Het is alweer even geleden, dat ik hier wat geschreven heb. Dat komt niet doordat er niets gebeurt is, maar doordat we genieten van het komende voorjaar. Het is steeds langer licht, en dus kunnen de paarden steeds langer buiten blijven. Maar dan is het al snel zo, dat ik dan geen puf meer heb hier nog wat te schrijven. Toch wil ik jullie een paar leuke voorvallen van de afgelopen weken niet onthouden. We hadden tot 2 keer toe, vlak na elkaar, een staldeur 's avonds niet goed dicht gedaan. De eerste keer ging dat om Do z'n deur. Dat ontdekte ik, doordat Do zelf langs de trap was gelopen, door die smalle doorgang, en daar had hij Sanne haar voerbak ontdekt. Daar zat nog een klein restje van haar middagmaaltijd in, wat Do lekker stond op te eten. Op dat moment was ik in de bijkeuken, en keek door het ruitje van de schuurdeur, en zag daar dus opeens een paard vlak achter staan. Grapje van Do. De tweede keer was het Falco z'n beurt voor zo'n feestje, al is die waarschijnlijk veel later aan de wandel gegaan, want hij had z'n eigen hooibak al leeg. Daarna was hij naar de grote hooibak midden op het gangpad gegaan (de bak op wielen waaruit we hooi uitdelen 's avonds). We ontdekten dat ook pas toen we voor de laatste ronde in de schuur kwamen. Toen zagen we Falco z'n deur wagenwijd openstaan, en schrokken daar eerst even van. Totdat we hem dus even verderop op het gangpad zagen staan.
Do en Falco waren ook beide betrokken bij de andere 'grappige' dingen die we pas meemaakten, al was het voor henzelf niet zo heel grappig, maar het gedrag wat eruit volgde zag er voor ons wel grappig uit.
Do en Orion waren elkaar namelijk buiten een keer kwijt. Ik weet niet helemaal goed wat de aanleiding daartoe was, maar het zag eruit alsof ze samen bij de waterbak waren geweest, en toen gedachteloos ieder een andere kant op daar weer weg waren gegaan. Orion was al voorbij de heuvel voordat hij het in de gaten kreeg, even heel hard hinnikte, om vervolgens bokkend over de heuvel galopperend terug ging naar Do.
Ook Falco en Shanti waren elkaar een keer kwijt. Die stonden elk aan een kant van het huis. Ze zagen elkaar vóór het huis langs, ijsbeerden heen en terug zodat ze elkaar konden blijven zien, en maar hinniken naar elkaar. Het lukte hen niet om weer bij elkaar te komen, over het pad vlak achter het huis langs, want daar was het erg druk omdat het eind van de middag was en de meesten daar al stonden te wachten om naar binnen te gaan. Ze bedachten zelf niet, dat ze ook de grootste omweg konden nemen. Ze kwamen weer bij elkaar, toen de eersten naar binnen waren, waardoor het minder druk werd op dat stuk pad. Konden nog net even 'hoi' zeggen tegen elkaar voordat ze ook naar binnen gingen, en afscheid moesten nemen tot de volgende ochtend.