Op een gegeven moment stond Naffi vanochtend heel erg te hinniken. Reden voor mij, om maar even m'n mestvork aan de kant te zetten, en te gaan kijken of er misschien iets aan de hand was. Mijn eerste indruk was, dat het allemaal rustig was, maar Naffi stond daar wel in z'n eentje. Daarom vroeg ik hem: wat is er aan de hand jongen? Ben je Roots kwijt? Ik kreeg een veel zachtere hinnik als antwoord, waarmee Naffi leek te zeggen: ja, zielig he!? Maar je kunt haar toch wel gaan zoeken? Ga je gewoon het hele pad rond galopperen, dan kom je haar vast wel tegen. Met die opmerking ben ik teruggegaan naar de stal die ik aan het uitmesten was, om gelijk weer dat erge hinniken te horen. Na nog een paar keer, hield het nu toch op. En toen ik even later buiten kwam met de kruiwagen, zag ik dat Naffi weer rustig bij de hooibak stond te eten. Nog iets verder richting de mestbult, zag ik dat ook Roots bij diezelfde hooibak stond.
Vanavond vertelde ik aan Bert dat ik zo had moeten lachen om mijn conversatie met Naffi, en het eindresultaat. Toen hoorde ik van Bert, dat hij Roots opgehaald had voor Naffi. Roots stond 'achter' een paar andere paarden, waar ze maar niet langs kwam, om weer naar Naffi toe te gaan. Bert heeft haar langs die paarden geholpen, zodat ze weer verenigd konden worden. Eind goed, al goed!