Vogels op en rond het erf

Ik geloof dat het laatste nestje jonge zwaluwtjes uitgevlogen is. Dan kan Bert nu eindelijk de andere helft van de stallen gaan schoonmaken met de hogedruk-reiniger. En dan moet hij gelijk niet te lang wachten, want de eersten beginnen bijna aan hun tweede legsel. Omdat de zwaluwen hier o zo welkom zijn, willen we ze niet verstoren.
Verder hadden we vanochtend voor het eerst een ooievaar in onze weide. We hebben een klein stukje laten maaien, en ooievaars zijn dol op pas gemaaide weides. Alleen hadden we nog niet eerder een ooievaar gezien in de nabije omgeving, maar nu dus gelijk eentje in onze eigen weide.

Ik zag ineens dat Do z'n vliegenmasker niet meer om had, terwijl we die wel omgedaan hadden. Op het moment dat ik de wei inliep, om het masker op te zoeken, kwam Do ook gelijk in beweging. Hij liep in een rechte streep naar z'n vliegenmasker toe, en wees hem met z'n neus aan. 'Hier ligt hij, doe hem alsjeblieft gelijk weer om!'

De stallen waren vanmiddag tijdelijk ingericht als polikliniek. Eerst kwam de paardentandarts, om Do en Sanne te behandelen. Dat moest onder verdoving gebeuren. En terwijl ze hun roes daarvan stonden uit te slapen, wilde Orion graag bij ze zijn. Dus die er maar bij gezet, om wat steun te bieden. Zo konden wij zelf in alle rust even naar binnen gaan, om een broodje te eten. Dat dachten we tenminste, maar in de tussentijd kwam de dierenarts voor Tyshock. Die had een hoefzweer die uitgesneden moest worden, wat ook beter op stal kon gebeuren. Volgende chirurgische ingreep. Ook Tyshock moest na z'n behandeling nog even op stal blijven, zodat z'n voet nog een poosje in een zak met een Biotex-sopje kon weken. Nadat dat klaar was, waren Do en Sanne wakker genoeg, zodat we iedereen tegelijk terug naar buiten konden brengen.

Het lijkt wel of we een heuse dazenplaag hebben. De vliegendekens zien zwart van de dazen, en ondanks die vliegendekens zijn de paarden constant aan het zwiepen met de staart, schoppen met de benen en schudden met het hoofd. De dazen zoeken elk bloot plekje om te pesten. Vanmiddag zijn we daarom nog rond geweest met een spuitbus, om die blote plekjes te sprayen. Een klein uurtje was het daardoor iets rustiger, waarna die pestkoppen alweer aanvielen. Zo erg als vandaag heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Hopelijk was het gelijk de laatste dag, want dit is echt niet leuk.

En alweer hebben we een interview gegeven. Het was maar kort, en telefonisch, en het wordt een onderdeel van een artikel, maar toch! We gaan wel met naam en toenaam genoemd worden, dus we gaan nog beroemd worden. Nou ja, we worden ook al af en toe herkent op straat. Daar worden we nog verlegen van zeg.
Vandaag werd ik opgebeld, door iemand die een artikel voor Bit moet schrijven, over het voorkomen van modder-weilanden. En dan is hij hier natuurlijk wel aan het juiste adres, want ons weiland is altijd mooi groen, doordat we dat geweldige PaddockParadijs hebben. Ik heb ook nog een paar foto's gemaakt en gemaild, om te laten zien hoe de hooibakken op verharding staan (wat ook een hele hoop modder voorkomt)

Af en toe laten de paarden ons zien, dat ze het op het pad net zo leuk vinden als op de wei, of misschien zelfs leuker. Shanti en Enteny stonden gister samen vlakbij het poortje, maar Enteny ging niet mee de wei op, terwijl Shanti er zo voor hem uit op liep. Vandaag wilde hij weer wel graag mee, dus hebben we snel z'n graasmasker gepakt en om gedaan, en mocht hij lekker mee.
Ook Tyshock vindt het niet altijd belangrijk om mee te gaan. Die blijft soms ook eerst nog lekker een poosje bij een bak hooi staan eten, voordat hij aangeeft dat hij wel op de wei wil.
Het blijft erg mooi om te zien, hoe gelukkig ze allemaal zijn op het pad. Wat is dat toch een geweldig mooie uitvinding geweest!

De kwaliteiten van mijn verleden als doktersassistente kwamen deze week goed van pas. We vonden Sanne vorige week 's ochtends op stal met een pijnlijk linker achterbeen, waar ze niet op wilde gaan staan. Bert gaf haar haar ontbijt, maar ze bleef staan zoals ze stond en begon niet te eten. Het been begon ook op te zwellen, en een poosje later bleek ze 40,3 graden koorts te hebben. Acute einzuss dus, een naar binnen geslagen infectie, aan (waarschijnlijk) een wondje. Een antibioticumkuur en de nodige pijnstillers/ontstekingsremmers hebben de infectie weer weggewerkt, maar die middelen laten Sanne haar eetlust verdwijnen. Het is een hele toer geweest om er toch steeds wat eten in te krijgen, maar inmiddels kunnen we opgelucht ademhalen. Haar temperatuur blijft weer normaal, en ze laat zich het eten weer smaken. Pfff.

De zwaluwtjes in het nestje bovenin Sanne haar stal hebben zich er niets van aangetrokken dat we méér bij Sanne waren dan normaal. Af en toe werd er even flink tegen ons gekwetterd, dat we ze lastig vielen, maar we hebben ze aangemoedigd gewoon hun gang te gaan. De babyzwaluwtjes hebben zich daardoor verder ontwikkeld tot ze uit kunnen vliegen.