Naffi en Nilam stonden samen rustig bij de hooibak achter de paddock, toen ze ineens luid snorkend, in hoog tempo naar achter kwamen. Ik kwam zelf net uit de stal, en liep even naar ze toe om te vragen en kijken wat er aan de hand was. Ik kon niets ontdekken. Totdat ik omkeerde en een paard met zadel, maar zonder ruiter voor onze oprit zag staan. Gelukkig keerde de rust bij 'onze' paarden snel terug, zodat dat paard ook snel rustig werd. Nilam en Grandeur gingen met dat paard staan snuffelen over het draad om hem nog verder gerust te stellen, en daardoor kon ik hem snel aan z'n teugel pakken. Hij was drijfnat van het zweet, en zijn ruiter was in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben maar wat met hem op de oprit op en neer gaan stappen, en we hebben hem even een dekentje om gedaan. Op een gegeven moment zag Bert iemand lopen, in de verte, op het zandpad, waarvan hij gelijk het gevoel kreeg, dat dat de ruiter wel eens kon zijn. Dat bleek te kloppen. Ze was een heel eind verder van haar paard afgesprongen, omdat hij op hol was geslagen, doordat hij geschrokken was. Ze was heel erg blij, dat hij hier weer tot rust gekomen was, en dat ze nu weer verenigd waren. Eind goed, al goed.