Tyshock begint Naffi en Dean te herontdekken als speelkameraden. Ik stond samen met nog iemand te kijken hoe Tyshock en Dean elkaar op dat moment uitdaagden. Ze vroeg mij: zij kenden elkaar toch al? Die vraag maakte me ervan bewust, dat ze elkaar lange tijd alleen maar 'over het draad' hadden meegemaakt. Naffi en Dean (en Nilam) stonden 's morgens in de paddock, en als zij 's middags op het pad kwamen was Tyshock op de wei. Daarvóór is met name Dean lange tijd niet in staat geweest te spelen, áls hij al op het pad kwam.

Het is gezellig druk met vogeltjes in de stal. De zwaluwen zijn weg, maar de musjes blijven lekker hier. 's Morgens als we de stallen uitmesten, dan horen we hun getrippel in de voerbakken. Ze pikken dan letterlijk een graantje mee. En af en toe zien we ze zitten op de rand van de drinkbakjes, om daar figuurlijk een graantje mee te pikken van wat de paarden achter gelaten hebben. Verder spelen ze vanaf bovenop de stalwanden voor opzichter of wij ons werk wel goed doen, en misschien ook wel of ze daar ook nog een graantje van mee kunnen pikken. Dan moeten ze bij mij echter wel wachten totdat ik klaar ben, want de poezen houden mij ook regelmatig gezelschap tijdens het uitmesten. Als ze zo'n dag hebben, dan gaan ze ook echt met me mee, als ik naar de volgende stal ga. Als ik de deur van de volgende stal dan vast open zet, maar de kruiwagen nog moet legen op de mestbult, dan weten ze vast welke ik daarna ga doen, zodat ze daar vast kunnen plaatsnemen.

De laarzen heb ik alleen maar aan, omdat het nogal nat is op het pad. En dat natte pad is gelijk het enige wat ons herinnert aan de ingetreden herfst. Verder is het zo lekker, dat het uitermate geschikt is, om wat met borstels bezig te zijn in de groep.

Toen ik net een nieuw stukje in het dagboekje wilde schrijven, zag ik ineens, dat het stukje van maandag er niet in stond. Na wat zoekwerk ontdekte ik, dat het in concept was blijven staan. Ik heb het net alsnog gepubliceerd, dus scrol nog even naar beneden om het te lezen!

De herfst heeft nu echt z'n intrede gedaan. Naffi kijkt altijd vol verlangen uit naar die dag, want vanaf dan kan hij weer een aantal maanden zonder eczeemdeken door het leven. Toen Tessie hem dinsdag voor het eerst weer bloot terugbracht op het pad, ging hij gelijk uitgebreid kroelen met Jake. Jake z'n halsdeken is al 2 weken langer af, maar ook die geniet daar nog erg van.
Tessie sprak ook de wens uit, dat we nu de beide Haflingers eens mooi konden gaan vergelijken, mits ze in de buurt van elkaar wilden zijn. Naffi moet gedacht hebben: u vraagt wij draaien, want vanmiddag deed zich de gelegenheid al voor.

Nilam, Dean en Naffi zijn voor het eerst sinds lange tijd weer 's ochtends gelijk op het pad gegaan, in plaats van pas om 13 uur. Dat was genieten, zowel voor hen, als voor ons. Het gaf veel beweging en dynamiek in de groep.

Vorige week schreef ik al een keer, dat Orion zo hinnikt, als Do even binnen is voor zijn middagmaaltijd. Maar vandaag deed hij dat al anderhalf uur eerder, en kwam er onrustig aan galopperen. We waren heel even bang, dat zijn gedrag inhield, dat er iets gebeurd was met Do, want die was niet bij hem. Daarom hebben we Do snel opgezocht, maar hij was gelukkig helemaal oke.

Er was zulk slecht weer voorspeld voor afgelopen nacht, dat we gistermiddag besloten hadden alle paarden op stal te zetten. Omdat het op de tijd van binnenhalen nog heel goed weer was, stonden ze ons wel een beetje vreemd aan te kijken. Maar als wij het zeiden, dan zal het wel kloppen, dus zijn ze braaf naar binnen gegaan. Shanti, Enteny en Candy hebben daarom de nieuwe stallen ingewijd. Ze vonden dat wel een beetje vreemd, maar ook wel leuk. Dat het helemaal niet zulk slecht weer geweest is, hebben we allemaal zonder morren geaccepteerd. Na hun ontbijt zijn de paarden weer naar buiten gegaan om te genieten van deze nieuwe dag, en wij hebben inmiddels alle stallen schoon zodat ze er vanavond weer in kunnen.

We waren vereerd hoe Romanoff ons toeliet in zijn leven, trots en dankbaar dat Lisette z'n verzorging aan ons toevertrouwde. Het was hartverwarmend hoe hij in korte tijd z'n nieuwe vrienden kon verleiden om te gaan kroelen. En nu zijn we geschokt en intens verdrietig dat we zo snel alweer afscheid moeten nemen van hem. Rust zacht lieve grote topper.

Hoe snel kun je integreren?

Vandaag was het de beurt aan Candy, om bij de groep in te gaan. We denken en hopen dat haar pees inmiddels sterk en stabiel genoeg is om eventuele ren-partijen aan te kunnen. Ze ging tenslotte ook in de wei al steeds vaker rennen. En het aantal maanden wat de dierenarts verwachtte, dat ze zou moeten herstellen, heeft ze erop zitten. Het eerste stukje van het pad wordt ze begeleid door haar weidevriendin Shanti.

Even verderop gaat Candy zelf verder het pad verkennen. Dat doet ze al vrij snel in een iets hogere versnelling. Fijn om te zien, dat ze daar zelf voor kiest, en dat dat goed gaat.

Deze kant van het pad kende ze nog helemaal niet, omdat ze steeds in de wei aan de andere kant stond. Eenmaal op het haar bekende stuk, en andere kuddeleden tegenkomend, gaat ze over tot verdere kennismaking-zonder-draad-ertussen. Ze bekijkt alles goed, vanuit dit andere perspectief.

Na de vorige tandartsbehandeling van Shanti hoefde ze zelf maar een aantal dagen een middagmaaltijd oude-paarden-prut. Daarna at ze het simpelweg niet meer, en vond ze het prima dat we haar niet meer ophaalden. Zo niet deze keer, ze staat nu nog steeds elke middag klaar achter het hek te hinniken om even naar binnen te mogen voor haar maaltijd. Dus dat doen we dan maar trouw, en hebben dit opgenomen in het ritueel, ondanks dat ze inmiddels weer gewoon hooi kan eten.
Orion kan echter nog steeds niet aan dit middagritueel wennen. Die blijft trouw hinniken naar Do, die even binnen staat te eten: waar blijf je nou, mijn vriend!? Ook al gebeurt het elke middag weer, en moet hij toch inmiddels wel weten, dat Do zo terug komt.

Romanoff is bij de groep in gegaan, op het pad.

Eind van de middag heeft Romanoff z'n housewarming-party gehad. De andere paarden waren allemaal uitgenodigd om mee te doen, en wij waren uitgenodigd om te kijken. We hebben veel lol gehad met elkaar.

Help! Het is dierendag, maar ik weet niet hoe ik de dieren nu nog extra moet verwennen, bovenop de dagelijkse verwennerijen. En dan is het ook nog eens maand van het oudere paard. Wat moeten we daar dan mee? Ik denk dat ik me maar gewoon moet houden bij het plaatsen van een paar mooie foto's. Ze zijn weliswaar gister al gemaakt, maar toen had ik geen tijd meer ze te publiceren. Misschien is het daar vandaag een goede gelegenheid voor.
We beginnen met een mooi duo. Tyshock deed de eerste dag dat Romanoff hier woonde, steeds de oren naar hem in de nek, om hem weg te jagen, en bij Do en Orion weg te houden (men zegt wel eens dat dieren geen jaloezie kennen, maar dit gedrag lijkt er verdacht veel op) Maar de tweede dag heeft Romanoff Tyshock al kunnen verleiden om even te kroelen samen. Daar heb ik helaas geen foto van, maar wel deze mooie verbondenheid een dag later.

En dan eentje van Orion, die iets leuks ziet bij de buren.

Do, die al flink in z'n wintervacht begint te komen, maar ondanks dat, geniet van de onnatuurlijke warmte. Zo kan hij lekker nog een poosje bloot, zonder deken, blijven.

Hoewel Sanne 's ochtends vroeg wel vast een paar uurtjes een deken op krijgt, kan die in de loop van de dag nog steeds een poosje af.

Shanti kijkt of ze kan helpen bij het uitmesten.

En tot slot Candy, die geniet van een schoonheidsbehandeling.

En nog een hele mooie foto van gister. Ons blijf-van-mijn-lijf-paard Candy begint contact te zoeken. Helaas was ik met het maken van de foto net te laat voor het echte contact, maar ook dit is nog een geweldig mooi plaatje.

Vlak na het publiceren van dit stukje riep Bert me weer naar buiten te komen met het fototoestel. Orion en Romanoff stonden elkaar al te groomen.

Nu ik deze foto plaats, zie ik hoe mooi ze gespiegeld staan.

Romanoff is bij ons komen wonen. Welkom jongen!

Hij mocht eerst even apart in een stukje wei, om bij te komen van z'n trailer-reis. Al snel begon de kennismaking over het draad.

Na 2 uurtjes zijn Do, Tyshock en Orion in hetzelfde stukje wei gegaan.

Een zeer rustige eerste kennismaking. Fijn hoor.