We hebben geheel onverwacht afscheid moeten nemen van Filon vandaag. Wat zullen we zijn vrolijke hinnik, en z'n gespitste aandachtige blik, ontzettend gaan missen. Maar in onze herinnering leeft die oude bikkel voort. Rust zacht lieve Filon. Je was een grote topper! Het was een eer om voor jou te mogen zorgen, deze laatste jaren. 't Was 't Weerd

Sanne en Filon waren elkaar even kwijt. Ze gaan samen als eersten naar buiten, en staan dan een poosje bij de hooibak, dichtbij de ingang. Wanneer er ranghogere paarden naar buiten komen, en die bij die hooibak willen gaan eten, lopen ze samen om naar de bakken aan de andere kant. Sanne was deze keer echter in haar eentje vast eerder omgelopen. Filon had dat niet zo snel in de gaten, en is de andere kant op gelopen. Toen hij aan die kant de hoek omging, en Sanne daar niet zag, begon hij te hinniken. Sanne hinnikte terug, want die had ook ineens in de gaten, dat Filon helemaal niet achter haar aan gekomen was. Na wat heen en weer gehinnik zijn ze maar snel weer naar elkaar toe gegaan, voor een intense hereniging.

De verslaggever van de krant heeft er een prachtig artikel van gemaakt. Het heeft gisterochtend in de krant gestaan. Nu eens kijken of ik het hier ook kan plaatsen.

Het kost wat improvisatietalent, maar ik heb hem ook nog in 2 delen wat leesbaarder gekregen.

 

We hebben een interview gegeven voor de krant vanochtend. (Dagblad van het Noorden) Hopelijk maken ze er een mooi artikel van over ons prachtige rusthuis. Wordt vervolgd, zodra we meer weten.

Sinds zaterdag mag de mest weer uitgereden worden. Maar zaterdag kwamen we er niet aan toe, om daar een begin mee te maken. Toen het zaterdagnacht zo vreselijk regende, baalden we daar best een beetje van. Nu zou het land misschien te nat worden, om ermee te kunnen beginnen. Vandaag waren de weergoden ons echter goed gezind, en heeft Bert de eerste wagentjes weg kunnen rijden. Gelukkig maar, want de mestbult begon zo groot te worden, dat we het bijna niet meer op de plaat konden houden.

We hebben een verdrietige week achter de rug. Nadat Nilam vorige week klachten begon te krijgen, leek ook Naffi dezelfde weg te gaan. Zo kon de dierenarts gelijk nog iemand bloedprikken. De uitslagen bleken donderdag erg teleurstellend. Bij Nilam en Naffi is allebei ook insuline-resistentie vastgesteld, en Dean z'n waardes zijn ondanks het strakke regime niet gedaald, maar zelfs nog gestegen.
Nadat we van de eerste schrik bekomen zijn, moeten we gelijk tot actie overgaan, want ze mogen zo weinig mogelijk suikers binnenkrijgen. In eerste instantie gaan we bekijken hoe de samenstelling van het ruwvoer is, dat is tenslotte het belangrijkste eten voor de paarden. Daarvoor hebben we een monster opgestuurd, om dat te laten analyseren. In ieder geval totdat we daar de uitslag van binnen hebben, zijn Dean, Nilam en Naffi niet alleen 's nachts meer met z'n 3-en in de paddock-met-inloopstal, maar nu ook overdag.

Ook Omar ging vorige week zondag moeilijk lopen, waardoor ik even vreesde voor nog iemand met insuline-resistentie. Maar al snel werd die zo kreupel, en was het zo duidelijk aan maar één voet, dat hij gelukkig 'alleen maar' een hoefzweer bleek te hebben. Wel nog een klant voor de dierenarts dus, die een poging heeft gedaan de hoefzweer uit te snijden. Dat lukte niet helemaal, hij leek te diep te zitten, maar met nog een aantal malen weken in de Biotex is Omar weer helemaal hersteld. Hij gaat, net als wij, ook weer over tot actie.

De gedachte ging een keer door me heen, om het fototoestel weer eens mee te nemen tijdens het uitmesten van het pad. Soms kom je dan van die leuke tafereeltjes tegen. Helaas is het bij een gedachte gebleven, en heb ik het plan niet ten uitvoer gebracht. Nu kan ik enkel een omschrijving geven van het leuke tafereeltje wat Jake en Joy ons gaven. Zij stonden bij de heuvel. En terwijl we daarop af kwamen gereden met Krocky, dacht ik nog: wat zijn die beiden daar nu aan het doen? Het leek of Joy Jake stond te kroelen op zijn rug, maar Jake kroelde Joy niet terug. Dichterbij gekomen zag ik, dat Joy niet stond te kroelen, maar dat ze haar hoofd bovenop Jake z'n rug had liggen. Jake stond lekker op rust, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. En Joy stond ons met heerlijk slaperige ogen aan te kijken, eveneens alsof het gewoon zo hoorde.

De band tussen Dean en Nilam wordt weer hechter, nu ze ook overdag weer samen staan. Zo troffen we ze gisteravond aan tijdens de laatste ronde.

Ze zijn de hele tijd blijven liggen, terwijl wij druk bezig waren de hooibakken te vullen en de laatste oude-paarden-prut uitdeelden. Dean moest eigenlijk nog bloedverdunner/pijnstiller hebben, maar we vonden het sneu om ze daarvoor in de benen te jagen. Blijkbaar vond Dean toch dat hij niet een keertje over kon slaan, want net voordat we de lampen uit wilden doen, ging hij uit zichzelf staan. Op dat moment kwam Naffi ook nog in de deuropening staan. Die vond het allemaal erg interessant en gezellig, dus die kwam er nog bij naar binnen. Ze passen er best met z'n drietjes in.

Dean heeft nu ook overdag gezelschap gekregen in de paddock-met-inloopstal. Dat klinkt natuurlijk erg gezellig, maar de reden is heel veel minder leuk. Z'n neefje Nilam lijkt hem op te gaan volgen. We hebben Nilam daarom per direct op hetzelfde regime gezet als Dean, en hopen daarmee, dat hij minder ver in het dal zal zakken. Komende week zullen we Nilam laten testen op insulineresistentie. En dan Dean nog een keer checken, of het strenge regime hem geholpen heeft de insulinewaardes in z'n bloed te laten zakken.
Ondertussen duimen we hard, dat we voor Nilam ongelijk hebben. Dat hij alleen maar wat gekke bokkesprongen heeft gemaakt, waardoor hij nu wat stijf loopt.

Nog net op het nippertje een foto van hoe Jake z'n opzichterstaak ter harte neemt.

Nog net op het nippertje, omdat de timmermannen morgen hopen de schuur af te hebben!

Eergister zijn bij de buren hoveniers aan het werk geweest om bomen te snoeien. De buurman is zelf één keer in de hoogwerker mee omhoog gegaan om wat foto's te maken, onder andere ook onze kant op. Het resultaat geeft wat tegenlicht, want tja, vanuit hun gezien, wonen wij richting de zon. Maar ik vind de foto's er niet minder mooi om, eigenlijk zijn ze gewoon prachtig!