Bezoek voor Orion!

Even met het hele gezin naar het bos.

Dat was leuk, zei Orion, maar weer thuis komen is ook geweldig.

Er staat een ton gehakseld hooi verdekt opgesteld, maar Do weet hem feilloos te vinden, als hij binnenkomt om naar zijn stal te gaan. Hij kan dan even lekker snaaien. Maar nu kreeg hij de schrik van z'n leven, want hij had z'n snoet er al in, toen hij ontdekte, dat de poezen het tot hun plekje verkozen hadden.

Omdat Dean overdag in de paddock staat, is de deur vanuit die paddock naar de grote stal open, zodat hij daar kan eten en drinken. Door de straffe (noord)oosten wind tochtte het daardoor vandaag flink over het gangpad heen. Charlotte heeft daarom de nieuwe wagenschuur gebombardeerd tot poetsplaats, want dat was de enige lekkere luwe plek.

Dat het daar de enige luwe plek was, was ook fijn voor Elian. Hij kon nu vast flink oefenen op Krocky, om die in de toekomst te gaan besturen.

Een heerlijk rustige zondag. Sorry, maar ik heb niet eerst gepoetst.

Als ik tegen de middag de kruiwagen weer ga legen bij de mestbult, kijkt Sanne me verwachtingsvol aan, over de rand.

Om die tijd staat ze altijd ergens in de buurt van de uitgang te wachten tot we haar roepen.

Ook Shanti haar ingebouwde klok werkt prima, maar ze staat vaak iets meer verdekt opgesteld te wachten tot we haar roepen.
En Do heeft geen ingebouwde klok. Die verrassen we elke middag opnieuw met z'n maaltijd. Soms moeten we hem uit de verste uithoek halen. Maar eenmaal buiten het poortje weet hij wel altijd precies wat er gaat gebeuren, en loopt hij linea recta naar z'n eten toe. Orion wacht hem trouw elke dag op tot hij terug komt. (geluid aanzetten)

De rust is een klein beetje weergekeerd in de kudde. De hengstigheden zijn weer voorbij, en het onstuimige weer is tot rust gekomen, en daarmee de paarden ook. Hoewel het gehinnik tussen de middag wel blijft doorgaan.
Dean heeft veel en vaak gezelschap, waar we erg dankbaar voor zijn.

En speciaal voor Charlotte een dikke knuffel van en voor Tyshock, omdat ze vandaag niet kon komen vanwege griep.

Woensdag schreef ik over Sanne die zo stond te hinniken, maar verder zijn er deze week nog meer paarden nogal verbaal. Ook Naffi staat wederzijds flink om Sanne te hinniken, zowel als ze weg is te wandelen, als wanneer ze tussen de middag even binnen is voor haar middagmaaltijd. Tijdens die middagmaaltijden roept Orion bijna dagelijks naar Do, of hij al bijna klaar is en weer terug komt. En ook Enteny doet daar tegenwoordig soms aan mee, nu Shanti ook altijd een middagmaaltijd krijgt.
Verder is Candy sinds vrijdag heel veel aan het hinniken. Vrijdagochtend heb ik me de hele ochtend afgevraagd wat er toch aan de hand was. Maar begin van de middag kwam ik erachter dat ze hengstig is, en dat blijkbaar deze keer zo verbaal uit.

Sanne en Naffi gaan steeds meer aan elkaar hechten. Filon is altijd hun bindende factor geweest, hoewel het meer leek alsof Filon met ieder van hen een duo vormde, dan dat ze een trio waren. Maar nu ze door hun grootste verdriet om het overlijden van Filon heen zijn, worden ze toch samen een koppeltje. Sanne kan soms erg zelfstandig overkomen maar de liefde is toch echt wel wederzijds. Dat liet ze vandaag flink merken toen Tessie met Naffi weg was voor een boswandeling. Sanne heeft een tijdlang flink staan te hinniken, en was erg blij toen ze terug kwamen.

Het was even stil hier, want het was vorige week nog niet gedaan met de heftige emoties. Tot ons grote verdriet is Dean weer hoefbevangen geraakt, en staat hij weer in de paddock. De grootste schok daarvan is nu redelijk voorbij, en ik ga proberen het schrijven weer een beetje op te pakken.

Voor de mensen die geen Facebook hebben, of die mijn verslag van gister daar nog niet gelezen hebben: het was een dag van vele emoties. Zowel grote blijdschap en trots als van intens verdriet. Ik moest gister voor het eerst zeggen: m'n broer zou jarig geweest zijn, ipv m'n broer is jarig.
Daar heb ik gistermiddag blijdschap en trots tegenover kunnen zetten, door voor het eerst op Nilam te zitten! Dat was zowel voor Nilam de eerste keer dat er iemand op hem zat, als voor mij de eerste keer op een paard zitten wat nog nooit iemand anders gedragen heeft. Maar wat ging het goed! Alles door de geweldige hulp van juf Miranda van Hope for Horses, met wie ik samen bezig ben Nilam te beleren. Toen ik haar voor het eerst belde om te vragen of ze mij hierbij wilde helpen, was mijn belangrijkste vraag of zij degene wilde zijn die het eerst op hem wilde gaan zitten. Ik durfde dat niet, vanwege m'n heupprothese, en omdat ik het nog nooit eerder had gedaan. Maar naarmate de tijd en de lessen vorderden begon het er steeds meer op te lijken, dat ik toch zelf degene zou zijn. We maken telkens hele kleine stapjes, waardoor ik er nu het volste vertrouwen in had. We zijn samen toegegroeid naar deze grote dag!
Met grote dank aan buurman Albert, die het op foto heeft vastgelegd.

We vinden het allebei nog wel spannend, maar Nilam is in volle concentratie

Nog steeds volle concentratie, maar Nilam brengt z'n hoofd al omlaag naar ontspanning

En dan zit ik!

Om hem te bevestigen, doen we het opstappen gelijk nog een keer.

Aan het einde van de les zijn we allebei zo trots!

En Candy vast ook, die heeft ons de hele les gecoacht

De ingetreden herfst was nog niet helemaal zeker van zichzelf denk ik. Hij treed in ieder geval flink terug voor een prachtige nazomer. Jake en Naffi moeten dus helaas hun eczeem(hals)deken weer om. Nou ja, ik zeg helaas, omdat je dat niet echt verwacht op 1 november. Maar waarschijnlijk heb ik er meer moeite mee dan zij zelf. Paarden leven volledig in het nú, en bedenken niet dat het eigenlijk niet de tijd van het jaar ervoor is. Zij zijn alleen maar blij, dat we ze op deze manier verlossen van al het rondvliegend gespuis.