Al een paar dagen niets in het dagboekje gezet. Dat krijg je als Bert zaterdagavond ziek wordt. Vanaf dat moment stond ik er een etmaal alleen voor. Ik wist wel, dat Bert altijd veel werk kan verzetten, maar dat etmaal heb ik letterlijk aan den lijve ondervonden wat dat inhoud. Gelukkig hadden de paarden hier alle begrip voor, en is er geen enkele klacht van hen gekomen. Dankjewel daarvoor toppers! Doordat Bert zondagavond weer zover opgeknapt was, dat hij het wel zag zitten om de laatste avondronde alleen te doen, mocht ik lekker vroeg naar bed. Ondanks dat, voelde ik me maandag nog steeds dusdanig (of zou ik ook ziek worden?), dat ik op halve kracht draaide. Je zult begrijpen dat ik heel blij en dankbaar was, dat Bert ook weer wat kon doen. Ook al was dat ook op halve kracht, omdat hij nog niet weer aangesterkt was. Want half + half = heel, dus hebben we het samen toch voor elkaar gekregen maandag. Dinsdag ging het ons allebei nog weer wat makkelijker af. En dinsdagmiddag kregen we een telefoontje van een ambtenaar, waardoor we allebei accuut geen enkel gevoel van ziek-zwak-en-misselijk meer hadden. Laten we het er maar op houden, dat dat het enige positieve aan dat telefoontje was, heeft die ambtenaar ons toch nog iets goeds gebracht. We dachten dat we afgelopen jaar voldoende gesprekken met ambtenaren, gemeenteraad(sleden) en B&W gevoerd hadden, dat we nu toch echt eindelijk binnenkort de wagenschuur bij mogen bouwen. Maar helaas, we moeten opnieuw op de barricades.
Zulke dagen zijn we toch extra blij dat we zo'n vrolijke beestenboel om ons heen hebben. Daarom voor ieder die dit leest nog wat tafereeltjes die een glimlach op ons gezicht toverden. Zo stond Filon gisteravond met z'n achterkant vlakbij z'n boxdeur, toen hij z'n staart optilde om te mesten. De staart kwam daarbij over de boxdeur heen, waar poes Kruimel vol verwondering naar zat te kijken. Natuurlijk heb je op zo'n moment geen fotocamera bij de hand, dus ieder moet zelf maar even proberen dat verwonderde koppie van Kruimel voor ogen te zien.
Vanochtend waren er een paar musjes aan het badderen in Dean z'n drinkbakje. Daar lieten ze mij van meegenieten, terwijl ik Nilam z'n stal aan het uitmesten was (naast die van Dean). En op datzelfde moment stond Bert naar buiten te kijken hoe een nieuwgevormd koppeltje, Naffi en Grandeur, samen aan het spelen waren bovenop de heuvel.
Zo is er elke dag toch wel weer een zegening te tellen.