Omar, Jake, Joy, Tyshock en Enteny zijn nog steeds lekker 's nachts buiten. Gisteravond om 22.00 uur was het zelfs nog 17 graden, dus dat kan nog prima zo eind september. We hoeven de stallen nog niet gereed te maken voor dit 5-tal.

Op de kalender is het herfst, maar we genieten nog even na van de zomer, of we genieten nog even van de nazomer.

Nu was het de beurt aan Candy, om Shanti kortstondig te moeten missen. Samen met Do en Sanne, halen we Shanti 's middags nu ook even binnen voor een maaltijd oude-paarden-prut (na haar tandarts-behandeling van gister). Shanti stond toen al een dik uur op de wei bij Candy, en Candy wilde zo achter Shanti aan lopen toen we haar daar afhaalden voor deze maaltijd. Candy bleef bij het poortje staan hinniken, dus hadden we weer wat uit te leggen: je vriendin komt zo terug, als ze haar eten op heeft!

We hebben Shanti maar naar binnen gehaald voor de nacht. Ze is vanmorgen door de tandarts behandeld, en moet nog erg wennen aan haar 'nieuwe mond'. Daardoor eet ze niet zo goed, en moeten we haar maar even flink verwennen met slobber, geweekte brokjes en Pre Alpin Senior. Dat is het makkelijkst als ze op stal staat.
Toen de tandarts er vanochtend was, en we Shanti daarvoor een poosje binnen moesten hebben, miste Enteny haar enorm. Hij liep steeds te hinniken naar haar, maar Shanti had een lichte verdoving gekregen, waardoor ze niet terug antwoorde. Vanavond doet Enteny dat gelukkig niet meer, want hij moet haar nu de hele nacht missen. Waarschijnlijk sluit hij zich wel aan bij Joy en Tyshock, met wie hij ook goed op kan schieten.

Wat hebben we een ontzettend lekkere nazomer. We lopen zelfs 's avonds nog in korte broek. Het enige waaraan we merken dat het al september is, dat is dat de zon een stuk eerder onder gaat. Onze avondronde van binnenhalen, voeren en uitmesten beginnen we net zoals een tijd geleden. Alleen aan het eind merken we dat we niet langer kunnen treuzelen, want dan is de zon al bijna onder.

Onze jongste boefje Nilam is vandaag 6 jaar geworden. Onder grote belangstelling neemt hij zijn cadeau in ontvangst.

Naffi en Dean wilden graag ook even met Nilam z'n cadeau spelen.

Nilam bleef mij alleen maar vol liefde aankijken.

Om Sanne 's ochtends naar de wei te brengen, loop ik een stukje met haar door het natte gras. Dat is dan nog verse, en nog onbelopen, dauw. Als ik daarna terug loop naar de stal, om het volgende paard naar buiten te brengen, zie ik dat ik niet in een kaarsrechte lijn ben gelopen. Maar het mooie is, dat Sanne elke ochtend dezelfde lijn loopt dan mij. Terwijl er een boogje in het touw hangt als Sanne naast me loopt imiteert ze mijn lijn volledig.

Wat betreft de vliegendekens lijkt de zomer voorbij, maar wat betreft de zonnebrandcrème is dat zeker niet het geval. Of misschien moet ik wel zeggen: juist niet. Want bij Orion had ik tot voor kort de zonnebrandcrème nog niet eens tevoorschijn getoverd, maar nu in de nazomer heeft ie ineens een verbrande neus. Z'n wit-roze snoet is daar extra gevoelig voor, dus die smeer ik sinds kort elke ochtend goed in. Ook Candy heeft een gevoelige neus, om te verbranden, dus die heeft ook haar eigen voorraadje. Als we nu 's ochtends de paarden buiten hebben staan, dan ruik ik niet naar paard, maar naar zonnebrandcrème!

Alle vliegendekens zijn naar de wasserij gegaan. De dazen-tijd is voorbij, en tegen de horzels helpen die dekens helemaal niet. Hoewel de horzels later in het seizoen actief zijn, zou het eigenlijk maar zo eens kunnen, dat die ook al verdwenen zijn. Ik geloof dat ik die al ongeveer een week niet meer gezien heb. En nu kunnen de vliegendekens binnenkort fris gewassen de kast weer in, te wachten op gebruik volgend jaar.

Het gaat zo toch niet lukken met m'n tweede speelfilm denk ik, want het is nu steeds bewolkt, waardoor het 's morgens tijdens het speelkwartier nog niet licht genoeg is.

Af en toe is Orion een echte gangmaker. Hij bouwt z'n eigen feestje, en eigenlijk altijd doet z'n grote vriend Do wel mee. Dat is zo mooi om te zien, maar ik grap dan wel eens: jongens het is hier een rusthuis hoor! Op zulke momenten geloof je dat echt niet, als ze nog eens extra aanzetten in galop, de staart in de lucht steken, of een prachtig verende showdraf laten zien.

Nu het wat koeler begint te worden, beginnen de paarden weer meer te spelen. Omar en Tyshock kunnen er vooral op de vroege ochtend wat van. Als die heren hun gewicht in de strijd gaan gooien, berg je dan maar. Steigeren, rennen, happen naar elkaar, dat dreunt er in alle vroegte lekker op los. Voor ons is het mooie, dat ze dat in het zicht van het keukenraam doen, zodat we er tijdens ons ontbijt van kunnen genieten. Als ik een keer wakker genoeg ben, en de batterij van de camera is vol, dan wordt dat mijn tweede speelfilm.