Na de regen en de warmte van vorige week, komt het gras in hoog tempo de grond uit. Daarom hebben we de paarden nu maar op de andere helft van de weide gezet, voordat dat alweer te lang wordt, en ze het zodoende vertrappen. Ze hebben zich er flink aan tegoed gedaan, waardoor ze er graag weer af wilden na 2 uurtjes. Toen waren ze eraan toe, om uit te buiken. We hoefden maar een paar aan het halster te pakken, en de rest kwam allemaal gelijk mee lopen. Dat dachten we tenminste... Want toen ik even later de kruiwagen gehaald had, om de weide te gaan uitmesten, liep ik om het hoekje van de struiken, en zag ik Melissa ineens nog in de wei lopen. Hadden we niet helemaal goed geteld dus. En zij leek het niet in de gaten te hebben, dat ze in haar eentje achter gebleven was.

Vanmiddag is iedereen voor het eerst een poosje op de wei geweest (op Omar, Jake, Nilam en Naffi na, die er wegens gezondheidsredenen niet op mogen). Ik heb het net op de foto kunnen zetten, voordat het begon te regenen.

Falco doet een extra goede inwijding van de weidegang.

Vrijdagochtend heeft Do de hele ochtend op de verharding vlakbij de ingang gestaan. Hij ging niet naar Orion toe. We dachten dat hij zich misschien niet fit voelde, maar z'n middagmaaltijd at hij goed op, en hij had geen koorts. Na z'n maaltijd hebben we hem daarom maar op de wei gezet, om even te kijken wat hij dan ging doen. Dat leek hem erg goed te doen, dus dat hebben we de rest van de middag zo gelaten.
Het gras is na het hooien inmiddels voldoende weer gegroeid, dat alle paarden er wel op zouden kunnen. Maar gister zijn Bert en ik de hele dag weggeweest, en heeft onze trouwe hulp Merel de boel hier geregeld. En we wilde haar niet aandoen, dat ze die weidegang moest regelen, dus hebben we daar nog heel even mee gewacht.
Wel stond Shanti heel verlangend naar Do-op-de-wei te kijken. En omdat zij (hopelijk tijdelijk, door haar tandartsbehandeling) ook niet zoveel van haar hooi maakt, hebben we haar erbij gezet. Blijkbaar heeft dat een verbond gesloten tussen Do en Shanti, want ze stonden gisterochtend voordat wij weggingen, na slechts één eerdere weidegang, samen te wachten bij de ingang van de wei. Ze gingen zelfs samen kroelen, wat die beide nog nooit eerder samen hebben gedaan.

Af en toe ging Shanti checken of het poortje al openging.

In tegenstelling tot het hooi, kunnen ze het gras gelukkig wel goed eten.

Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Candy. Gefeliciteerd meid, met je 27e verjaardag! Annemarie heeft Candy even helemaal blinkend gepoetst voor haar verjaardag.

Het dazen-seizoen is weer begonnen. Al eerder hadden we er een aantal gezien, maar toen was het nog 'binnen de perken'. Nu hebben we de eerste paar paarden weer hun vliegendeken om gedaan. Ze hoefden dat nog niet allemaal, zodat wij er ook nog even aan kunnen wennen. Ik heb ze wel vast allemaal uit de kast gepakt, en overal de naam weer duidelijk in gezet. Alle voorbereidingen zijn getroffen, maar ik ga niet zeggen: laat die dazen nu maar komen. Dat gaat me toch net een beetje te ver.

De schaapskudde kwam voor het eerst dit seizoen weer langs, om een paar uurtjes te gaan grazen op de brink.

Deze keer geen paarden die er voorzichtig nieuwsgierig naar gingen kijken, maar ze renden er heel hard voor weg.

Of ze stonden met grote neusgaten, en het hoofd hoog, ernaar te kijken.

Ik begon dat pas te begrijpen, toen ik wat langer en beter keek, en wat blikken volgde.

Er was óók nog een hele groep mensen aan het werk op de buur-akker. Dat was wat teveel van het goede.

Gelukkig zijn er ook nog wat, die onder alle omstandigheden relaxed blijven.

Afgelopen woensdag is Tyshock verhuisd. Daarmee is Charlotte haar grote droom uitgekomen, om Tyshock nog eens bij huis te krijgen. Voor Tyshock betekende dat, dat hij afscheid moest nemen van al zijn vriendjes hier, en wij moesten afscheid nemen van hem. Hij heeft hier bijna 5 jaar gewoond, dus we zijn er best wel wat verdrietig van. Om te proberen toch weer gewoon verder te gaan, en te genieten van de paarden die hier nog wel wonen, even een plaatje van vandaag. 3 op een rij.

De integratie van Roots gaat zo mooi rustig! Ze doet al fijn mee met de groep. We willen haar met het eten nog wel extra goed in de gaten houden. Daarom lieten we haar tot nu toe steeds 's ochtends nog een poosje in de paddock, zodat ze eerst nog wat hooi kon eten. Maar inmiddels gaat het zo goed met alles, dat we haar vanochtend voor het eerst gelijk in de groep gezet hebben.

Als we nog wat twijfel hadden, of het wel echt veel gras was, wat er op de weide stond, dan kunnen we die twijfel nu volledig laten gaan. De grasdrogerij heeft net 43 (!) grote balen prachtig ruwvoer bij ons terug gebracht.

Soms lopen de dingen iets anders dan gepland. Zo zou de grasdrogerij gister rond het middaguur hier zijn om het gras op te halen. Toen ze er rond 4 uur in de namiddag nog niet waren heeft Bert maar eens gebeld, en hadden ze ons verschoven naar vanochtend half 8. Als we dan op tijd zouden opstaan, konden we iedereen, inclusief onszelf, van ontbijt voorzien, voordat ze hier zouden zijn. Maar toen waren ze er om half 7 al! Ondanks dat ze ons daarmee volledig uit onze routine hadden gehaald, hadden we toch om half 9 alles weer voor elkaar wat er gedaan moest worden. Plus dat het gras toen bijna volledig op de wagens geladen was. Hoewel niet helemaal volledig, want we wilde zelf een klein hoekje laten liggen. Daar stond het gras wat minder dik dan op de rest van de weide, zodat we daarvan toch wilde proberen kleine pakjes te hooien. Dat zouden er volgens ons ongeveer 20 a 30 kunnen worden. Het droogde zo snel vandaag nog, dat de pers vanmiddag ook al geweest is, om kleine pakjes te maken, en het blijken er 44 te zijn. Nu kunnen we moe maar zeer voldaan een eind aan deze dag breien.

Een kleine sfeerimpressie van deze ietwat nostalgische dag (al is het voor ons gewoon hard werken).

Omdat het nooit verveelt!

We hebben de gok gewaagd, om het gras te gaan maaien. Hoewel de gok niet zo heel groot is, omdat we al van tevoren weten, dat alles naar de grasdrogerij zal gaan. Op verschillende plekken staat zoveel gras, dat we dat niet goed droog zullen krijgen, om er kleine pakjes van te hooien.

We hebben hier allemaal hele dappere paarden, die zo'n grote machine in de weide, met zoveel lawaai, helemaal niet eng vinden.

Maar Thyrla is uitgeroepen tot het meest stoere paard wat hier woont.

Bij het oversteken naar de andere weide is er wat van het gemaaide gras terecht gekomen op het pad.

Roots is een paar weken geleden aan haar mond geopereerd, waardoor ze nog niet zo goed/snel hooi kan eten. Daarom krijgt zij net als Do en Shanti een paar keer per dag een maaltijd oude-paarden-prut. Tussen de middag halen we ze daarvoor even uit de groep, in hun stal, zodat ze dat even rustig kunnen eten. Toen Roots het op had, besloot ik ter plekke, haar op het pad te zetten, in plaats van terug in de paddock. De foto's van deze introductie spreken voor zich.

Roots heeft de hele dag in de paddock gestaan, en ze lijkt dat zelf helemaal fijn te vinden. Ze kan zo lekker op haar plekje landen hier, en even goed tot rust komen. Ik denk dat we dit zo nog even een paar dagen vol blijven houden, zolang ze het zelf ook nog prima vind. De kennismakingen gaan over de omheining heen gewoon door. Bijna de hele dag staat er wel iemand bij haar in de buurt. Maar gelukkig vind ze het ook niet erg, als dat even niet zo is.