We hebben Joy nu ook maar van de rest van haar wintervacht verlost. De rest van de paarden schiet aardig op, er zelf uit te raken. De dikke vacht die Joy nog gedeeltelijk had, leek haar nogal te gaan kriebelen. Wederom hadden we eigenlijk het halster niet eens nodig, zelfs niet bij het scheren van haar gezicht.

Jake vond het scheren erg interessant.

Resultaat is een blote, blije Joy

Sinds een week of 3 loopt Grandeur niet helemaal lekker. Af en toe voelde ik dat in z'n stappen, als ik hem buiten bracht, maar verder zag je het eigenlijk alleen een beetje als hij draaft. Gistermiddag was het ineens een stuk erger, dat ik het ook duidelijk in stap kon zien. Aangezien hij artrose in dat been heeft, dachten we dat dat opspeelde. Maar gistermiddag verwachtten we dat hij misschien toch een hoefzweer aan het ontwikkelen was. Dan hadden we echter verwacht, dat hij vanochtend heel erg kreupel zou zijn, en er zelfs niet meer op zou willen staan. Omdat dat niet het geval was, heb ik maar overlegd met Karin. Het leek ons wel goed om de dierenarts er even naar te laten kijken. Die zei gelijk al, toen ik hem belde, dat een hoefzweer soms ook zo sluimerend komt, dus wilde hij dat zeker checken. En het bleek inderdaad een hoefzweer te zijn. Ondanks dat dat heel pijnlijk is, zijn we toch altijd blij, als het dat blijkt te zijn. Dan is het een kwestie van uitsnijden, en is er behoorlijk snel pijnverlichting. Nu nog een paar dagen regelmatig in een voetenzak soppen met Biotex, en dan is het leed hopelijk weer geleden.

Een nieuw ochtendritueel.

Met ingang van vandaag gaat het onder bezielende begeleiding van de zwaluwen, want ze zijn er weer!

De zwaluwen zijn de nieuwe schuur gelijk al aan het verkennen. Daar vinden ze vast voldoende gelegenheid om een nestje te bouwen.

Onze schuur is nu echt helemaal klaar! Eigenlijk al een week of 8, maar het was op wat afwerkdingetjes na, die deze week ook eindelijk gereed zijn. En Bert heeft er deze week nog een hunebedje voor gebouwd, voor de finesse
Je kunt niet goed meer van buitenaf op de veranda kijken, doordat het windbreekgaas ervoor zit. Maar andersom heb je heel goed zicht, zodat we vanaf de veranda wel heerlijk naar de paarden kunnen kijken.

 

 

 

 

 

 

 

Orion is flink bezig met z'n inburgering. 's Ochtends op stal kan hij al net als Jake en Grandeur z'n eigen halster van de haak af pakken. Hij zwaait er wat mee in de rondte, alsof hij zeggen wil: ik wil nu wel naar buiten. Ik blijf maar steeds zeggen: jongens ik heb maar één paar handen en voeten.
En op de foto is Orion samen met Enteny op onderzoek uit, wat er op het pad ligt. (een stuk plastic wat om hooi gewikkeld zat, zal wel bij iemand van een kar afgewaaid zijn ofzo).

Het blijft toch een heerlijke bezigheid, om gewapend met borstels de kudde in te gaan. Vooral tijdens de siësta is het geweldig rustgevend om de paarden te borstelen. En het is nog nuttig ook, zo in de periode dat ze allemaal hun wintervacht aan het uitharen zijn. Ik moet dan alleen zelf oppassen, dat ik niet onder de wind ga staan, want dan wordt het een nogal kriebelige toestand.
Onze nieuwkomer Orion kende het verschijnsel nog niet, dat ik zo met borstels en al in de groep kom. Hij bekeek het heel even met wat argwaan, maar had al snel in de gaten wat ik in m'n handen had, en genoot van z'n borstelbeurt.

Hieperdepiep, hoera! Jake 12 jaar. Gefeliciteerd jongen!

De foto's zijn gister gemaakt, toen ik Jake z'n manen gevlochten heb. Dat is fijner onder de halsdeken, die hij sinds zaterdagavond weer om heeft. Ik had verwacht, dat die al veel eerder om moest, omdat het al een tijd lang best warm is en er al vliegende steekbeesten aanwezig waren. Het ging echter nog steeds goed, tot zaterdagavond. Toen smeekte Jake me ineens om hem om te doen.
Hetzelfde had Naffi zaterdagochtend gedaan. Die kwam nadrukkelijk naar me toe, om te zeggen dat nú z'n eczeemdeken om moest. Blijkbaar zijn de vliegjes dus zaterdag ineens actief en agressief geworden.

Joy heeft de ziekte van Cushing, waar onder andere bij hoort, dat ze een hele dikke wintervacht gekregen had, van hele lange haren. En ook hoort het bij die ziekte, dat ze die haren moeilijk kwijtraakt om te verwisselen voor de zomervacht. Met als gevolg, dat ze het de laatste tijd erg warm heeft, behoorlijk zweterig is, en dat niet kwijt kan. Daarom hebben we haar vandaag gedeeltelijk geschoren. Dit hebben we, onder grote belangstelling, gewoon in de groep kunnen doen. Op de foto's heeft ze het halster om, maar eigenlijk was dat niet eens nodig. Het laatste stukje, onderaan haar hoofd, hebben we zelfs zonder halster kunnen doen. Joy vond het zo ontzettend fijn, dat het gebeurde, dat ze ons bijna plat-knuffelde om ons te bedanken. Eigenlijk wilde ze wel gelijk helemaal, maar het leek ons verstandiger om daar nog heel even mee te wachten. Zo heeft ze bovenop haar lijf nog wat betere bescherming tegen regen e.d. Als we haar nu helemaal zouden scheren, dan moet ze weer een deken op als het regent of flink kouder wordt.

Die Naffi is een echte lolbroek! Ik stond Nilam z'n voeten bij te vijlen, terwijl zij (Nilam, Naffi en Dean) nog in de paddock stonden. Terwijl ik voorover gebukt sta, druk bezig te zijn met Nilam z'n achtervoet, voel ik Naffi friemelen bij m'n broekzak. En ineens voel ik m'n zakdoek zo uit m'n broekzak glijden, en staat Naffi ermee in z'n snoet te zwaaien. Tja, dat krijg je he, als er net een klein puntje uit je broekzak steekt...

Welkom Orion!

Twee weken later dan gepland kan hij hier nu toch komen wonen. De virusinfectie bij de paarden hier is volledig voorbij, waardoor Orion z'n logeerpartij aan de overkant kan inruilen voor z'n definitieve woonplek bij 't Was 't Weerd.
Nadat Orion heel kort op de wei was geweest, kon hij eigenlijk gelijk bij de groep op het pad. Na de allereerste kennismaking gingen ze heel even met elkaar aan het rennen.

Maar de rust keerde al snel terug. Wederom een zeer vriendelijk verlopen introductie.

Omar, Jake, Tyshock en Joy mogen komende nacht voor het eerst buiten blijven. Dat gaat een iets ander ritme geven. Waarschijnlijk verandert het voor Bert en mij het meest, vooral met uitmesten, brokjes geven en hooibakken vullen. In ieder geval lijken de paarden er gelijk al aan gewent.

April doet wat hij wil, en dat is geen april-grap. We wachten dus maar af, wat april voor ons in petto heeft. In ieder geval begint deze maand goed voor ons, want we hebben een jarige in ons midden. Shanti viert vandaag haar 26e verjaardag. Gefeliciteerd meid!

Bovendien start voor mij een nieuw tijdperk als Equine Lymfedrainage therapeut, want ik heb gister met goed gevolg de cursus afgerond.

In eerste instantie heb ik de cursus gevolgd, om iets voor Dean te kunnen doen. Maar ik kan mijn nieuw verworven kennis en vaardigheid natuurlijk ook inzetten voor andere paarden, als die dat nodig hebben of gebruiken kunnen.