Ik weet dat paarden verdriet om het verlies van een kuddegenoot snel kunnen verwerken. Maar ik blijf het toch bewonderenswaardig vinden. Ze zijn maandag alweer overgegaan tot de orde van de dag. Vooral van Omar had ik verwacht, dat het voor hem deze keer langer zou duren. Joy was zijn grote vriendin. En zondag was hij afwisselend erg boos en dan weer verdrietig Hij leek zelfs een poosje in een ontkenningsfase te zitten, wat bij ons mensen ook bij een rouwproces hoort. Maandagochtend hebben we nog even samen gehuild, maar toen Omar eenmaal buiten was heeft hij zich weer sterk gemaakt, om zijn kudde verder in z'n eentje zonder Joy te leiden.