseware Ireland' is, die zeer stevig is, en een goede pasvorm heeft. Die is niet zomaar af te krijgen, en ligt net zo snel weer prima recht. Poging mislukt dus.

Namens alle bewoners van 't Was 't Weerd, de beste wensen voor het nieuwe jaar!
En wij vieren hier vandaag niet alleen nieuwjaarsdag, maar ook Tyshock zijn verjaardag. Gefeliciteerd jongen! Nu was het stalbord al een paar dagen versierd voor jou.