Do was woensdagochtend erg verdrietig door het overlijden van Shanti. Hij liep erg te zoeken en hinniken. We kregen de indruk dat het niet goed tot hem doordrong, dat Shanti overleden was. Daarom zijn we nog een keer met hem naar (het stoffelijk overschot van) Shanti toe gegaan, die was nog niet opgehaald. Hij heeft nog weer uitgebreid gesnuffeld en gelikt. Daarna werd het anders. Hij was nog wel verdrietig, maar echt anders.
Donderdagochtend was Do toch nog weer verdrietiger. Toen was Shanti wel opgehaald, dus konden we hem niet weer op die manier helpen, hem nog weer bij haar te laten afscheid nemen. Maar Do zou Do niet zijn, als hij niet toch weer de veerkracht zou vinden, om de dag weer aan te gaan. We hebben nog wel op een andere manier proberen te helpen, door Chico bij hem op de wei te zetten. Ik geloof dat Chico toch ook niet echt goed meer hooi eten kan, dus kan die het gras ook wel gebruiken. Die legde wel eerst de oren in de nek naar Do toe, maar ach, dat was hij wel gewent van Shanti, dus dat was misschien zelfs wel een steun. Af en toe staan ze nog ieder aan een kant van de wei, maar ze zijn ook al veel bij elkaar in de buurt. In de stal kunnen ze niet naast elkaar, omdat Do de grote stal achterin heeft, en Chico de meest frisse stal voorin. Hopelijk kunnen ze maatjes worden.