Ondanks de tropische temperaturen, hebben we niet echt een rustig weekend gehad. Zaterdag tijdens de laatste avondronde bleek Sanne zich niet helemaal lekker te voelen. Het was niet zo heel erg, waardoor we dachten dat we het met een dosis Colosan (wat altijd aanwezig is in de stalapotheek) wel op konden lossen. In de schemering hebben we nog een rondje met haar over het pad gewandeld, waarbij ze lekker vlot doorstapte, en geen neiging tot liggen en/of rollen had. Echter bleef het toch nog wel wat hangen, waardoor we besloten dat Bert nog even bij haar zou blijven. Ik ben naar bed gegaan, en de wekker op 2.00 uur gezet, om dan weer bij Sanne te kijken. Maar toen Bert om half 1 naar bed kwam vertrouwde hij het nog steeds niet, dus heb ik de wekker maar niet afgewacht om weer naar Sanne te gaan. Om half 2 heb ik besloten toch de dierenarts maar te bellen om te overleggen. De koliek was nog steeds niet heel heftig, maar het zat ook nog steeds niet lekker. Dat was voor het eerst dat we midden in de nacht een dierenarts op het erf gehad hebben (tja, eens zal de eerste keer zijn). Sanne heeft een spuit pijnstiller gekregen en een darmontspanner, waar ze gelijk goed van opknapte. Daardoor heb ik nog een paar uurtjes lekker kunnen slapen, totdat Bert me 's ochtends uit bed riep, omdat het weer mis was met Sanne. Bert zou de paarden zondagochtend alleen doen, zodat ik nog wat kon uitslapen. Maar ja, als je dieren hebt, dan loopt het soms toch anders. We hebben nog niet eerder meegemaakt, dat Sanne door de medicatie heen brak. Ook hiervoor geldt dat eens de eerste keer zal zijn blijkbaar. De dierenarts is opnieuw geweest om pijnstiller en darmontspanner te spuiten. Vanwege de darmontspanner mocht Sanne eigenlijk een etmaal lang niet eten. Gelukkig werd Sanne in de loop van de zondag steeds beter, waardoor we in de avond en nacht in kleine porties zijn begonnen toch weer vast eten te gaan geven. Vanochtend kunnen we opgelucht ademhalen, dat ze weer een normale portie eten heeft opgemaakt, en daar geen last van gekregen.