Ik heb al een tijdje niet meer geschreven, omdat ik volledig van de leg was, door een zeer heftige en verdrietige gebeurtenis, bij een goede vriendin van mij. Dat ik het schrijven nu weer oppak, is doordat we nog weer erg verdrietig zijn, maar nu door iets wat hier in het rusthuis aan de hand is. Het is namelijk niet gelukt om Fres tot rust te laten komen. Ze heeft helaas de rust van onze prachtige kudde niet over kunnen nemen. In het begin leek het zo goed te gaan, dus het is zo jammer dat het toch weer de andere kant is overgegaan. Voor haar zal dit ook (psychisch) lijden zijn, en vandaag is ze uit dit lijden verlost. We zeggen dan altijd: Rust zacht! En dat krijgt vandaag nog eens een extra dimensie. Ik hoop echt, dat Fres haar rust wel gaat vinden, daar in de eeuwige groene weides.