Wij wensen iedereen een gezond, paardig en liefdevol 2016.

Ondanks dat het geen kerst meer is, en ondanks dat het carbidschieten (in de verte) begonnen is, is het hier nog steeds heerlijk vredig.

Falco en Joy zijn aan het onderzoeken of Joy tot Falco z'n harem kan toetreden.

Frappant is, dat Shanti hier helemaal niets tegenin bracht. En toen Tyshock even later naar Falco kwam om te spelen, legde ze gelijk mopperend de oren in de nek. Een andere merrie vindt ze dus oké, maar een ruin duldt ze niet bij Falco.

Het was een vredige kerstochtend gister.



NB op verzoek heb ik nog de namen bij de foto's van woensdag gezet.

 Orion M

 Do

 Orion

 Ramiro

 Uzie

 Sanne

 Naffi

 Joy

 Tyshock

 Shanti

 Falco

 Candy

Ik heb altijd gedacht, dat het licht (daglichtlengte) de grootste factor was voor het wisselen van de zomer- en wintervacht. Daar begin ik dit jaar toch wel een beetje aan te twijfelen. Voor zover ik me kan herinneren, is het zo, dat de paarden in december, vóór de kortste dag, nog een spurt maken in het aanmaken van de wintervacht. Maar deze keer is daar geen sprake van. Er zijn zelfs een aantal, die alweer wat haren kwijtraken. Ook hiermee lijkt de natuur dus in de war. Nu maar hopen dat de vachten dik genoeg zijn, wanneer we toch nog winters weer krijgen.

Tyshock wil gewoon niet meer wit zijn. Elke keer als Charlotte hem geborsteld heeft, gaat hij weer rollen in het meest zwarte zand. Deze keer heeft hij echter duo penotti van zichzelf gemaakt. Hij is namelijk gaan rollen op de rand van, of net op de heuvel. Daarbij lag hij zo, dat hij heuvelopwaarts zou moeten omrollen. Dat ging natuurlijk niet. En hij is ook niet opgestaan, om vervolgens op de andere kant te gaan liggen rollen. Dus daardoor is hij nu de ene kant nog wit geborsteld, en de andere kant is hij weer zwart. Ook een leuke variatie.

Als 's avonds de paarden binnen staan, dan vult Bert vast de hooibakken voor de volgende dag. De aangebroken baal hooi ligt vlakbij Shanti haar deur, en zij stond er vandaag aandachtig naar te kijken hoe Bert de kruiwagen vol laadde met hooi. We vonden dat mooi om te zien, dat mooie koppie van Shanti. Totdat ze daar nog net zo stond, toen Bert terugkwam met een lege kruiwagen, om hem opnieuw vol te laden, en naar de volgende hooibak te gaan. Dat deed ons bedenken en zien, dat Shanti haar hooibak in de stal leeg was. Ach, sorry meisje, we gaan gelijk hooi voor je halen. Daar werd ze zo blij van, dat we zo'n schattige hinnik van haar kregen.
Toch is dat bijzonder, áls we eens een keer iets vergeten klaar te zetten bij één van de paarden, komt er nooit protest. Ze gaan dan alleen maar ons aankijken, en blijven volgen in alles wat we doen. Totdat we ineens tot de conclusie komen (oeps) dat we iets vergeten zijn. Als we het vergetene dan alsnog geven, krijgen we op dat moment wel vrijwel altijd een blije dankjewel-hinnik.

Het afrasteringskoord krijgt van ons een dikke 10+ bij de beoordeling over de veiligheid voor het paard. We zaten net te lunchen, toen we Tyshock plotseling in de wei zagen lopen. Even later, toen we buiten waren, zagen we dat Orion M er ook bij liep. We vroegen ons af hoe ze erin gekomen waren, en zagen al snel ergens kapot en in boogjes hangend koord. Op die plek is er dus iemand door en/of overheen gegaan. Bij nadere inspectie bleken er vele meters draad los te hangen, en maar liefst 4 palen kapot. Het lijkt dus niet een klein beetje grof gegaan te zijn, maar behoorlijk. Maar bij geen van de paarden is ook maar een schrammetje te zien. Terwijl, als we ander koord of draad hadden gehad, het waarschijnlijk zeer ernstige wonden had kunnen veroorzaken. Dat dit koord, wat wij hebben, dus niet snijdt, is meer dan waar gebleken. We hadden dat al eens vaker gedacht, maar zo kapot als de afrastering vandaag was, hebben we het nog niet eerder gehad. Absoluut top, dat het zonder verwondingen bij de paarden is.

Ik vergeet de laatste week hier steeds te schrijven. De dagen zijn ook zo kort! Maar de paarden genieten toch best alle dagen een aantal uren buiten van elkaar, en wij van hen. Ze staan vóór 9 uur buiten, en ongeveer 4 uur halen we ze terug naar binnen. En ook binnen genieten we allemaal, van de heerlijke rust. Het blijft een mooi gezicht om de paarden tevreden hun hooi te zien kauwen, terwijl ze allemaal hun hoofd buiten de deur boven de hooibak hebben.

Ik ben al een paar dagen aan het experimenteren met een paar camera's. Vóórdat ik wat van de resultaten zou publiceren, wilde ik eigenlijk iedereen mooi op de foto hebben, maar dat is me helaas met Joy nog steeds niet gelukt. Dan staat ze bijvoorbeeld even heel mooi te kijken, en dan knipt de camera net te traag. Daarom nu toch maar vast de eerste gelukte foto's, van soms vieze paarden. Maar ja, sommigen vinden het nu eenmaal lekker om in het vieze zand te rollen.

Vorige week schreef ik, dat de paarden gewoon graag naar buiten wilden, ondanks het zeer slechte weer. Vandaag was het eindelijk weer eens een hele dag droog, en merkten we dat de paarden dan toch uitbundiger en blijer zijn. Op zo'n droge dag gaan ze toch méér spelen en rennen. En tegen de tijd dat ze naar binnen gaan, komen ze nu overal vandaan, uit alle hoeken van het PaddockParadijs, omdat ze weten dat het tijd is. Terwijl ze op regenachtige dagen veel vroeger naar het hek komen, ons steeds te vertellen dat we op moeten schieten. Dan zijn ze ook minder bereid ieder hun beurt af te wachten. Het liefst gaan ze dan allemaal tegelijk. Maar Do heeft als oudste nog altijd het alleenrecht om zelf naar z'n stal te mogen lopen. De rest blijven we vanuit veiligheidsoverweging stuk voor stuk aan het halster naar binnen brengen. Daar gaan we geen concessie in doen, ook al worden we er zelf zo veel natter bij.

Normaalgesproken is Falco altijd bij z'n beide dames, Shanti en Candy. Maar af en toe moet Falco toch ook eens wat mannendingen doen. Even lekker kroelen doen merries toch veel minder dan ruinen, om maar te zwijgen over eens flink spelen. Tyshock is altijd wel in voor zulke mannenzaken, dus die stelt zich daar graag af en toe voor beschikbaar aan Falco. Zo waren Tyshock en Falco ook vandaag samen wat bezig, totdat Shanti tussen beide kwam. Die vond het ineens niet goed, dat haar grote vriend zich even met iemand anders bezig hield. En dat terwijl het niet eens met een andere merrie was. Vreemd hoor. Laat die jongens toch even lekker hun gang gaan. Falco komt heus straks weer bij je terug, dat weet je toch?

Omar en Orion M gaan steeds vaker samen spelen. Leuk om te zien. Helaas kan ik er geen foto van maken, omdat m'n beste camera het niet meer doet.

We zijn ontzettend trots op knappe Tyshock. Zoals ik vorige week schreef was die niet helemaal fit, en daarom moest hij vandaag voor onderzoek naar de kliniek in Emmeloord. Dat hield in dat hij op de trailer moest, waar hij al een aantal jaren niet meer op was geweest. In het verleden had hij heel duidelijk aangegeven, dat hij trailers niet leuk vond. Vanochtend vertelde hij ons dat ook nog wel weer even, maar we hebben hem toch behoorlijk snel kunnen overtuigen dat het vandaag echt even noodzakelijk was, en dat we heel rustig zouden rijden. Én wat voor hem ook heel belangrijk was, dat hij vanmiddag gewoon weer hier terug zou komen. Tot onze grote opluchting hebben we te horen gekregen, dat er geen 'ruimte-innemend-proces' in zijn luchtwegen zit, waar we wel wat bang voor waren. Met een aantal medicijnen konden we huiswaarts keren, en knapt hij hopelijk binnen enkele weken weer een stuk op.

De modderspetters vlogen in de rondte. Ondanks dat het pad drijfnat is, gingen de paarden eind van de middag even flink uit hun dak. Een aantal zaten tot en met hun gezicht onder de spetters, maar dat mocht de pret niet hinderen. Ik had bijna medelijden met een persoon die langskwam met paard en wagen. Het ging gelukkig goed, maar volgens mij had de menner de handen er aardig aan vol, om het paard niet met de onzen mee te laten doen.

Zo mooi als het weer gisteren was, zo waardeloos was het vandaag. Veel slechtere weersomstandigheden kunnen we ons eigenlijk niet indenken. Nog geen 3 graden, met regen en wind. Brrrr. Toch wilden de paarden best graag naar buiten vanochtend. Ze begonnen zelfs ongeduldig te worden, omdat we langer bezig waren met dekens om doen. We moesten eerst dikkere dekens tevoorschijn halen. Dan kunnen we eerst denken, dat ze graag naar buiten willen, omdat ze niet in de gaten hebben hoe slecht het is daar. Maar ze vermaken zich gewoon prima buiten. Uzie en Ramiro konden het zelfs nog opbrengen om te gaan spelen, en Nilam om te rennen. Ze waren dan wel ingepakt in een lekker dikke waterdichte deken, maar ondanks dat heb ik me er toch over verbaasd. Op de middag merken we wel dat de paarden er ook zat van beginnen te worden. Dan komen ze steeds naar het hek, om te kijken of ze al naar binnen mogen, en staan ze veel met het hoofd omlaag en de kont in de wind. Op zo'n dag als vandaag halen we ze dan ook maar wat vroeger naar binnen dan normaal.

We zijn allemaal blij dat de zon weer schijnt vandaag, maar hopelijk doet het vooral Jake extra goed. Hij heeft vorige week verschrikkelijk veel pijn gehad, door z'n hoefzweer. Het is woensdag uiteindelijk gelukt om die toch uit te snijden, maar toen had hij al 3 dagen zoveel pijn, dat z'n vrolijkheid verdwenen was. Hij is nog steeds wel kreupel, maar gaat gelukkig de goede kant weer op. Z'n manier van lopen wordt weer beter, maar hij loopt nog steeds niet veel. Hopelijk dat de zon van vandaag Jake z'n vrolijkheid een beetje teruggeeft, en dat hij toch weer wat meer gaat lopen.

De dekendroger heeft het ontzettend druk op het ogenblik. Het is nu zelfs zo, dat die niet alle dekens kan drogen, omdat we er teveel hebben. Normaalgesproken zijn er 6 paarden die geen deken op hebben, en dan past het precies. Eentje erbij zou ook nog net kunnen. Maar nu zijn er 3 paarden méér, die een deken op krijgen. Joy, omdat het zo vreselijk veel regent, en we van haar niet weten of haar vachtwerking nog wel helemaal goed is. Tyshock, omdat die niet helemaal fit is. En Jake, omdat die te weinig eet en te weinig beweegt, doordat hij verschrikkelijk kreupel is. Die heeft een hoefzweer, die te hoog/diep zit om uitgesneden te worden. De dekens van deze 3 hangen we nu maar over de balken van de zolder in de stallen-schuur. Daar drogen ze gelukkig ook behoorlijk goed.

We kregen vandaag een cadeautje, in de vorm van zomaar nog een dag stralende zonneschijn. Er was heel ander weer voorspeld, en vanochtend was het ook nog heel anders toen de paarden naar buiten gingen. Daarom hadden we iedereen z'n deken om gedaan, die we ook maar gelaten hebben. Dat vonden ze misschien wel lekker, want er was wel een flinke wind, die fris was. En ik weet ook niet of we het helemaal droog houden, tot de paarden straks weer binnen komen. Maar die uren zonneschijn hebben we maar weer te pakken.

We hebben een druk weekje achter de rug. Dinsdag was het pad achter de hooi-opslag zover opgedroogd, dat Bert kon beginnen met bestraten. Omar heeft het eerst stukje even flink getest met hard stampen en schrapen. Hij kon tot de conclusie komen, dat Bert het er goed ingelegd heeft. Helaas heeft hij het niet klaar kunnen maken, omdat het inmiddels weer vreselijk nat geworden is. Maar wat klaar is, dat pakken ze ons niet meer af.

Zelf heb ik me deze week gewijd aan mestonderzoeken op wormeieren. Als er nachtvorst is geweest, dan moeten nu sowieso alle paarden ontwormd worden, tegen horzellarves en lintwormen, omdat die niet aantoonbaar zijn met mestonderzoek. Maar ik wilde graag weten hoe we ervoor staan, vandaar dat ik nu vóór het ontwormen toch iedereen getest heb.

Zo aan het eind van deze week, wilden we graag gaan genieten van deze zonnige zondag. Maar voordat het zover was, net voordat we klaar waren met stallen uitmesten, dreven er allemaal wolken voor de zon. Dan maar genieten van een bewolkte zondagmiddag.

(Er kwamen 2 ruiters over het zandpad, wat nu weer zichtbaar is, omdat de mais eraf is. Joy had die als eerste gespot, voordat alle jongens het in de gaten kregen.)

Mijn volgende speelfilm is vanmiddag een feit geworden. Deze keer Uzie en Ramiro in de hoofdrollen. Mijn regie was niet helemaal correct, ik had niet gerekend op zoveel actie in het begin. Maar ik vind de film te mooi, om hem hier niet te plaatsen.

Uzie, Ramiro en Orion M hadden de race-versnelling al even aanstaan, toen ze toeschouwers kregen. Ze hebben die toeschouwers maar eens even goed laten zien, hoe het hier in z'n werk gaat. Eerst over het ene pad, in volle snelheid naar achteren. Dan het achterpad proberen de snelste tijd te klokken. En dan kom je aan de andere kant, nog steeds op volle snelheid, weer naar voren. De toeschouwers waren dol-enthousiast, wat dan voor die 3 jongens weer kicken was, dat ze het zo goed hebben kunnen laten zien.

Mist maakte mysterieus mooi, deze morgen.

Tot slot een foto van Naffi, die van dichtbij op de foto wilde. En eigenlijk heeft hij helemaal gelijk, want van zo dichtbij komt zijn gezicht heel mooi uit, met de kaal wordende takken en de mist op de achtergrond.

Monique kwam op bezoek bij haar Orion (Orion M dus). (Ja Tessie, je was nog geen 10 minuten weg!) Die stond achter de paddock, bij de hooibakken, samen met alle andere musketiers: Do, Tyshock, Orion, Uzie en Ramiro. Monique liep achter de schuur langs richting de paddock, en op het moment dat ze haar Orion in het oog kreeg, riep ze naar hem: He lekker ding! Daarop hieven alle zes hun hoofd, en keken in haar richting. Wie was er het meest vereerd?

Er kwam een aanspanning langs over de weg, van 2 mooie Friezen voor de kar. Ze gingen in een vlotte draf, over de harde weg, dus dat is goed hoorbaar. Vooral de paarden die hier wonen, die zelf voor de kar hebben gelopen, vinden dat extra interessant. Candy, Orion en Uzie kwamen dus vrolijk naar voren gerend (iedereen was ergens achter op het pad), en ze namen allemaal hun vrienden mee. Omdat deze 3 ieder bij een ander trio horen, werd het weer even gezellig druk voor op het pad. Blijkbaar was Nilam op dat moment ook bij één van die trio's, want die kwam ook mee. Helaas was dit mooie moment net zo snel weer voorbij, als dat het gekomen was, omdat de aanspanning ook zo snel voorbij was. Maar we tellen het wel weer op, bij alle geniet-momenten.

In de voorraad hooi die we aangekocht hebben zitten behoorlijk wat graszaadjes. In de ene baal wat meer dan in de andere, maar over het algemeen lijkt het gras flink gebloeid te hebben, voordat het gemaaid en gehooid werd. Dat is mooi, want dan is het prima geschikt als paardenhooi. Vandaag was het ook nog eens erg decoratief. Orion M had z'n hele snoet ermee versierd. Al die lange voelharen zaten vol met allemaal zaadjes. Geen idee hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft, want je zou denken, dat die er makkelijk afvallen tijdens het eten, en daarbij aanraken van de slowfeed-matten. In ieder geval zie je het niet vaak zo.

Zo in het najaar toch nog even een dagje genieten van (bijna allemaal) blote paarden.

Falco en z'n dames stonden onder de boom lekker een beetje te dutten. Sanne en Jake waren vóór in de hoek samen aan het kroelen, en Naffi daar wat bij te twijfelen. Toen ze opeens allemaal hun hoofd omhoog deden, met de oortjes gespitst, over de weg richting het bos keken. We konden maar niet ontdekken, wat daar nu aan de hand was, want de mais staat er nog voor, wat ons het uitzicht op de vijfsprong ontneemt. Het duurde nog even voor wij ook konden zien wat zij zagen, en dat was de kudde schapen van het Dwingelderveld nog een keer. Waarschijnlijk omdat het herfstvakantie is, mochten ze nog een keer naar de Brink te grazen. Zowel de heen- als de terugweg lieten ze de schapen een poosje op ons weiland aan de overkant grazen. Dat gras is vast veel lekkerder dan het gras op de brink.

Op de terugweg hadden de schapen nog veel meer belangstelling van de paarden hier. Op een gegeven moment waren ze zelfs even alle 15 op het kleine stukje pad vooraan. Het is niet gelukt om dat op de foto te krijgen, alleen in delen.

Sommigen vonden het een beetje spannend worden, en liepen er even voor weg.

Om even later hun nieuwsgierigheid toch weer de overhand te laten krijgen.

Het mag dan koud zijn voor de tijd van het jaar, maar Naffi moet toch nog weer in vol ornaat. Hij deed al een tijdje zonder z'n masker, en vorige week met alle regen kon z'n eczeemdeken af, het moet nu allemaal weer in gebruik. Jake heeft z'n halsdeken al wat méér afgehad, maar ook hij wilde die graag nog weer om.
Alle vliegendekens zijn al naar de wasserij, maar die zijn gelukkig ook niet meer echt nodig. De paarden zwiepen wel wat met de staarten, en schudden wat met hun lijf, maar dat is best te doen. Zij worden er niet zo gek van als de 'eczemers', en kunnen het daardoor prima aan zonder deken.

We doen ons best, om in het ritme te komen, dat alle paarden weer 's nachts op stal zijn. Op zich gaat dat prima. De paarden willen 's avonds graag naar binnen, we hoeven geen enkele moeite te doen, ze komen allemaal uit zichzelf al naar het poortje. 's Ochtends is het iets lastiger voor de paarden. Ze zijn er nog steeds niet helemaal uit, wie naar welke hooibak gaat te eten. Maar dat houdt ze ook goed in beweging, zullen we maar denken. Wij moeten nu weer alle stallen uitmesten, maar het pad hoeft 's ochtends niet meer, dus dat ritme zit er snel weer in. Voor ons zijn de dekens nog even wennen. Om ze 's ochtends allemaal om te doen, dat valt nog wel mee. Maar ze zijn (op één keer na) elke avond zo nat! Maar goed, daar moet de dekendroger het hardst voor werken, om ze allemaal weer droog te krijgen. Ik hoef ze alleen maar even van het paard af te halen, en op de dekendroger te hangen.

Gisteravond lazen we vrij laat, dat hier in het noorden regen verwacht werd in de nacht, maar gelukkig is dat hier niet gevallen. Omar, Jake, Joy, Falco, Candy, Tyshock en Orion waren de nachten nog steeds buiten, (Nilam niet meer sinds z'n allergische aanval 2 weken geleden.) en we hadden hun stallen nog niet klaar, dus ze konden ook niet meer zo snel naar binnen. Halverwege de ochtend is het wel gaan regenen, zodat we vandaag de stallen wel in gereedheid gebracht hebben. Nu staat iedereen lekker binnen, en de natte dekens hangen op de dekendroger. Kachel aan en herfstig genieten dan maar.

We kunnen werkelijk helemaal niets stiekem doen. Zo waren we vanochtend de laatste appels van de boom aan het plukken, en wat denk je, komen Do, Tyshock en Orion ons controleren. Gelukkig heb ik me niet laten verleiden tot het maken van een foto, want ik moest de trap vasthouden, waar Bert op stond. Als ik dat wel had gedaan (foto maken), dan hadden ze me ter plekke betrapt op onveilig handelen.
Vanmiddag wierp Naffi zich op tot opzichter, toen Bert bezig was opsluitbanden te plaatsen. We gaan achter de hooi-opslag nog een stukje bestraten, waar dit de voorbereidingen voor zijn. Het kon Naffi z'n goedkeuring wegdragen, want Bert kreeg er direct knuffels voor.