Toen Candy hier kwam wonen, was het een echt 'blijf-van-mijn-lijf-paard'. Ze had niet zoveel vertrouwen in andere mensen, als alleen in haar eigen Annemarie. Maar het is zo mooi om te zien en te ervaren, hoe Candy ons toch haar vertrouwen en respect heeft durven geven. Annemarie was graag deze week nog een keer gekomen om Candy te borstelen, maar door omstandigheden is dat niet gelukt. Toen ik vandaag in de groep was met de uithaar-borstel, zag ik dat ook Candy een hele hoop losse haren op haar lijf had liggen. Ik vroeg haar vriendelijk, of ik haar deze keer dan even zou borstelen, en dat vond ze oké. Nu ik dit opschrijf, en eraan terugdenk, krijg ik nog tranen van ontroering.