Ik hoorde luid gehinnik en rennende paarden. Toen ik door een raampje van de carport keek zag ik Lucas van voren aan komen rennen. Hij was z'n dames kwijt. Omara is hengstig, en stond te sjansen met Nilam bij de hooibakken achter de paddock. Roots stond aan de andere kant van die voerplek. Om bij Roots te komen (hij laat Omara maar even voor wat het is, nu ze hengstig is), zou hij makkelijk die verharde voerplek scheef over kunnen steken, daarvoor hoefde hij z'n snelheid niet te verlagen. Echter stonden Nilam en Omara daarvoor in de weg, en rende hij dus rechtdoor op de met-planken-omheinde paddock af. In gedachten zag ik hem een scherpe bocht naar links maken, maar daarbij was de kans flink aanwezig, dat hij zou uitglijden op de natte stenen. Blijkbaar zag hij dat glijden zelf ook gebeuren, en besloot in een fractie van een seconde, om dan maar over de planken heen te springen. Zo kwam z'n springtalent nog weer even goed van pas. Ik ben snel, door de schuur heen, z'n halster mee grijpend, naar de andere kant gegaan, om zelf op een normale manier de paddock in te gaan. Er heerste een klein beetje paniek, omdat ze nu echt gescheiden waren. Na een snelle scan of iedereen heelhuids door deze 'strijd' heen was gekomen, heb ik Lucas terug op het pad gebracht, en kon het normale leven weer opgepakt worden.

Ik schrok gisteren van Teun. Ademt hij nog wel?

Huh? Had je het tegen mij?

Je hoeft van mij niet te schrikken hoor!

Ik was even lekker aan het slapen.

Ik ben hartstikke serieus hoor! Geloof je me niet?

Dan weet ik ook niet meer hoe ik je moet overtuigen. Dan ga ik maar weer liggen om verder te slapen.

Tzigana denkt ook: laat maar joh!

Hieperdepiep hoera! Lucas 19 jaar! Gefeliciteerd jongen.

Poes Sam was in de weide bij Do en Chico. Sam had waarschijnlijk een muis gezien, en was bezig die te pakken te krijgen. Hij sloop heel voorzichtig die kant op. Maar ook Chico was daar heel vlakbij, en die besprong Sam, voordat Sam de muis besprong. Chico heeft Sam niet geraakt gelukkig, maar Sam was wel heel erg geschrokken van Chico. Hij was heel erg snel terug bij de stallen, om ons te vertellen wat hem overkomen was.

Dat was weer eens wat anders vanochtend. Toen de paarden hun brokjes op hadden waaide het inmiddels behoorlijk, en regende het er ook nog bij. Bert en ik keken elkaar aan, en kwamen tot het besluit de hooibakken in de stallen weer te vullen, en de deur nog een poosje dicht te trekken. Het leek erop, dat de regen niet zo lang aan zou houden. Waar ik het nog wel eens vervelend kan vinden, uit m'n dagelijkse ritme te gaan, waren de paarden zo flexibel als we ons maar konden wensen. Ze begonnen lekker aan hun hooi te knabbelen, en wachtten rustig af wat er verder ging gebeuren.
Nadat wij wat klusjes in huis hadden gedaan werd het inderdaad droog. Het stormde wel flink, maar in vergelijking tot andere delen van het land viel het hier nog wel mee geloof ik. Dus even na 10 uur hebben we de paarden naar buiten kunnen brengen, en zijn ze nog heerlijk wat uurtjes buiten geweest.

Do was woensdagochtend erg verdrietig door het overlijden van Shanti. Hij liep erg te zoeken en hinniken. We kregen de indruk dat het niet goed tot hem doordrong, dat Shanti overleden was. Daarom zijn we nog een keer met hem naar (het stoffelijk overschot van) Shanti toe gegaan, die was nog niet opgehaald. Hij heeft nog weer uitgebreid gesnuffeld en gelikt. Daarna werd het anders. Hij was nog wel verdrietig, maar echt anders.
Donderdagochtend was Do toch nog weer verdrietiger. Toen was Shanti wel opgehaald, dus konden we hem niet weer op die manier helpen, hem nog weer bij haar te laten afscheid nemen. Maar Do zou Do niet zijn, als hij niet toch weer de veerkracht zou vinden, om de dag weer aan te gaan. We hebben nog wel op een andere manier proberen te helpen, door Chico bij hem op de wei te zetten. Ik geloof dat Chico toch ook niet echt goed meer hooi eten kan, dus kan die het gras ook wel gebruiken. Die legde wel eerst de oren in de nek naar Do toe, maar ach, dat was hij wel gewent van Shanti, dus dat was misschien zelfs wel een steun. Af en toe staan ze nog ieder aan een kant van de wei, maar ze zijn ook al veel bij elkaar in de buurt. In de stal kunnen ze niet naast elkaar, omdat Do de grote stal achterin heeft, en Chico de meest frisse stal voorin. Hopelijk kunnen ze maatjes worden.

Wat heeft ze een prachtig leven gehad. Bijna 30 jaar mocht ze worden, maar vandaag was haar leven voltooid. Ruim 10 maanden nadat haar grote vriend is ingeslapen, vond zij het ook genoeg geweest. Rust zacht lieve Shanti.

Vanmiddag was het dan toch zover, dat we Lucas, Roots en Omara geherintroduceerd hebben in de groep. Lucas moest na thuiskomst nog 2 tot 3 weken (stal)rust hebben, en afgelopen donderdag waren er 3 weken om. In de hoop, dat ze zich nog wel een beetje rustig zouden gedragen, hebben we ze het laatste uurtje 'vrij' gegeven. En ze hebben ons niet teleurgesteld.

Ze gaan eerst in alle rust het pad opnieuw ontdekken.

Om vervolgens een hele korte blijheids-explosie te laten gebeuren.

En weer rustig verder te lopen.

Op het achterste pad zij ze nog wel even weer aan het rennen en rollen geweest, maar gelukkig hebben ze dat uiterst netjes en rustig gehouden. Wegens 2 redenen 'gelukkig'. Ten eerste om alles weer een beetje rustig op gang te laten komen. En ten tweede, omdat er op dat moment voor de tweede keer een groepje ruiters langskwamen. Toen die de eerste keer langskwamen waren Orion M., Ramiro en Xavi vrolijk aan het rennen. Minimaal één van die ruiters vond dat geloof ik nogal spannend, en die had haar paard niet helemaal meer onder controle door dit tafereeltje. Ze zei tegen de anderen, dat het volgens haar jonge paarden waren, want dat dit de laatste tijd wel vaker gebeurde. Ik moest inwendig lachen daarom, want gelukkig heeft dat hier niets met leeftijd te maken, en het gebeurt niet alleen de laatste tijd wel vaker.

Terug bij Lucas en z'n dames, die als eerste Chico tegenkwamen aan de andere kant. Met hem had Lucas nog nauwelijks kennis gemaakt zonder de draad ertussen. Want toen we Chico op dinsdagmiddag in de groep hadden geïntroduceerd, is Lucas de woensdag daarop naar de kliniek gegaan. Toch zag het er al niet meer uit als een volledig nieuwe kennismaking, al maakten ze zich allebei nog wel extra mooi.

Roots mocht erbij, maar Chico moet van Lucas wel goed in de gaten hebben dat Roots bij hem hoort.

Dan willen ze ook nog wel heel even spelen.

Een uurtje later is het alsof het altijd al zo geweest is. De periode van 'ziek-zijn en apart staan' vallen zomaar weg, en het is weer de hechte kudde die het was.

Lucas is voldoende hersteld om weer bij de groep te mogen. We hadden in gedachten om dat vanmiddag voorzichtig weer even te laten gebeuren. Maar toen begon de rest op het pad juist te rennen, zodat we het nog maar weer uitgesteld hebben. Ze hebben het misschien met z'n allen wel aangevoeld, Lucas lijkt er in ieder geval helemaal klaar voor.

En ook Roots, want die staat op deze foto bij het draadje aan de andere kant te kijken. Maar toen ze mij in de gaten kreeg, draaide ze zich om, hoopvol kijkend of ze eruit mochten.

Omara doet nog een dutje, hoewel één oortje wel op mij gericht is. Als Roots zich alweer een beetje terugtrekt, omdat ik ze vertel, dat we het op deze manier nog niet weer aandurven, gaat Omara juist blij kijken.

Sorry dames en heer, de nadruk moet denk ik nog echt liggen op voorzichtig en rustig. Dus jullie mogen nog even niet op het pad tussen zo'n stelletje vrolijke 'snelheidsduivels'.

Hieperdepiep hoera! We vieren dat Tzigana 20 jaar wordt. Gefeliciteerd dame!

En we vieren dat Chico 26 jaar wordt. Gefeliciteerd man!