Laat de vorst maar komen! Bert heeft het pad gesleept, dat ligt er weer prachtig vlak bij. De waterleidingen buiten zijn afgesloten en doorgeblazen. Dus volgens mij zijn we er klaar voor.

Dinsdag was ik alvast begonnen de eerste paar paarden te poetsen, zodat ze er met kerst een beetje netjes bij zouden lopen. Woensdag bleek dat onbegonnen werk te zijn, want de reeds gepoetste paarden waren alweer net zulke grote smeerpoetsen als de rest. En in de loop van de eerste kerstdag hebben ze er met z'n allen nog een schepje bovenop gedaan. Het pad was niet bepaald droog, toen ze 's middags er een prachtig kerstfeest van hebben gemaakt. Wat hebben die een lol gehad, de modderspetters vlogen flink in het rond, en zaten werkelijk overal, zelfs in hun gezichten. Ze hebben laten zien, wat een prachtige showdraf ze nog kunnen weggeven, staart in de lucht en zwaaien met die benen. En gekke bokkesprongen, alsof hier een stel veulens rondspringt, in plaats van (hoog)bejaarden. Met alle 4 benen tegelijk de lucht in. Het was echt teveel om het allemaal te filmen, want aan alle kanten gebeurde wat. We kwamen zelf bijna ogen tekort om dat geweldige schouwspel rondom te bekijken.

Het is alweer ruim een week geleden, dat Charlotte met Tyshock aan het wandelen was, en dat ze aangesproken werd door een mevrouw, met de vraag of zij hier vandaan kwam. Die mevrouw vond één van de paarden hier zielig, omdat die vaak alleen staat. Charlotte heeft aan die mevrouw verteld, dat Tyshock hier wel woont, maar zij zelf niet. Maar dat wij, Bert en Monique, altijd bereid zijn uitleg te geven. Die mevrouw is echter helaas nog steeds niet hier geweest. In de hoop dat ze dit dagboekje wel leest, probeer ik dan hier maar iets uit te leggen, hoewel ik niet weet welk paard ze bedoeld.
Als het over een paard op het pad gaat, die vaak alleen staat, dan gaat het altijd over iemand die daar dan dus zelf voor kiest. Het pad loopt volledig rond de wei, en de paarden kunnen elkaar altijd opzoeken of juist uit de weg gaan. En bijvoorbeeld Jake vind het nogal eens fijn, om lekker in z'n eentje voor in de hoek te staan dromen.
Als die mevrouw Dean bedoeld, die alweer een tijdje in de paddock apart staat, zou het ook erg jammer zijn als ze die zielig vind, want dat is het laatste wat hij verdiend. Dean knokt ontzettend hard om weer te herstellen van zijn hoefbevangenheid, waar hij echt tijd, rust en energie voor nodig heeft. Wij zijn er ook best af en toe erg verdrietig over, dat hem dit weer overkomen is, maar zelf blijft hij er alle dagen bewonderenswaardig positief bij. En wij moeten hem daar dus absoluut in steunen, en hem niet zielig vinden. Zelfs z'n kuddegenoten steunen hem, door veel bij hem in de buurt te zijn rondom de paddock.
Heel af en toe mag Nilam even nog wat dichterbij, bij hem in de paddock, maar dat is echt voorbehouden aan z'n neefje Nilam, als die hem voldoende met rust laat.

Het is een klein etmaal droog geweest, en gistermiddag heeft de zon zelfs een poosje geschenen. Dat heeft ertoe bijgedragen, dat het pad voor een groot gedeelte geen ernstige blub meer was. Daar waren de paarden vanochtend met die harde wind erg blij mee. Nu konden ze op die iets opgedroogde stukken even flink uit hun dak gaan, zonder volledig onder de zwarte spetters te komen.

De omstandigheden waren uitermate geschikt om er een flinke zwijnenboel van te maken. Dat valt extra op als je wit bent

of als je extreem lange haren hebt (door de ziekte van Cushing)

dan val je als vos niet echt op (of misschien had Orion gewoon een betere rolplek uitgezocht)

Een speelfilm met Omar en Tyshock in de hoofdrollen

We vinden nu echt overal mest. In de hooibakken, in de brokjesbakken, in de liksteenhouders en in de waterbakken. Nilam had gisteravond geluk dat we het tijdens de laatste ronde net op tijd in de gaten hadden, anders had hij de hele nacht niet kunnen drinken. Hij probeerde het heel hard duidelijk te maken, maar we zagen het eerst toch nog niet. Bert was al aan het handen wassen, toen Nilam weer met z'n snoet bij de drinkbak stond, en niet begon te drinken. Opeens ging het lampje bij Bert branden, net voor de lampen uit gingen, en heeft hij de drinkbak nog maar even schoongemaakt.

Afgelopen week heb ik het dagboekje wel erg slecht bijgehouden. Sorry daarvoor. En dat terwijl ik woensdag nog wel weer een mooie speelfilm heb gemaakt, en daarbij bevroren handen geriskeerd. Deze keer waren de hoofdrollen voor Tyshock en Naffi (en een kleine bijrol voor Orion). Voor hun doen was het spel ietwat tam, maar ze waren ook al even bezig. Misschien was dit om af te bouwen. Zet deze keer het geluid maar uit, bijna het enige wat je hoort is de harde wind.

En zaterdag was het hier zo'n vrolijke blije boel. Het was heerlijk zonnig en fris. De paarden waren af en toe al blij aan het rondrennen een bokken. En toen kwam er ook nog eens in de loop van de middag een huifkar langs. Dit tot ieders vreugde, om het feestje nog vrolijker te maken. Een huifkar kennen ze wel goed, maar deze keer liepen er 2 zware trekpaarden op ijzers voor. Dat kloste behoorlijk over de weg, waardoor het een prima aanleiding was om de paarden hier nog eens even flink uit hun dak te laten gaan.