Laat de vorst maar komen! Bert heeft het pad gesleept, dat ligt er weer prachtig vlak bij. De waterleidingen buiten zijn afgesloten en doorgeblazen. Dus volgens mij zijn we er klaar voor.

Dinsdag was ik alvast begonnen de eerste paar paarden te poetsen, zodat ze er met kerst een beetje netjes bij zouden lopen. Woensdag bleek dat onbegonnen werk te zijn, want de reeds gepoetste paarden waren alweer net zulke grote smeerpoetsen als de rest. En in de loop van de eerste kerstdag hebben ze er met z'n allen nog een schepje bovenop gedaan. Het pad was niet bepaald droog, toen ze 's middags er een prachtig kerstfeest van hebben gemaakt. Wat hebben die een lol gehad, de modderspetters vlogen flink in het rond, en zaten werkelijk overal, zelfs in hun gezichten. Ze hebben laten zien, wat een prachtige showdraf ze nog kunnen weggeven, staart in de lucht en zwaaien met die benen. En gekke bokkesprongen, alsof hier een stel veulens rondspringt, in plaats van (hoog)bejaarden. Met alle 4 benen tegelijk de lucht in. Het was echt teveel om het allemaal te filmen, want aan alle kanten gebeurde wat. We kwamen zelf bijna ogen tekort om dat geweldige schouwspel rondom te bekijken.

Het is alweer ruim een week geleden, dat Charlotte met Tyshock aan het wandelen was, en dat ze aangesproken werd door een mevrouw, met de vraag of zij hier vandaan kwam. Die mevrouw vond één van de paarden hier zielig, omdat die vaak alleen staat. Charlotte heeft aan die mevrouw verteld, dat Tyshock hier wel woont, maar zij zelf niet. Maar dat wij, Bert en Monique, altijd bereid zijn uitleg te geven. Die mevrouw is echter helaas nog steeds niet hier geweest. In de hoop dat ze dit dagboekje wel leest, probeer ik dan hier maar iets uit te leggen, hoewel ik niet weet welk paard ze bedoeld.
Als het over een paard op het pad gaat, die vaak alleen staat, dan gaat het altijd over iemand die daar dan dus zelf voor kiest. Het pad loopt volledig rond de wei, en de paarden kunnen elkaar altijd opzoeken of juist uit de weg gaan. En bijvoorbeeld Jake vind het nogal eens fijn, om lekker in z'n eentje voor in de hoek te staan dromen.
Als die mevrouw Dean bedoeld, die alweer een tijdje in de paddock apart staat, zou het ook erg jammer zijn als ze die zielig vind, want dat is het laatste wat hij verdiend. Dean knokt ontzettend hard om weer te herstellen van zijn hoefbevangenheid, waar hij echt tijd, rust en energie voor nodig heeft. Wij zijn er ook best af en toe erg verdrietig over, dat hem dit weer overkomen is, maar zelf blijft hij er alle dagen bewonderenswaardig positief bij. En wij moeten hem daar dus absoluut in steunen, en hem niet zielig vinden. Zelfs z'n kuddegenoten steunen hem, door veel bij hem in de buurt te zijn rondom de paddock.
Heel af en toe mag Nilam even nog wat dichterbij, bij hem in de paddock, maar dat is echt voorbehouden aan z'n neefje Nilam, als die hem voldoende met rust laat.

Het is een klein etmaal droog geweest, en gistermiddag heeft de zon zelfs een poosje geschenen. Dat heeft ertoe bijgedragen, dat het pad voor een groot gedeelte geen ernstige blub meer was. Daar waren de paarden vanochtend met die harde wind erg blij mee. Nu konden ze op die iets opgedroogde stukken even flink uit hun dak gaan, zonder volledig onder de zwarte spetters te komen.

De omstandigheden waren uitermate geschikt om er een flinke zwijnenboel van te maken. Dat valt extra op als je wit bent

of als je extreem lange haren hebt (door de ziekte van Cushing)

dan val je als vos niet echt op (of misschien had Orion gewoon een betere rolplek uitgezocht)

Een speelfilm met Omar en Tyshock in de hoofdrollen

We vinden nu echt overal mest. In de hooibakken, in de brokjesbakken, in de liksteenhouders en in de waterbakken. Nilam had gisteravond geluk dat we het tijdens de laatste ronde net op tijd in de gaten hadden, anders had hij de hele nacht niet kunnen drinken. Hij probeerde het heel hard duidelijk te maken, maar we zagen het eerst toch nog niet. Bert was al aan het handen wassen, toen Nilam weer met z'n snoet bij de drinkbak stond, en niet begon te drinken. Opeens ging het lampje bij Bert branden, net voor de lampen uit gingen, en heeft hij de drinkbak nog maar even schoongemaakt.

Afgelopen week heb ik het dagboekje wel erg slecht bijgehouden. Sorry daarvoor. En dat terwijl ik woensdag nog wel weer een mooie speelfilm heb gemaakt, en daarbij bevroren handen geriskeerd. Deze keer waren de hoofdrollen voor Tyshock en Naffi (en een kleine bijrol voor Orion). Voor hun doen was het spel ietwat tam, maar ze waren ook al even bezig. Misschien was dit om af te bouwen. Zet deze keer het geluid maar uit, bijna het enige wat je hoort is de harde wind.

En zaterdag was het hier zo'n vrolijke blije boel. Het was heerlijk zonnig en fris. De paarden waren af en toe al blij aan het rondrennen een bokken. En toen kwam er ook nog eens in de loop van de middag een huifkar langs. Dit tot ieders vreugde, om het feestje nog vrolijker te maken. Een huifkar kennen ze wel goed, maar deze keer liepen er 2 zware trekpaarden op ijzers voor. Dat kloste behoorlijk over de weg, waardoor het een prima aanleiding was om de paarden hier nog eens even flink uit hun dak te laten gaan.

Bezoek voor Orion!

Even met het hele gezin naar het bos.

Dat was leuk, zei Orion, maar weer thuis komen is ook geweldig.

Er staat een ton gehakseld hooi verdekt opgesteld, maar Do weet hem feilloos te vinden, als hij binnenkomt om naar zijn stal te gaan. Hij kan dan even lekker snaaien. Maar nu kreeg hij de schrik van z'n leven, want hij had z'n snoet er al in, toen hij ontdekte, dat de poezen het tot hun plekje verkozen hadden.

Omdat Dean overdag in de paddock staat, is de deur vanuit die paddock naar de grote stal open, zodat hij daar kan eten en drinken. Door de straffe (noord)oosten wind tochtte het daardoor vandaag flink over het gangpad heen. Charlotte heeft daarom de nieuwe wagenschuur gebombardeerd tot poetsplaats, want dat was de enige lekkere luwe plek.

Dat het daar de enige luwe plek was, was ook fijn voor Elian. Hij kon nu vast flink oefenen op Krocky, om die in de toekomst te gaan besturen.

Een heerlijk rustige zondag. Sorry, maar ik heb niet eerst gepoetst.

Als ik tegen de middag de kruiwagen weer ga legen bij de mestbult, kijkt Sanne me verwachtingsvol aan, over de rand.

Om die tijd staat ze altijd ergens in de buurt van de uitgang te wachten tot we haar roepen.

Ook Shanti haar ingebouwde klok werkt prima, maar ze staat vaak iets meer verdekt opgesteld te wachten tot we haar roepen.
En Do heeft geen ingebouwde klok. Die verrassen we elke middag opnieuw met z'n maaltijd. Soms moeten we hem uit de verste uithoek halen. Maar eenmaal buiten het poortje weet hij wel altijd precies wat er gaat gebeuren, en loopt hij linea recta naar z'n eten toe. Orion wacht hem trouw elke dag op tot hij terug komt. (geluid aanzetten)

De rust is een klein beetje weergekeerd in de kudde. De hengstigheden zijn weer voorbij, en het onstuimige weer is tot rust gekomen, en daarmee de paarden ook. Hoewel het gehinnik tussen de middag wel blijft doorgaan.
Dean heeft veel en vaak gezelschap, waar we erg dankbaar voor zijn.

En speciaal voor Charlotte een dikke knuffel van en voor Tyshock, omdat ze vandaag niet kon komen vanwege griep.

Woensdag schreef ik over Sanne die zo stond te hinniken, maar verder zijn er deze week nog meer paarden nogal verbaal. Ook Naffi staat wederzijds flink om Sanne te hinniken, zowel als ze weg is te wandelen, als wanneer ze tussen de middag even binnen is voor haar middagmaaltijd. Tijdens die middagmaaltijden roept Orion bijna dagelijks naar Do, of hij al bijna klaar is en weer terug komt. En ook Enteny doet daar tegenwoordig soms aan mee, nu Shanti ook altijd een middagmaaltijd krijgt.
Verder is Candy sinds vrijdag heel veel aan het hinniken. Vrijdagochtend heb ik me de hele ochtend afgevraagd wat er toch aan de hand was. Maar begin van de middag kwam ik erachter dat ze hengstig is, en dat blijkbaar deze keer zo verbaal uit.

Sanne en Naffi gaan steeds meer aan elkaar hechten. Filon is altijd hun bindende factor geweest, hoewel het meer leek alsof Filon met ieder van hen een duo vormde, dan dat ze een trio waren. Maar nu ze door hun grootste verdriet om het overlijden van Filon heen zijn, worden ze toch samen een koppeltje. Sanne kan soms erg zelfstandig overkomen maar de liefde is toch echt wel wederzijds. Dat liet ze vandaag flink merken toen Tessie met Naffi weg was voor een boswandeling. Sanne heeft een tijdlang flink staan te hinniken, en was erg blij toen ze terug kwamen.

Het was even stil hier, want het was vorige week nog niet gedaan met de heftige emoties. Tot ons grote verdriet is Dean weer hoefbevangen geraakt, en staat hij weer in de paddock. De grootste schok daarvan is nu redelijk voorbij, en ik ga proberen het schrijven weer een beetje op te pakken.

Voor de mensen die geen Facebook hebben, of die mijn verslag van gister daar nog niet gelezen hebben: het was een dag van vele emoties. Zowel grote blijdschap en trots als van intens verdriet. Ik moest gister voor het eerst zeggen: m'n broer zou jarig geweest zijn, ipv m'n broer is jarig.
Daar heb ik gistermiddag blijdschap en trots tegenover kunnen zetten, door voor het eerst op Nilam te zitten! Dat was zowel voor Nilam de eerste keer dat er iemand op hem zat, als voor mij de eerste keer op een paard zitten wat nog nooit iemand anders gedragen heeft. Maar wat ging het goed! Alles door de geweldige hulp van juf Miranda van Hope for Horses, met wie ik samen bezig ben Nilam te beleren. Toen ik haar voor het eerst belde om te vragen of ze mij hierbij wilde helpen, was mijn belangrijkste vraag of zij degene wilde zijn die het eerst op hem wilde gaan zitten. Ik durfde dat niet, vanwege m'n heupprothese, en omdat ik het nog nooit eerder had gedaan. Maar naarmate de tijd en de lessen vorderden begon het er steeds meer op te lijken, dat ik toch zelf degene zou zijn. We maken telkens hele kleine stapjes, waardoor ik er nu het volste vertrouwen in had. We zijn samen toegegroeid naar deze grote dag!
Met grote dank aan buurman Albert, die het op foto heeft vastgelegd.

We vinden het allebei nog wel spannend, maar Nilam is in volle concentratie

Nog steeds volle concentratie, maar Nilam brengt z'n hoofd al omlaag naar ontspanning

En dan zit ik!

Om hem te bevestigen, doen we het opstappen gelijk nog een keer.

Aan het einde van de les zijn we allebei zo trots!

En Candy vast ook, die heeft ons de hele les gecoacht

De ingetreden herfst was nog niet helemaal zeker van zichzelf denk ik. Hij treed in ieder geval flink terug voor een prachtige nazomer. Jake en Naffi moeten dus helaas hun eczeem(hals)deken weer om. Nou ja, ik zeg helaas, omdat je dat niet echt verwacht op 1 november. Maar waarschijnlijk heb ik er meer moeite mee dan zij zelf. Paarden leven volledig in het nú, en bedenken niet dat het eigenlijk niet de tijd van het jaar ervoor is. Zij zijn alleen maar blij, dat we ze op deze manier verlossen van al het rondvliegend gespuis.

Tyshock begint Naffi en Dean te herontdekken als speelkameraden. Ik stond samen met nog iemand te kijken hoe Tyshock en Dean elkaar op dat moment uitdaagden. Ze vroeg mij: zij kenden elkaar toch al? Die vraag maakte me ervan bewust, dat ze elkaar lange tijd alleen maar 'over het draad' hadden meegemaakt. Naffi en Dean (en Nilam) stonden 's morgens in de paddock, en als zij 's middags op het pad kwamen was Tyshock op de wei. Daarvóór is met name Dean lange tijd niet in staat geweest te spelen, áls hij al op het pad kwam.

Het is gezellig druk met vogeltjes in de stal. De zwaluwen zijn weg, maar de musjes blijven lekker hier. 's Morgens als we de stallen uitmesten, dan horen we hun getrippel in de voerbakken. Ze pikken dan letterlijk een graantje mee. En af en toe zien we ze zitten op de rand van de drinkbakjes, om daar figuurlijk een graantje mee te pikken van wat de paarden achter gelaten hebben. Verder spelen ze vanaf bovenop de stalwanden voor opzichter of wij ons werk wel goed doen, en misschien ook wel of ze daar ook nog een graantje van mee kunnen pikken. Dan moeten ze bij mij echter wel wachten totdat ik klaar ben, want de poezen houden mij ook regelmatig gezelschap tijdens het uitmesten. Als ze zo'n dag hebben, dan gaan ze ook echt met me mee, als ik naar de volgende stal ga. Als ik de deur van de volgende stal dan vast open zet, maar de kruiwagen nog moet legen op de mestbult, dan weten ze vast welke ik daarna ga doen, zodat ze daar vast kunnen plaatsnemen.

De laarzen heb ik alleen maar aan, omdat het nogal nat is op het pad. En dat natte pad is gelijk het enige wat ons herinnert aan de ingetreden herfst. Verder is het zo lekker, dat het uitermate geschikt is, om wat met borstels bezig te zijn in de groep.

Toen ik net een nieuw stukje in het dagboekje wilde schrijven, zag ik ineens, dat het stukje van maandag er niet in stond. Na wat zoekwerk ontdekte ik, dat het in concept was blijven staan. Ik heb het net alsnog gepubliceerd, dus scrol nog even naar beneden om het te lezen!

De herfst heeft nu echt z'n intrede gedaan. Naffi kijkt altijd vol verlangen uit naar die dag, want vanaf dan kan hij weer een aantal maanden zonder eczeemdeken door het leven. Toen Tessie hem dinsdag voor het eerst weer bloot terugbracht op het pad, ging hij gelijk uitgebreid kroelen met Jake. Jake z'n halsdeken is al 2 weken langer af, maar ook die geniet daar nog erg van.
Tessie sprak ook de wens uit, dat we nu de beide Haflingers eens mooi konden gaan vergelijken, mits ze in de buurt van elkaar wilden zijn. Naffi moet gedacht hebben: u vraagt wij draaien, want vanmiddag deed zich de gelegenheid al voor.

Nilam, Dean en Naffi zijn voor het eerst sinds lange tijd weer 's ochtends gelijk op het pad gegaan, in plaats van pas om 13 uur. Dat was genieten, zowel voor hen, als voor ons. Het gaf veel beweging en dynamiek in de groep.

Vorige week schreef ik al een keer, dat Orion zo hinnikt, als Do even binnen is voor zijn middagmaaltijd. Maar vandaag deed hij dat al anderhalf uur eerder, en kwam er onrustig aan galopperen. We waren heel even bang, dat zijn gedrag inhield, dat er iets gebeurd was met Do, want die was niet bij hem. Daarom hebben we Do snel opgezocht, maar hij was gelukkig helemaal oke.

Er was zulk slecht weer voorspeld voor afgelopen nacht, dat we gistermiddag besloten hadden alle paarden op stal te zetten. Omdat het op de tijd van binnenhalen nog heel goed weer was, stonden ze ons wel een beetje vreemd aan te kijken. Maar als wij het zeiden, dan zal het wel kloppen, dus zijn ze braaf naar binnen gegaan. Shanti, Enteny en Candy hebben daarom de nieuwe stallen ingewijd. Ze vonden dat wel een beetje vreemd, maar ook wel leuk. Dat het helemaal niet zulk slecht weer geweest is, hebben we allemaal zonder morren geaccepteerd. Na hun ontbijt zijn de paarden weer naar buiten gegaan om te genieten van deze nieuwe dag, en wij hebben inmiddels alle stallen schoon zodat ze er vanavond weer in kunnen.

We waren vereerd hoe Romanoff ons toeliet in zijn leven, trots en dankbaar dat Lisette z'n verzorging aan ons toevertrouwde. Het was hartverwarmend hoe hij in korte tijd z'n nieuwe vrienden kon verleiden om te gaan kroelen. En nu zijn we geschokt en intens verdrietig dat we zo snel alweer afscheid moeten nemen van hem. Rust zacht lieve grote topper.

Hoe snel kun je integreren?

Vandaag was het de beurt aan Candy, om bij de groep in te gaan. We denken en hopen dat haar pees inmiddels sterk en stabiel genoeg is om eventuele ren-partijen aan te kunnen. Ze ging tenslotte ook in de wei al steeds vaker rennen. En het aantal maanden wat de dierenarts verwachtte, dat ze zou moeten herstellen, heeft ze erop zitten. Het eerste stukje van het pad wordt ze begeleid door haar weidevriendin Shanti.

Even verderop gaat Candy zelf verder het pad verkennen. Dat doet ze al vrij snel in een iets hogere versnelling. Fijn om te zien, dat ze daar zelf voor kiest, en dat dat goed gaat.

Deze kant van het pad kende ze nog helemaal niet, omdat ze steeds in de wei aan de andere kant stond. Eenmaal op het haar bekende stuk, en andere kuddeleden tegenkomend, gaat ze over tot verdere kennismaking-zonder-draad-ertussen. Ze bekijkt alles goed, vanuit dit andere perspectief.

Na de vorige tandartsbehandeling van Shanti hoefde ze zelf maar een aantal dagen een middagmaaltijd oude-paarden-prut. Daarna at ze het simpelweg niet meer, en vond ze het prima dat we haar niet meer ophaalden. Zo niet deze keer, ze staat nu nog steeds elke middag klaar achter het hek te hinniken om even naar binnen te mogen voor haar maaltijd. Dus dat doen we dan maar trouw, en hebben dit opgenomen in het ritueel, ondanks dat ze inmiddels weer gewoon hooi kan eten.
Orion kan echter nog steeds niet aan dit middagritueel wennen. Die blijft trouw hinniken naar Do, die even binnen staat te eten: waar blijf je nou, mijn vriend!? Ook al gebeurt het elke middag weer, en moet hij toch inmiddels wel weten, dat Do zo terug komt.

Romanoff is bij de groep in gegaan, op het pad.