Bert moest wat klusjes doen, op het pad, met de trekker. Het leek alsof de paarden dachten dat er een 12e soortgenoot op het pad gekomen was. Als Bert met de trekker wat om een hooibak heen manoeuvreerde, dan deden de paarden dat ook. Als Bert naar een andere plek reed, dan liepen de paarden met hem mee, of ze passeerden alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Als de trekker even stil stond, dan kwamen de paarden erbij de neuzen, snuffelen, groomen en likken alsof het een kuddegenoot was. Fijn dat ze zo mak zijn, totdat je erlangs wilt, en er staat iemand pontificaal in de weg. De claxon maakt ze ook niet heet of koud, dus dan zal je uit de trekker moeten stappen om diegene met je armen wapperend aan de kant te sturen. Lekker stel!