Dean ging steeds slechter, stijver en minder lopen. Er waren echter verschillende misleidende factoren waardoor ik steeds dacht dat het 'niets' was, en dat we het nog maar even aan moesten kijken. Toch heb ik donderdagmiddag de dierenarts weer voor hem gebeld, en gevraagd opnieuw contact te leggen met de kliniek in Emmeloord, of dat ik eventueel zelf contact op zou nemen (maar dan moest ik van onze eigen dierenarts weten, met wie ik daar kon overleggen) Dit leidde ertoe dat de dierenarts in Emmeloord Dean graag in de kliniek wilde zien. Dean vond het niet fijn dat hij op de trailer moest, maar hij is er uiteindelijk met hulp van vrienden Oebele en Pernille toch op gegaan.
In de kliniek is aan de hand van röntgenfoto's vastgesteld dat Dean toch hoefbevangen is geraakt door zijn insulineresistentie. Op zich vind ik dat heel erg naar, maar was toch erg opgelucht. Z'n hoefbeen is nog maar heel licht gekanteld, en hij mocht weer mee naar huis (het leek er eerst op dat hij in de kliniek moest blijven).
De behandeling bestaat uit pijnstillers en speciaal beslag. Vanochtend is hoefsmid Bram de Langen hier al geweest om dit beslag aan te brengen, waardoor Dean gelijk een stuk beter ging lopen.

Vanaf deze plek wil ik graag mijn speciale dank uitspreken aan:
- Bert, dat hij mij geholpen heeft toch naar m'n gevoel te luisteren, ondanks alle misleidende factoren
- Onze eigen dierenarts Bart van de Kolk, voor zijn kordate handelen
- Dierenkliniek Emmeloord, dat we zo snel terecht konden
- Oebele en Pernille, dat ze geholpen hebben Dean op de trailer te krijgen, en dat ze mee gegaan zijn naar Emmeloord
- Hoefsmid Bram de Langen, dat hij zo snel kon komen om Dean z'n speciale beslag te geven
- En tot slot aan Dean, dat hij zo ontzettend dapper geweest is!