Het is me buiten wat te koud, om paarden te fotograferen. Ik heb echter wel de camera er even bij gepakt, toen ik deze 3 zonaanbidders in de stal van Omara zag liggen.

Het is wel een beetje jammer, dat het voor mijn handen te koud is om buiten te fotograferen. De paarden genieten namelijk ontzettend van dit weer. Ze staan regelmatig heerlijk te doezelen in de zon, en van de wind hebben ze door hun vacht geen last. Bovendien hebben ze onbeperkt hooi tot hun beschikking, wat hen intern warm houdt. Er komt veel warmte vrij, als de paardendarmen aan het werk zijn met het verteren van ruwvoer, dus als ze blijven eten, blijft dat kacheltje branden.

Verder zijn de paarden blij, dat het pad goed begaanbaar is. Toen het net begon te vriezen een poosje geleden, was het pad 's avonds nog drijfnat, en de volgende morgen knetterhard. We hebben het die avond niet kunnen slepen, omdat het zo nat was, waardoor het toen heel erg hobbelig opgevroren is. Ze hebben toen een tijdje heel voorzichtig moeten lopen. Het bovenlaagje is sindsdien een paar keer ontdooid geweest, zodat we het die avonden wel hebben kunnen slepen. Daar is het pad erg mooi van geworden. Het is nu zelfs gedeeltelijk drooggevroren, waardoor het ook nog eens wat minder hard geworden is. Al met al is het pad op dit moment uitermate geschikt om te rennen. Daarmee hebben we 3 factoren die maken, dat de paarden het absoluut niet koud hebben: de schijnende zon, voldoende hooi kunnen eten, en lekker kunnen rennen. Als we daar dan nog bij bedenken, dat de meest comfortabele buitentemperatuur voor de paarden ligt tussen de +10 en de -10, dan begrijp je vast wat een feest het is voor de paarden.

Excuses dat ik een tijdje niets geschreven had hier. Het was best heftig, dat ons huis, land en stallen te koop kwamen te staan op internet. De storm die dat teweeg bracht is gelukkig weer gaan liggen, en zolang het niet verkocht is blijven we met veel liefde de paarden hier verzorgen. Foto's en anekdotes daarvan ga ik vanaf nu weer regelmatiger proberen te plaatsen.

Dat er meer is tussen hemel en aarde, heeft Tzigana mij vandaag weer eens duidelijk laten merken. Ze was behoorlijk veel aan het hinniken. Ik was al verschillende malen naar haar toe geweest, om te kijken en voelen, of er iets met haar aan de hand was. Zo op het eerste gezicht kon ik niets ontdekken. Daarom besloot ik aan Sjoerdje te gaan vragen, of zij enig idee had of dit al eens eerder van Tzigana gehoord had. Maar nog voordat ik contact op kon nemen met Sjoerdje, kwam er een berichtje van haar, dat haar moeder gisteravond is overleden. Dat verdriet zal Tzigana op afstand aangevoeld hebben. Ik hoop dat Sjoerdje ook Tzigana haar liefdevolle energie kan voelen, en daar een beetje steun van kan hebben. Vanaf hier wensen we jou, en de rest van de familie, heel veel sterkte met dit verlies. Ook een kus van Teun.