Op het moment dat ik vanochtend mijn ogen opende zag ik het gelijk. Het dakraam was dichtgesneeuwd, we hebben een witte wereld. Daar werd ik helemaal blij van. Ik besef, dat het een groot voordeel is, dat we de weg niet op hoeven om naar ons werk te gaan. En ik besef op z'n dag nog eens extra wat een prachtig werk we hebben, dat we voor zo'n geweldige groep paarden mogen zorgen. Ik weet hoe prachtig ze het vinden dat er sneeuw ligt. Ze konden vanochtend dan ook bijna het geduld niet opbrengen tot we ze naar buiten brachten. Hun ontbijt opeten dat ging nog net, maar toen ze dat eenmaal ophadden wilden ze graag gelijk naar buiten. Maar ja, eerst moeten nog een aantal paarden hun deken weer op. En als dat klaar is, dan kunnen ze ook nog niet allemaal tegelijk naar buiten, dus zijn er een paar die nog wat meer geduld moeten uitoefenen. Zo mooi om te zien, hoeveel respect ze dan opbrengen voor ons. De vrolijke bokkesprongen komen pas als het halster af is, en ze ons niet meer kunnen raken daarbij.