Tjonge wat een wind. Vanochtend in een windvlaag, waaide zelfs een volle hooibak enigszins van z'n plek. Bert was blij dat hij Omar en Jake aan het touw had, waardoor hij zelf niet wegwaaide. En gelukkig leggen de paarden zelf wel enig gewicht in de schaal, anders weet ik niet of ze hun voeten aan de grond zouden houden.

Tyshock studeert voor Pippi Langkous-paard. Als Isabella nu nog van die opzij staande vlechtjes in haar haren doet, dan is het plaatje compleet.

Het lukte Fred vandaag wel om te komen, maar z'n rug was nog niet helemaal hersteld. We hadden echter voor deze keer maar liefst 8 paarden op de lijst staan. Daarom zijn we maar begonnen met degene die het hardst nodig waren, en hebben we na de helft een verplichte theepauze ingelast. Een aantal uurtjes later had Fred dan toch alle 8 weer nette voeten gegeven.

Orion en Falco stonden bij de hekken te wachten, terwijl Do en Shanti binnen hun middagmaaltijd nuttigden. Toen ik uit de schuur naar buiten stapte, zag ik dat Orion en Falco samen waren gaan staan kroelen. Op dat moment stopten ze daar acuut mee en keken verschrikt naar mij, alsof ik hen betrapt had op vreemdgaan ofzo. Maar wie ben ik om daar wat van te zeggen? Je kroelt maar met wie je kroelen wilt. En als jullie zo samen de tijd kunnen doden tijdens het wachten op je grote vriend(in), dan vind ik dat helemaal prima hoor. Des te rustiger kunnen die hun eten opmaken.

Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Naffi. Naf krijgt traditiegetrouw op z'n verjaardag een rood strikje in z'n manentop, waardoor dit liedje volledig waar is. Gefeliciteerd jongen, met je 11e verjaardag!

Fred zou vanmiddag komen, om ongeveer de helft van de paarden de voeten te pedicuren. Maar hij belde net van tevoren af, omdat hij door z'n rug was gegaan. Zo kreeg ik ineens wat tijd, om de staarten van Jake, Nilam en Dean eens te borstelen. Daar gun ik me niet zo snel de tijd voor, want die hebben alle drie een enorm dikke staart, zodat je echt wel een poosje bezig bent, voordat je ze weer netjes hebt. Maar nu kreeg ik die tijd zomaar in m'n schoot geworpen.
En verder wensen we Fred natuurlijk beterschap, en hopen dat hij over anderhalve week helemaal opgeknapt is, zodat hij dan de paarden wel kan komen pedicuren.

Voor Candy was het een flinke tijd geleden dat ze had gewandeld. Sinds ze hier in Dwingeloo woont was ze er nog helemaal niet weer uit geweest. Het leek Annemarie leuk om Candy weer eens mee te nemen, maar Candy vindt dat leuker als er nog een ander paard mee is. Aangezien Nilam het altijd leuk vindt om met iemand mee te gaan, mocht die lekker meewandelen.

Het leek of Sanne achterna gezeten werd, ze kwam in hoog tempo voorbij denderen. Ja, ze werd achterna gezeten door Naffi, maar dat was niet wat haar opjoeg. Naffi kwam alleen maar hijgend achter haar aan, die leek ook niet te begrijpen waar ze last van had. Hij gaf het dan ook maar snel op. Even later gaven de drie musketiers (Do, Tyshock en Orion) het niet zomaar op. Waarschijnlijk werden die opgejaagd door dezelfde kabouters, maar die bleven samen in hetzelfde tempo doorgaan. Misschien hadden zij alle drie die kabouters gezien, en Naffi gewoon niet.

De paarden moeten nu allemaal hun wintervacht weer kwijtraken. Ook voor Joy is dat zo, maar dan net even anders. Af en toe help ik daar een beetje bij. Ook voor Joy is dat zo, maar dan net even anders. Bij de meeste paarden doe ik dat namelijk met een roskam, maar bij Joy met de scheermachine. Ze raken niet alle haren tegelijk kwijt. Ook voor Joy is dat zo, maar dan net even anders. Vandaag heb ik haar gezicht, onder de hals, de borst en de voorbenen geschoren.

Er ligt nog een werkloze camera van m'n broer, die een stukje ingewikkelder is. Maar ik heb hier een paar leuke wezens, die zich wel beschikbaar willen stellen voor probeersels. Bovendien was het gister prachtig weer om eens wat te gaan testen, hoewel de wind nog best fris was, zodat een aantal paarden nog hun deken om hebben. Vandaag konden de meesten wel af, dus ben ik vandaag nog weer verder gegaan om mooie plaatjes te maken.

 

Het is alweer even geleden, dat ik hier wat geschreven heb. Dat komt niet doordat er niets gebeurt is, maar doordat we genieten van het komende voorjaar. Het is steeds langer licht, en dus kunnen de paarden steeds langer buiten blijven. Maar dan is het al snel zo, dat ik dan geen puf meer heb hier nog wat te schrijven. Toch wil ik jullie een paar leuke voorvallen van de afgelopen weken niet onthouden. We hadden tot 2 keer toe, vlak na elkaar, een staldeur 's avonds niet goed dicht gedaan. De eerste keer ging dat om Do z'n deur. Dat ontdekte ik, doordat Do zelf langs de trap was gelopen, door die smalle doorgang, en daar had hij Sanne haar voerbak ontdekt. Daar zat nog een klein restje van haar middagmaaltijd in, wat Do lekker stond op te eten. Op dat moment was ik in de bijkeuken, en keek door het ruitje van de schuurdeur, en zag daar dus opeens een paard vlak achter staan. Grapje van Do. De tweede keer was het Falco z'n beurt voor zo'n feestje, al is die waarschijnlijk veel later aan de wandel gegaan, want hij had z'n eigen hooibak al leeg. Daarna was hij naar de grote hooibak midden op het gangpad gegaan (de bak op wielen waaruit we hooi uitdelen 's avonds). We ontdekten dat ook pas toen we voor de laatste ronde in de schuur kwamen. Toen zagen we Falco z'n deur wagenwijd openstaan, en schrokken daar eerst even van. Totdat we hem dus even verderop op het gangpad zagen staan.
Do en Falco waren ook beide betrokken bij de andere 'grappige' dingen die we pas meemaakten, al was het voor henzelf niet zo heel grappig, maar het gedrag wat eruit volgde zag er voor ons wel grappig uit.
Do en Orion waren elkaar namelijk buiten een keer kwijt. Ik weet niet helemaal goed wat de aanleiding daartoe was, maar het zag eruit alsof ze samen bij de waterbak waren geweest, en toen gedachteloos ieder een andere kant op daar weer weg waren gegaan. Orion was al voorbij de heuvel voordat hij het in de gaten kreeg, even heel hard hinnikte, om vervolgens bokkend over de heuvel galopperend terug ging naar Do.
Ook Falco en Shanti waren elkaar een keer kwijt. Die stonden elk aan een kant van het huis. Ze zagen elkaar vóór het huis langs, ijsbeerden heen en terug zodat ze elkaar konden blijven zien, en maar hinniken naar elkaar. Het lukte hen niet om weer bij elkaar te komen, over het pad vlak achter het huis langs, want daar was het erg druk omdat het eind van de middag was en de meesten daar al stonden te wachten om naar binnen te gaan. Ze bedachten zelf niet, dat ze ook de grootste omweg konden nemen. Ze kwamen weer bij elkaar, toen de eersten naar binnen waren, waardoor het minder druk werd op dat stuk pad. Konden nog net even 'hoi' zeggen tegen elkaar voordat ze ook naar binnen gingen, en afscheid moesten nemen tot de volgende ochtend.