Voor de mensen die geen Facebook hebben, of die mijn verslag van gister daar nog niet gelezen hebben: het was een dag van vele emoties. Zowel grote blijdschap en trots als van intens verdriet. Ik moest gister voor het eerst zeggen: m'n broer zou jarig geweest zijn, ipv m'n broer is jarig.
Daar heb ik gistermiddag blijdschap en trots tegenover kunnen zetten, door voor het eerst op Nilam te zitten! Dat was zowel voor Nilam de eerste keer dat er iemand op hem zat, als voor mij de eerste keer op een paard zitten wat nog nooit iemand anders gedragen heeft. Maar wat ging het goed! Alles door de geweldige hulp van juf Miranda van Hope for Horses, met wie ik samen bezig ben Nilam te beleren. Toen ik haar voor het eerst belde om te vragen of ze mij hierbij wilde helpen, was mijn belangrijkste vraag of zij degene wilde zijn die het eerst op hem wilde gaan zitten. Ik durfde dat niet, vanwege m'n heupprothese, en omdat ik het nog nooit eerder had gedaan. Maar naarmate de tijd en de lessen vorderden begon het er steeds meer op te lijken, dat ik toch zelf degene zou zijn. We maken telkens hele kleine stapjes, waardoor ik er nu het volste vertrouwen in had. We zijn samen toegegroeid naar deze grote dag!
Met grote dank aan buurman Albert, die het op foto heeft vastgelegd.

We vinden het allebei nog wel spannend, maar Nilam is in volle concentratie

Nog steeds volle concentratie, maar Nilam brengt z'n hoofd al omlaag naar ontspanning

En dan zit ik!

Om hem te bevestigen, doen we het opstappen gelijk nog een keer.

Aan het einde van de les zijn we allebei zo trots!

En Candy vast ook, die heeft ons de hele les gecoacht