Gister is vriendin Anneloes hier geweest. Zij is in september begonnen aan haar opleiding tot dierfysiotherapeut. Voor deze opleiding heeft ze nu een opdracht om een aantal paarden op stand te beoordelen, en daar een mooie presentatie van te maken. Omdat er veel met 'gewone' warmbloedpaarden wordt gewerkt, leek het haar leuk om ook wat paarden van een ander ras te beoordelen. Ze had daarom gevraagd, of ze één van onze Tennessee Walkers mocht doen. Ik had Dean daarvoor in gedachten, omdat die volgens mee de meest rastypische bouw heeft. Maar toen Anneloes er was, stond Nilam vooraan bij het hek, om Anneloes heel hartelijk welkom te heten. Daarom hebben we die maar genomen. Moest hij eerst nog even helemaal gepoetst worden, want voor haar presentatie moest Anneloes het paard op de foto zetten, van alle vier z'n kanten. Die poetsbeurt vond Nilam niet erg, dat had hij er wel voor over. Ondertussen was Dean toch ook maar naar het hek gekomen, om dit allemaal te bekijken. Je zag hem denken; dus daarvoor was je mij net ook aan het poetsen. Dus Dean mocht ook nog op de foto van Anneloes. Zo heeft ze 2 Walkers met een heel verschillende bouw voor haar opdracht.
Na Dean mocht Tyshock nog. Dat had ik vantevoren met Charlotte overlegd. Want als Anneloes dan graag iets anders beoordeeld dan een warmbloed, dan hebben we hier ook nog een mooie Irish Draught. Dat ras heeft vast niemand anders van haar studiegenoten.
We zijn natuurlijk erg benieuwd hoe de foto's zijn geworden, en hoe de presentatie er straks uit zal zien.

Naffi en Nilam stonden samen rustig bij de hooibak achter de paddock, toen ze ineens luid snorkend, in hoog tempo naar achter kwamen. Ik kwam zelf net uit de stal, en liep even naar ze toe om te vragen en kijken wat er aan de hand was. Ik kon niets ontdekken. Totdat ik omkeerde en een paard met zadel, maar zonder ruiter voor onze oprit zag staan. Gelukkig keerde de rust bij 'onze' paarden snel terug, zodat dat paard ook snel rustig werd. Nilam en Grandeur gingen met dat paard staan snuffelen over het draad om hem nog verder gerust te stellen, en daardoor kon ik hem snel aan z'n teugel pakken. Hij was drijfnat van het zweet, en zijn ruiter was in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben maar wat met hem op de oprit op en neer gaan stappen, en we hebben hem even een dekentje om gedaan. Op een gegeven moment zag Bert iemand lopen, in de verte, op het zandpad, waarvan hij gelijk het gevoel kreeg, dat dat de ruiter wel eens kon zijn. Dat bleek te kloppen. Ze was een heel eind verder van haar paard afgesprongen, omdat hij op hol was geslagen, doordat hij geschrokken was. Ze was heel erg blij, dat hij hier weer tot rust gekomen was, en dat ze nu weer verenigd waren. Eind goed, al goed.

Hieperdepiep hoera! Filon is vandaag jarig, en wordt 26 jaar. Hij is altijd degene die voor de jarigen zingt, en dat deed hij vanochtend dus ook trouw voor zichzelf.
Tegen het middaguur kwam Tessie, en die heeft vaak een bak vol geraspte wortel en appel bij zich voor Sanne. Sanne had dit al snel in de gaten, en kwam dus naar het hek. En omdat het bijna tijd voor de middagmaaltijd voor Sanne en Filon was, maakte ze Filon daar een beetje mee in de war. Die kwam ook al naar het hek om voor z'n eten gehaald te worden.

Had hij toch nog geluk, dat Tessie een extra volle bak geraspt had, zodat ze hem er ook van kon trakteren. Dus mocht Filon er toch samen met Sanne uit.

Konden ze samen smullen van het overheerlijke wortel-appel-mengsel.

Gefeliciteerd jongen!

Tessie heeft nog wat meer vrolijkheid op het bord in de stal aangebracht!

Met recht dit jaar, noemen ze dit de donkere dagen voor kerst. Tjonge wat is het somber. De paarden trekken zich er weinig van aan, die zijn lekker de hele dag buiten. Op zulke dagen zijn we zo blij met ons PaddockParadijs! Het land wordt niet kapot gelopen, en de paarden hebben heerlijk veel beweging. Bert heeft de stal wat opgefleurd, eigenlijk een paar dagen te vroeg, maar om er vast vrolijk van te worden:

Het opfleuren in huis heb ik voor m'n rekening genomen:

We wensen iedereen een fijne kerst!

Vandaag boden Filon en Grandeur me wat extra vertier tijdens het uitmesten. Ik moet echt weer op gang komen met het uitmesten nu, en dan is het toch mooi als ze dat doen. Ze waren precies in het zicht van Grandeur z'n stal aan het spelen, terwijl ik daar begonnen was. Dankjewel jongens voor dit mooie, lieve schouwspel. Dat deed me erg goed.

Eindelijk voel ik me weer een beetje aanwezig op de wereld. En blijkbaar vonden de paarden ook dat het daar de hoogste tijd voor was. Ze waren de hele dag ontzettend onstuimig, ze hadden de frisse, vrij stevige, oostenwind in hun hoofd. Het ging maar door met rennen en gek doen. Vandaag heeft Grandeur er een extra mooi schouwspel van gemaakt. Die zag ik voor het eerst steigeren tijdens zijn spel. En wat kan die zich mooi maken in zijn gesteiger zeg! Als daar een professionele fotograaf getuige van was geweest, dan had die er de winnende voorpagina-kalender-foto van gemaakt. Grandeur kwam vol omhoog met z'n voorbenen, ondertussen een prachtig ronde hals opzettend, en dan op het hoogste punt nog even uithalen naar z'n speelmaatje met één voorbeen. Echt schitterend!

Nog wat langer geduld gevraagd. Want nadat ik schreef en dacht dat ik aan de beterende hand was, heeft zondagavond de buikgriep opnieuw, en zeer zeer heftig toegeslagen. Af en toe geven wat paarden een showtje voor ons slaapkamerraam, zodat ik er vanuit m'n bed even van kon genieten. Op die manier geven ze me positieve energie, die ik kan gebruiken om beter te worden, en om Bert geestelijk te steunen in al het werk wat hij wederom een paar dagen helemaal alleen heeft moeten doen. Ik hoop nu echt snel weer de leuke dingen te kunnen gaan delen, daar gaan we voor.

Ik heb de dans niet kunnen ontspringen, en ben woensdagavond toch te pakken genomen door de griep. Daarom duurt het nog wat langer, voordat er weer wat in het dagboekje verschijnt. Vandaag ben ik een klein beetje begonnen, weer wat te helpen in de stal, maar krijg nog weinig mee wat er om me heen gebeurt. Ook zit ik met m'n zieke hoofd nog niet graag achter de computer, dus graag nog een paar dagen geduld, tot ik weer verder opgeknapt ben, en de gebeurtenissen hier weer wat meer meekrijg en kan gaan delen.

Al een paar dagen niets in het dagboekje gezet. Dat krijg je als Bert zaterdagavond ziek wordt. Vanaf dat moment stond ik er een etmaal alleen voor. Ik wist wel, dat Bert altijd veel werk kan verzetten, maar dat etmaal heb ik letterlijk aan den lijve ondervonden wat dat inhoud. Gelukkig hadden de paarden hier alle begrip voor, en is er geen enkele klacht van hen gekomen. Dankjewel daarvoor toppers! Doordat Bert zondagavond weer zover opgeknapt was, dat hij het wel zag zitten om de laatste avondronde alleen te doen, mocht ik lekker vroeg naar bed. Ondanks dat, voelde ik me maandag nog steeds dusdanig (of zou ik ook ziek worden?), dat ik op halve kracht draaide. Je zult begrijpen dat ik heel blij en dankbaar was, dat Bert ook weer wat kon doen. Ook al was dat ook op halve kracht, omdat hij nog niet weer aangesterkt was. Want half + half = heel, dus hebben we het samen toch voor elkaar gekregen maandag. Dinsdag ging het ons allebei nog weer wat makkelijker af. En dinsdagmiddag kregen we een telefoontje van een ambtenaar, waardoor we allebei accuut geen enkel gevoel van ziek-zwak-en-misselijk meer hadden. Laten we het er maar op houden, dat dat het enige positieve aan dat telefoontje was, heeft die ambtenaar ons toch nog iets goeds gebracht. We dachten dat we afgelopen jaar voldoende gesprekken met ambtenaren, gemeenteraad(sleden) en B&W gevoerd hadden, dat we nu toch echt eindelijk binnenkort de wagenschuur bij mogen bouwen. Maar helaas, we moeten opnieuw op de barricades.
Zulke dagen zijn we toch extra blij dat we zo'n vrolijke beestenboel om ons heen hebben. Daarom voor ieder die dit leest nog wat tafereeltjes die een glimlach op ons gezicht toverden. Zo stond Filon gisteravond met z'n achterkant vlakbij z'n boxdeur, toen hij z'n staart optilde om te mesten. De staart kwam daarbij over de boxdeur heen, waar poes Kruimel vol verwondering naar zat te kijken. Natuurlijk heb je op zo'n moment geen fotocamera bij de hand, dus ieder moet zelf maar even proberen dat verwonderde koppie van Kruimel voor ogen te zien.
Vanochtend waren er een paar musjes aan het badderen in Dean z'n drinkbakje. Daar lieten ze mij van meegenieten, terwijl ik Nilam z'n stal aan het uitmesten was (naast die van Dean). En op datzelfde moment stond Bert naar buiten te kijken hoe een nieuwgevormd koppeltje, Naffi en Grandeur, samen aan het spelen waren bovenop de heuvel.
Zo is er elke dag toch wel weer een zegening te tellen.

Het pad is inderdaad mooi vlak geworden, en knetterhard opgevroren. Zo lag het er vanochtend bij.

Verder heb ik vanochtend veel mooie foto's gemaakt tijdens en vlak na het buiten zetten. Hier volgt een kleine impressie.

Het pad ligt er boven verwachting goed bij. Het was nog best nat, voordat het gister ging sneeuwen. Daardoor was het met de sneeuw erop vies geworden. Toen we het pad gisteravond uitmestten begon het al wat op te vriezen. Maar we hadden het idee, dat het nog te vies nat zou zijn, om er met de sleep overheen te gaan. Toch heeft Bert dat na het uitmesten nog maar wel gedaan, veel slechter dan het was kon het niet worden. Als het met alle hobbels, bobbels en kuilen op zou vriezen, dan kunnen de paarden hun benen er wel op breken. Voordat het slepen klaar was, was het helemaal donker, waardoor we het echte eindresultaat niet goed konden zien. Maar de paarden konden er vandaag lekker op rennen, dus dat was een stuk beter dan we gisteravond durfden hopen en verwachten.

Vanavond zaten we een klein beetje met hetzelfde probleem. De grond is nog niet hard bevroren, en met de sneeuw er opnieuw bij was het wederom hobbelig, wat alweer wat aan het opvriezen was. Dus opnieuw de sleep achter de trekker, in de hoop dat het net zo goed uit zou vallen als gister. Voor zover we dat kunnen zien, is dat het geval. En daar zijn we heel blij mee, want als we de voorspelde strenge vorst krijgen, dan zal de grond morgenochtend knetterhard zijn.

Naffi 'hoort' gewoon in de sneeuw, dan is hij als Haflinger op z'n mooist. En nu had Tessie vandaag z'n staart helemaal uitgekamt, en hij heeft een nieuw halster. Dat moest echt op de foto!

Op het moment dat ik vanochtend mijn ogen opende zag ik het gelijk. Het dakraam was dichtgesneeuwd, we hebben een witte wereld. Daar werd ik helemaal blij van. Ik besef, dat het een groot voordeel is, dat we de weg niet op hoeven om naar ons werk te gaan. En ik besef op z'n dag nog eens extra wat een prachtig werk we hebben, dat we voor zo'n geweldige groep paarden mogen zorgen. Ik weet hoe prachtig ze het vinden dat er sneeuw ligt. Ze konden vanochtend dan ook bijna het geduld niet opbrengen tot we ze naar buiten brachten. Hun ontbijt opeten dat ging nog net, maar toen ze dat eenmaal ophadden wilden ze graag gelijk naar buiten. Maar ja, eerst moeten nog een aantal paarden hun deken weer op. En als dat klaar is, dan kunnen ze ook nog niet allemaal tegelijk naar buiten, dus zijn er een paar die nog wat meer geduld moeten uitoefenen. Zo mooi om te zien, hoeveel respect ze dan opbrengen voor ons. De vrolijke bokkesprongen komen pas als het halster af is, en ze ons niet meer kunnen raken daarbij.

Goed ingepakt trotseren we de koude regen, om de paarden binnen te halen, en het pad uit te mesten.

De paarden zijn heel blij dat ze naar binnen mogen, en Kismo is heel blij als de paarden binnen zijn. De dekens gaan dan namelijk af, en als het zo nat is, dan gaat de dekendroger aan. En omdat er 5 paarden zijn die een deken omhebben, en de dekendroger maar 4 stangen heeft om een deken over te hangen, improviseren we daar wat mee. Als de dekens droog zijn, dan hangen we op 1 stang gewoon 2 dekens. Maar als de dekens nat zijn en dat ding echt z'n werk als droger moet doen, dan is dat niet zo handig. Daarom hangen we dan 1 deken, over de kop, over alle 4 stangen tegelijk. En dat is nou net, waar Kismo zo van kan genieten. Ze klimt bovenop die deken-over-de-kop en heeft zo een overheerlijk warm plekje.

Omdat ik gister de camera bij de hand had, om Grandeur te fotograveren, heb ik gelijk nog wat mooie plaatjes geschoten van een paar anderen.

Nilam op z'n mooist.

Do en Tyshock, die zich enigzins gestoord voelden tijdens hun spel.

En Naffi, gewoon zoals hij is.

Lieve tante Claire,
Ik wil je vanaf deze plek van harte feliciteren met je verjaardag. Je bent voor mij heel speciaal, omdat jij Karin vorig jaar getipt hebt voor deze mooie plek. En nu woon ik hier alweer ruim een jaar met heel veel plezier. Een hele dikke verjaardagskuffel van mij, en al mijn vriendjes hier bij
't Was 't Weerd.

Grandeur

Het was vandaag niet helemaal rustig hier in het rusthuis. Vooral vanochtend toen de paarden net buiten waren. Ze zijn namelijk met de weg voor ons huis bezig. Er is vorige week helemaal nieuw asfalt op gekomen.

Ondanks dat de paarden dat toch niet vaak van zo dichtbij meemaken, deerde dat hen niet. Maar dan de afwerking, waar ze vanochtend vroeg hier vlakbij mee bezig waren, die vonden ze echt niet fijn. De zijkanten waren met zand aangevuld, en nu was er een kraan bezig met zijn bak dat zand vlak te trekken. Dat schuurde ook flink over het asfalt, en over de grasstenen die ernaast gelegd zijn. Veel lawaai dus wat best wat onrust bracht. Die onrust verdween naarmate de wegwerkers richting het dorp gingen. Toen ze later terugkwamen voor de echt laatste afwerking met de grote bezem, gaf minder onrust. En inmiddels is de rust volledig weer gekeerd, en kan het weekend beginnen.

Vandeweek zei ik dat de nazomer voorbij was, maar vandaag liet het weer zich nog even van de allerbeste kant zien. Het was zelfs zo mooi, dat de dekens vanmiddag een poosje af konden. Dat betekende nog even lekker kroelen en rollen. En na de tijd binnen moest er geborsteld worden, want zoveel zand onder de deken kan echt niet. Dat moest eraf zijn voordat morgenochtend de dekens weer om gaan. Kortom, dit was een dagje genieten voor mens en paard.

We waren door de zoutlikstenen heen, dus hebben we een voorraad nieuwe besteld via internet. Die werden vanochtend afgeleverd. Omdat we nog druk bezig waren de stallen uit te mesten, hebben we de beide dozen waarin ze gekomen waren eerst nog even op de voerkist gezet. Het opruimen kon prima nadat we klaar waren met de dagelijkse uitmestklus. De poezen vonden het helemaal leuk, dat we die dozen daar eerst nog een poosje hadden staan. Daar kun je namelijk lekker bovenop kruipen.

Of met z'n 2-en samen op 1 doos. Nog gezelliger!

De prachtige nazomer is nu echt overgegaan in de herfst. Maar voordat dit nu al te melancholiek gaat klinken wil ik graag laten zien wat voor prachtige beelden dit oplevert. Zowel van ons uitzicht

Als van de paarden met hun wapperende staarten en manen

En vandaag wil ik graag even een keertje pronken met Jake z'n enorme manenbos, die door de wind nog eens extra benadrukt werd.

We werden tegen kwart voor 7 gewekt door een plotseling heftig geschop in de stallen, alsof er iemand vast lag in een box ofzo. Snel uit bed gesprongen en in de kleren geschoten rent Bert naar de schuur. Maar op het moment dat hij daar binnen kwam was al niet meer duidelijk wie of wat dat was geweest. Iedereen stond nog rustig te dutten of nog wat hooi te knabbelen.
We zijn toen maar niet meer opnieuw ons bed in gegaan, maar wel eerst rustig zelf gaan ontbijten, voordat we de paarden hun ontbijt zijn gaan geven. Maar al met al stonden ze alsnog buiten voordat de zon opkwam. Het is zacht weer, dus dat vonden ze geen probleem.
Do heeft zelfs al even een mooi verend en vlotte draf laten zien, om te tonen dat hij echt niets aan zijn actie van gister heeft overgehouden.

Af en toe hebben we van die momenten dat we met de handen voor de ogen een schietgebedje doen op de goede afloop. Meestal veroorzaken de jongere paarden die momenten, als ze bijvoorbeeld knetterhard over de bult heen racen, en nog even een bok geven als ze over het hoogste punt heen zijn. Vandaag was het onze oudste bewoner Do die zo'n handen-voor-de-ogen-moment veroorzaakte. Hij was aan het spelen met Tyshock toen hij zo hoog steigerde, dat hij met een voorbeen over Tyshock z'n hals heen kwam. Met de jonge paarden maken we dat regelmatig mee, en maak ik me daar niet zo'n zorgen over. Maar Do, op zijn leeftijd, nog zo hoog te zwaaien met z'n benen!... En dat ene been bleef even achter Tyshock z'n hals hangen terwijl de rest van Do z'n lijf weer naar beneden ging. Daar heeft hij dat ene voorbeen flink mee gestretcht. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Het is zo mooi dat ook de oudere paarden nog zo lekker kunnen spelen.

Mist maakt mysterieus mooi!

Sanne, Filon en Naffi

Do en Tyshock

Joy, Nilam en Dean

Grandeur, Omar en Jake

De poezen zijn erg inventief in het vinden van een plekje in de stallen overdag.
Hier Jasper in Do z'n voerbak, kan hij mooi de hele stal overzien, net over de deur heen.

Dat was best even stress gister. Niet zo heel lang voordat we de paarden naar binnen wilden brengen, was er verderop een kudde van 7 paarden uitgebroken, en die renden hier voor huis langs. Dat de paarden hier daarvan ook aan het rennen gingen was dus niet vanwege hun eigengebouwde feestje. De stress zat er nog best een beetje in toen we ze toch maar binnen gingen halen. Het was al iets later dan normaal, en het begon al wat schemerig te worden terwijl we nog moesten beginnen met uitmesten. Helaas kunnen ze de stress er op stal niet echt uitlopen, waardoor het veel langer kan blijven hangen. Als het dan rustig blijft ebt het alsnog wel weg, maar gisteravond bleef het helaas niet rustig. Een stukje verderop begonnen 'ze' tussen 21 en 22 uur flink vuurwerk af te schieten. Met de laatste voerronde, nu wat later dan normaal, was de ergste stress gelukkig alweer wat gezakt, en konden ze nog lekker wat op het hooi kauwen, wat ook goed stressverlagend werkt.

Wat een stelletje viespeuken zeg! Niet te geloven. Het pad is alweer een beetje opgedroogd, zodat we bijna zouden denken, dat we de paarden een middagje uitbesteed hebben aan het modderzwembad. Maar ze hebben het toch echt hier thuis voor elkaar gekregen om van top tot teen onder het zand te zitten. Ze zijn zo vreselijk aan het rennen geweest, en hebben er zo'n feestje van gemaakt, dat het toch al redelijk opgedroogde zand nog zo aan het spetteren gegaan is. En een borstel kan ik beter ook niet over die halfnatte blub halen, want ik ben bang dat ik het daar alleen maar erger mee maak. Dus ze mogen lekker zo de nacht in. Als ze maar lol hebben gehad, en dat hebben ze!

Het was zulk ontzettend lekker weer, dat we begin van de middag de dekens een poosje af hebben gedaan. Konden ze nog een poosje lekker het herfstzonnetje op hun vel voelen. En maar liefst 4 paarden mochten vandaag even mee naar het bos om te genieten van deze prachtige najaarsdag. Tessie heeft met zowel Sanne als met Naffi een rondje gewandeld, Joy heeft een ritje gemaakt met Vanessa in het zadel, en ik heb Omar meegenomen voor een wandeling onder het zadel. Heerlijk zulke dagen! Deze hebben we maar mooi weer te pakken.

Dat is nu de derde keer binnen een week. Het lijkt wel vast prik te worden. Nu waren 4 paarden nog helemaal achter in de zandbak, op het tijdstip van binnenhalen. Wij hebben toch echt niets veranderd in hun vaste ritme. En aan de wintertijd kan het ook niet liggen, want we halen ze net als in de zomertijd, net voor het donker binnen. Welke tijd er dan op de klok staat, daar kijken we niet naar.
Ik hoop maar dat ze dat gisteravond niet bij Charlotte gedaan hebben, maar dat zal waarschijnlijk niet het geval zijn, want we hebben geen klachten gekregen. Zelf waren we naar een receptie die tijd, en daarom heeft Charlotte de paarden binnen gehaald. Voordat we weg gingen hebben we de paarden nog even goed geinstrueerd, dat ze lief voor Charlotte moesten zijn, en meestal luisteren ze goed naar dat soort instructies.

Kort na het publiceren van dit stukje kreeg ik een kort verslagje van Charlotte:
Afgelopen vrijdag mochten wij de paarden binnenhalen, aangezien een trouwerij, Monique en Bert van huis hield.

Bij aankomst stonden ze al te wachten bij de het hek, Omar en Jake waren er helemaal klaar voor. Jake moest eerst om te voorkomen dat Omar anders de box uit kon springen.
Hierna begon T-shock te denken dat dit zijn dag was en hij even hoger in rang was gegroeid en bleef de uitgang van het hek blokkeren. Met enig geduld ging hij elke keer toch nog opzij en konden alle paarden in de juiste volgorde naar binnen. Do en T-shock toch als laatste.... Het avondmaal ging er in als zoete koek en even later waren ze lekker over de staldeuren met elkaar aan het keuvelen. Het werd snel donker en de oudjes waren tevreden onder dak.

Dean en Tyshock waren in speelstemming vandaag. Ze waren eerst samen lekker bezig. (Helaas heb ik hun gesteiger tegen elkaar niet vast kunnen leggen)

Vervolgens ging Tyshock verder met Naffi.

En Dean met Grandeur.

Nu waren het Do en Tyshock, die tijdens het binnen halen helemaal achterin waren, en niet in de gaten hadden dat de rest naar stal ging. We dachten in eerste instantie dat ze bij de hooibak stonden, die we niet kunnen zien vanaf de ingang. Maar net op het moment dat we daar naartoe wilden gaan, zagen we ze de zandbak in lopen. Ze waren gewoon nog lekker aan de wandel. In datzelfde tempo hebben ze, op hun dooie gemakje, de hele ronde afgemaakt. Wij waren zelf maar vast begonnen met uitmesten van het pad, om geen tijd te verliezen. Het is al bijna donker tegen de tijd dat we daar mee klaar zijn, dus hebben we maar niet met de armen over elkaar staan wachten.

Ze helpen ons en leren ons tot rust te komen en te ontstressen tijdens het uitmesten van de stallen.

Sarah, Ruben en Wendy.

Moeder Spikkel en zoon Jasper.

Normaalgesproken staat iedereen klaar als we de paarden naar binnen willen halen. Omar en Jake vooraan, om als eersten naar binnen te gaan. De rest staat iets verder naar achter, niet altijd direct in het zicht, maar ieder komt op zijn beurt naar het hek toe. Maar Omar stond er vanmiddag niet. Beetje raar, maar hij zal zo wel komen, denk je dan. Echter toen we iedereen bij het hek vandaan naar binnen hadden gebracht, was hij er nog steeds niet, en misten we ook Grandeur en Joy nog. In geen velden of wegen waren die drie te bekennen. Na nog extra goed kijken, ook door de struiken in de singel heen, zagen we ze met z'n drieen helemaal achter in de zandbak staan. Het leek of ze helemaal niet in de gaten hadden, dat verder iedereen al binnen was. We moesten er flink voor roepen, tegen de regen en de wind in, voordat ze hun eigen tweestrijd overwonnen. Ze stonden denk ik een beetje beschut in de zandbak, met de kont in de regen. En om naar ons, en naar hun eten binnen te gaan moesten ze die regen even trotseren. Dat dappere drietal koos na wat aandringen toch voor het laatste, en kwamen in spetterende galop naar ons toe. Op naar de warme stal, en hun heerlijke maaltijd.

Fred is vanmiddag geweest, en heeft 44 paardenvoeten netjes gemaakt. Nu hebben we hier dus 11 paarden, die er allemaal weer mooi bij lopen. Daar kunnen ze de kerstdagen wel mee door. Dat moet ook wel, want voor het maken van een volgende afspraak met Fred hebben we de agenda van 2013 erbij gepakt.

Gefopt door het weer. Het was na een regenachtige dag gister, vandaag weer heerlijk zonnig. En volgens de weerberichten zou dat hier ook zo blijven. Alleen in het westen zouden af en toe wat buien vallen. Dus toen halverwege de ochtend de zon zoveel kracht kreeg, dat het heerlijk aangenaam aanvoelde, hebben we de dekens afgedaan. Maar we hadden ze nog maar net af, toen het helemaal dicht begon te trekken, en begon te regenen. We hebben hard geroepen dat het vast een grapje was, want we wonen hier toch echt niet in het westen. Gelukkig was het inderdaad een klein grapje, en een klein buitje, en ging vrij snel daarna de zon weer schijnen.

Joy is een lieve en vriendelijk merrie, die geliefd is in de groep, maar die niet zo snel op de voorgrond treed. Daarom zetten we haar vandaag, op haar eigen rustige manier, even en keer in de spotlight.

We hebben deze week een flinke temperatuursdaling te verwerken. Het is nog steeds even mooi helder en zonnig, maar het scheelt een winterjas en handschoenen. Voor ons is het fijn dat we die begin van de week nog uit konden laten, en lekker in t-shirt konden lopen. Maar de paarden zijn volop bezig hun wintervacht aan te maken, en die kunnen ze op zo'n warme dag niet zomaar even uitdoen. Voor hun passen de huidige temperaturen dus veel beter. Het grootste feest is echter voor Naffi vandaag. Doordat het afgelopen nacht best gevroren heeft, durfden we het aan hem lekker bloot, zonder eczeemdeken, naar buiten te laten gaan.

Tot nu toe hadden we maar één bak waaruit we de oude-paarden-prut konden voeren. Daarom kregen Sanne en Filon hun middagmaaltijd achter elkaar aan. Met dank aan Tessie hebben we nu een tweede bak, en kunnen ze tegelijk eten. Omdat de vriendschap tussen die beide zo aan het groeien is, hebben we geprobeerd om ze naast elkaar binnen op het gangpad te zetten. Maar wie had ooit verwacht, dat Sanne haar voernijd nog eens zo aan de kant zou zetten, dat dit mogelijk zou worden?

Naffi en Jake hebben méér jeuk in de staart en de manen, dan ze de hele zomer gehad hebben. Terwijl we vorig jaar toch ook een prachtige nazomer hebben gehad, hebben ze toen vanaf begin oktober de eczeemdekens niet meer om gehad. Ik begrijp niet zo goed wat er dit jaar nu zoveel anders is, waardoor ze zo laat in het seizoen nog zo'n jeuk hebben, maar sneu is het wel.

Het is dat de paarden zo druk bezig zijn met het aanmaken van hun wintervacht, maar anders zou je toch denken dat het lente was gister. Wat ons er ook aan herinnert dat het herfst is, dat is de prachtige beuk in onze voortuin.

Ook Filon krijgt nu tussen de middag een portie oude-paarden-prut (Subli Seniores Priores) Lekker smullen en kliederen.

Af en toe komt er iemand kijken voor het rusthuis, om te ervaren of het hier een geschikte plek is voor hun paard. De paarden die hier al wonen vinden dat wel gezellig, want dan kun je lekker knuffels halen. Iets minder vaak, maar ook een enkele keer, komen mensen ons PaddockParadijs bekijken. Bijvoorbeeld omdat ze zelf ook eentje aan willen gaan leggen, en dan eerst op deze manier ideeen opdoen. Ook dan laten de paarden graag zien hoe gelukkig ze zijn dat ze hier wonen, en dat ze in zijn voor knuffels. Maar nu kwam er iemand kennismaken met de Tennessee Walking Horse. Dus nu moesten specifiek Jake, Dean en Nilam hun beste beentje voorzetten. Dat is aan hun wel besteed en niets teveel gevraagd. Maar zoals gewoonlijk kwamen er méér kennismaken, want iedereen is leuk, en je weet maar nooit wat dat aan knuffels en lekkers brengt. Toch had Jake deze keer echt een uitzonderingspositie, omdat hij zijn speciale gangen onder zadel mocht laten voelen. Hij wist dat denk ik, want hij heeft extra goed z'n best gedaan. Dankjewel jongen.

Helaas was ik eigenlijk wat aan de late kant buiten, maar heb nog net een plaatje kunnen schieten van de volle actie

Dan is het tijd om uit te blazen

Met de staart nog omhoog van het laatste showdrafje

En dan uitstappen, om weer op adem te komen