Gister is vriendin Anneloes hier geweest. Zij is in september begonnen aan haar opleiding tot dierfysiotherapeut. Voor deze opleiding heeft ze nu een opdracht om een aantal paarden op stand te beoordelen, en daar een mooie presentatie van te maken. Omdat er veel met 'gewone' warmbloedpaarden wordt gewerkt, leek het haar leuk om ook wat paarden van een ander ras te beoordelen. Ze had daarom gevraagd, of ze één van onze Tennessee Walkers mocht doen. Ik had Dean daarvoor in gedachten, omdat die volgens mee de meest rastypische bouw heeft. Maar toen Anneloes er was, stond Nilam vooraan bij het hek, om Anneloes heel hartelijk welkom te heten. Daarom hebben we die maar genomen. Moest hij eerst nog even helemaal gepoetst worden, want voor haar presentatie moest Anneloes het paard op de foto zetten, van alle vier z'n kanten. Die poetsbeurt vond Nilam niet erg, dat had hij er wel voor over. Ondertussen was Dean toch ook maar naar het hek gekomen, om dit allemaal te bekijken. Je zag hem denken; dus daarvoor was je mij net ook aan het poetsen. Dus Dean mocht ook nog op de foto van Anneloes. Zo heeft ze 2 Walkers met een heel verschillende bouw voor haar opdracht.
Na Dean mocht Tyshock nog. Dat had ik vantevoren met Charlotte overlegd. Want als Anneloes dan graag iets anders beoordeeld dan een warmbloed, dan hebben we hier ook nog een mooie Irish Draught. Dat ras heeft vast niemand anders van haar studiegenoten.
We zijn natuurlijk erg benieuwd hoe de foto's zijn geworden, en hoe de presentatie er straks uit zal zien.

Naffi en Nilam stonden samen rustig bij de hooibak achter de paddock, toen ze ineens luid snorkend, in hoog tempo naar achter kwamen. Ik kwam zelf net uit de stal, en liep even naar ze toe om te vragen en kijken wat er aan de hand was. Ik kon niets ontdekken. Totdat ik omkeerde en een paard met zadel, maar zonder ruiter voor onze oprit zag staan. Gelukkig keerde de rust bij 'onze' paarden snel terug, zodat dat paard ook snel rustig werd. Nilam en Grandeur gingen met dat paard staan snuffelen over het draad om hem nog verder gerust te stellen, en daardoor kon ik hem snel aan z'n teugel pakken. Hij was drijfnat van het zweet, en zijn ruiter was in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben maar wat met hem op de oprit op en neer gaan stappen, en we hebben hem even een dekentje om gedaan. Op een gegeven moment zag Bert iemand lopen, in de verte, op het zandpad, waarvan hij gelijk het gevoel kreeg, dat dat de ruiter wel eens kon zijn. Dat bleek te kloppen. Ze was een heel eind verder van haar paard afgesprongen, omdat hij op hol was geslagen, doordat hij geschrokken was. Ze was heel erg blij, dat hij hier weer tot rust gekomen was, en dat ze nu weer verenigd waren. Eind goed, al goed.

Hieperdepiep hoera! Filon is vandaag jarig, en wordt 26 jaar. Hij is altijd degene die voor de jarigen zingt, en dat deed hij vanochtend dus ook trouw voor zichzelf.
Tegen het middaguur kwam Tessie, en die heeft vaak een bak vol geraspte wortel en appel bij zich voor Sanne. Sanne had dit al snel in de gaten, en kwam dus naar het hek. En omdat het bijna tijd voor de middagmaaltijd voor Sanne en Filon was, maakte ze Filon daar een beetje mee in de war. Die kwam ook al naar het hek om voor z'n eten gehaald te worden.

Had hij toch nog geluk, dat Tessie een extra volle bak geraspt had, zodat ze hem er ook van kon trakteren. Dus mocht Filon er toch samen met Sanne uit.

Konden ze samen smullen van het overheerlijke wortel-appel-mengsel.

Gefeliciteerd jongen!

Tessie heeft nog wat meer vrolijkheid op het bord in de stal aangebracht!

Met recht dit jaar, noemen ze dit de donkere dagen voor kerst. Tjonge wat is het somber. De paarden trekken zich er weinig van aan, die zijn lekker de hele dag buiten. Op zulke dagen zijn we zo blij met ons PaddockParadijs! Het land wordt niet kapot gelopen, en de paarden hebben heerlijk veel beweging. Bert heeft de stal wat opgefleurd, eigenlijk een paar dagen te vroeg, maar om er vast vrolijk van te worden:

Het opfleuren in huis heb ik voor m'n rekening genomen:

We wensen iedereen een fijne kerst!

Vandaag boden Filon en Grandeur me wat extra vertier tijdens het uitmesten. Ik moet echt weer op gang komen met het uitmesten nu, en dan is het toch mooi als ze dat doen. Ze waren precies in het zicht van Grandeur z'n stal aan het spelen, terwijl ik daar begonnen was. Dankjewel jongens voor dit mooie, lieve schouwspel. Dat deed me erg goed.

Eindelijk voel ik me weer een beetje aanwezig op de wereld. En blijkbaar vonden de paarden ook dat het daar de hoogste tijd voor was. Ze waren de hele dag ontzettend onstuimig, ze hadden de frisse, vrij stevige, oostenwind in hun hoofd. Het ging maar door met rennen en gek doen. Vandaag heeft Grandeur er een extra mooi schouwspel van gemaakt. Die zag ik voor het eerst steigeren tijdens zijn spel. En wat kan die zich mooi maken in zijn gesteiger zeg! Als daar een professionele fotograaf getuige van was geweest, dan had die er de winnende voorpagina-kalender-foto van gemaakt. Grandeur kwam vol omhoog met z'n voorbenen, ondertussen een prachtig ronde hals opzettend, en dan op het hoogste punt nog even uithalen naar z'n speelmaatje met één voorbeen. Echt schitterend!

Nog wat langer geduld gevraagd. Want nadat ik schreef en dacht dat ik aan de beterende hand was, heeft zondagavond de buikgriep opnieuw, en zeer zeer heftig toegeslagen. Af en toe geven wat paarden een showtje voor ons slaapkamerraam, zodat ik er vanuit m'n bed even van kon genieten. Op die manier geven ze me positieve energie, die ik kan gebruiken om beter te worden, en om Bert geestelijk te steunen in al het werk wat hij wederom een paar dagen helemaal alleen heeft moeten doen. Ik hoop nu echt snel weer de leuke dingen te kunnen gaan delen, daar gaan we voor.

Ik heb de dans niet kunnen ontspringen, en ben woensdagavond toch te pakken genomen door de griep. Daarom duurt het nog wat langer, voordat er weer wat in het dagboekje verschijnt. Vandaag ben ik een klein beetje begonnen, weer wat te helpen in de stal, maar krijg nog weinig mee wat er om me heen gebeurt. Ook zit ik met m'n zieke hoofd nog niet graag achter de computer, dus graag nog een paar dagen geduld, tot ik weer verder opgeknapt ben, en de gebeurtenissen hier weer wat meer meekrijg en kan gaan delen.

Al een paar dagen niets in het dagboekje gezet. Dat krijg je als Bert zaterdagavond ziek wordt. Vanaf dat moment stond ik er een etmaal alleen voor. Ik wist wel, dat Bert altijd veel werk kan verzetten, maar dat etmaal heb ik letterlijk aan den lijve ondervonden wat dat inhoud. Gelukkig hadden de paarden hier alle begrip voor, en is er geen enkele klacht van hen gekomen. Dankjewel daarvoor toppers! Doordat Bert zondagavond weer zover opgeknapt was, dat hij het wel zag zitten om de laatste avondronde alleen te doen, mocht ik lekker vroeg naar bed. Ondanks dat, voelde ik me maandag nog steeds dusdanig (of zou ik ook ziek worden?), dat ik op halve kracht draaide. Je zult begrijpen dat ik heel blij en dankbaar was, dat Bert ook weer wat kon doen. Ook al was dat ook op halve kracht, omdat hij nog niet weer aangesterkt was. Want half + half = heel, dus hebben we het samen toch voor elkaar gekregen maandag. Dinsdag ging het ons allebei nog weer wat makkelijker af. En dinsdagmiddag kregen we een telefoontje van een ambtenaar, waardoor we allebei accuut geen enkel gevoel van ziek-zwak-en-misselijk meer hadden. Laten we het er maar op houden, dat dat het enige positieve aan dat telefoontje was, heeft die ambtenaar ons toch nog iets goeds gebracht. We dachten dat we afgelopen jaar voldoende gesprekken met ambtenaren, gemeenteraad(sleden) en B&W gevoerd hadden, dat we nu toch echt eindelijk binnenkort de wagenschuur bij mogen bouwen. Maar helaas, we moeten opnieuw op de barricades.
Zulke dagen zijn we toch extra blij dat we zo'n vrolijke beestenboel om ons heen hebben. Daarom voor ieder die dit leest nog wat tafereeltjes die een glimlach op ons gezicht toverden. Zo stond Filon gisteravond met z'n achterkant vlakbij z'n boxdeur, toen hij z'n staart optilde om te mesten. De staart kwam daarbij over de boxdeur heen, waar poes Kruimel vol verwondering naar zat te kijken. Natuurlijk heb je op zo'n moment geen fotocamera bij de hand, dus ieder moet zelf maar even proberen dat verwonderde koppie van Kruimel voor ogen te zien.
Vanochtend waren er een paar musjes aan het badderen in Dean z'n drinkbakje. Daar lieten ze mij van meegenieten, terwijl ik Nilam z'n stal aan het uitmesten was (naast die van Dean). En op datzelfde moment stond Bert naar buiten te kijken hoe een nieuwgevormd koppeltje, Naffi en Grandeur, samen aan het spelen waren bovenop de heuvel.
Zo is er elke dag toch wel weer een zegening te tellen.

Het pad is inderdaad mooi vlak geworden, en knetterhard opgevroren. Zo lag het er vanochtend bij.

Verder heb ik vanochtend veel mooie foto's gemaakt tijdens en vlak na het buiten zetten. Hier volgt een kleine impressie.

Het pad ligt er boven verwachting goed bij. Het was nog best nat, voordat het gister ging sneeuwen. Daardoor was het met de sneeuw erop vies geworden. Toen we het pad gisteravond uitmestten begon het al wat op te vriezen. Maar we hadden het idee, dat het nog te vies nat zou zijn, om er met de sleep overheen te gaan. Toch heeft Bert dat na het uitmesten nog maar wel gedaan, veel slechter dan het was kon het niet worden. Als het met alle hobbels, bobbels en kuilen op zou vriezen, dan kunnen de paarden hun benen er wel op breken. Voordat het slepen klaar was, was het helemaal donker, waardoor we het echte eindresultaat niet goed konden zien. Maar de paarden konden er vandaag lekker op rennen, dus dat was een stuk beter dan we gisteravond durfden hopen en verwachten.

Vanavond zaten we een klein beetje met hetzelfde probleem. De grond is nog niet hard bevroren, en met de sneeuw er opnieuw bij was het wederom hobbelig, wat alweer wat aan het opvriezen was. Dus opnieuw de sleep achter de trekker, in de hoop dat het net zo goed uit zou vallen als gister. Voor zover we dat kunnen zien, is dat het geval. En daar zijn we heel blij mee, want als we de voorspelde strenge vorst krijgen, dan zal de grond morgenochtend knetterhard zijn.

Naffi 'hoort' gewoon in de sneeuw, dan is hij als Haflinger op z'n mooist. En nu had Tessie vandaag z'n staart helemaal uitgekamt, en hij heeft een nieuw halster. Dat moest echt op de foto!

Op het moment dat ik vanochtend mijn ogen opende zag ik het gelijk. Het dakraam was dichtgesneeuwd, we hebben een witte wereld. Daar werd ik helemaal blij van. Ik besef, dat het een groot voordeel is, dat we de weg niet op hoeven om naar ons werk te gaan. En ik besef op z'n dag nog eens extra wat een prachtig werk we hebben, dat we voor zo'n geweldige groep paarden mogen zorgen. Ik weet hoe prachtig ze het vinden dat er sneeuw ligt. Ze konden vanochtend dan ook bijna het geduld niet opbrengen tot we ze naar buiten brachten. Hun ontbijt opeten dat ging nog net, maar toen ze dat eenmaal ophadden wilden ze graag gelijk naar buiten. Maar ja, eerst moeten nog een aantal paarden hun deken weer op. En als dat klaar is, dan kunnen ze ook nog niet allemaal tegelijk naar buiten, dus zijn er een paar die nog wat meer geduld moeten uitoefenen. Zo mooi om te zien, hoeveel respect ze dan opbrengen voor ons. De vrolijke bokkesprongen komen pas als het halster af is, en ze ons niet meer kunnen raken daarbij.

Goed ingepakt trotseren we de koude regen, om de paarden binnen te halen, en het pad uit te mesten.

De paarden zijn heel blij dat ze naar binnen mogen, en Kismo is heel blij als de paarden binnen zijn. De dekens gaan dan namelijk af, en als het zo nat is, dan gaat de dekendroger aan. En omdat er 5 paarden zijn die een deken omhebben, en de dekendroger maar 4 stangen heeft om een deken over te hangen, improviseren we daar wat mee. Als de dekens droog zijn, dan hangen we op 1 stang gewoon 2 dekens. Maar als de dekens nat zijn en dat ding echt z'n werk als droger moet doen, dan is dat niet zo handig. Daarom hangen we dan 1 deken, over de kop, over alle 4 stangen tegelijk. En dat is nou net, waar Kismo zo van kan genieten. Ze klimt bovenop die deken-over-de-kop en heeft zo een overheerlijk warm plekje.

Omdat ik gister de camera bij de hand had, om Grandeur te fotograveren, heb ik gelijk nog wat mooie plaatjes geschoten van een paar anderen.

Nilam op z'n mooist.

Do en Tyshock, die zich enigzins gestoord voelden tijdens hun spel.

En Naffi, gewoon zoals hij is.

Lieve tante Claire,
Ik wil je vanaf deze plek van harte feliciteren met je verjaardag. Je bent voor mij heel speciaal, omdat jij Karin vorig jaar getipt hebt voor deze mooie plek. En nu woon ik hier alweer ruim een jaar met heel veel plezier. Een hele dikke verjaardagskuffel van mij, en al mijn vriendjes hier bij
't Was 't Weerd.

Grandeur