Het is alweer ruim een week geleden, dat Charlotte met Tyshock aan het wandelen was, en dat ze aangesproken werd door een mevrouw, met de vraag of zij hier vandaan kwam. Die mevrouw vond één van de paarden hier zielig, omdat die vaak alleen staat. Charlotte heeft aan die mevrouw verteld, dat Tyshock hier wel woont, maar zij zelf niet. Maar dat wij, Bert en Monique, altijd bereid zijn uitleg te geven. Die mevrouw is echter helaas nog steeds niet hier geweest. In de hoop dat ze dit dagboekje wel leest, probeer ik dan hier maar iets uit te leggen, hoewel ik niet weet welk paard ze bedoeld.
Als het over een paard op het pad gaat, die vaak alleen staat, dan gaat het altijd over iemand die daar dan dus zelf voor kiest. Het pad loopt volledig rond de wei, en de paarden kunnen elkaar altijd opzoeken of juist uit de weg gaan. En bijvoorbeeld Jake vind het nogal eens fijn, om lekker in z'n eentje voor in de hoek te staan dromen.
Als die mevrouw Dean bedoeld, die alweer een tijdje in de paddock apart staat, zou het ook erg jammer zijn als ze die zielig vind, want dat is het laatste wat hij verdiend. Dean knokt ontzettend hard om weer te herstellen van zijn hoefbevangenheid, waar hij echt tijd, rust en energie voor nodig heeft. Wij zijn er ook best af en toe erg verdrietig over, dat hem dit weer overkomen is, maar zelf blijft hij er alle dagen bewonderenswaardig positief bij. En wij moeten hem daar dus absoluut in steunen, en hem niet zielig vinden. Zelfs z'n kuddegenoten steunen hem, door veel bij hem in de buurt te zijn rondom de paddock.
Heel af en toe mag Nilam even nog wat dichterbij, bij hem in de paddock, maar dat is echt voorbehouden aan z'n neefje Nilam, als die hem voldoende met rust laat.